Mieszkanie (ciotki) Nanami.

Gabriel zarumienił się bardziej widząc Nanami w słodkim sweterku z przydługimi nieco rękawami, wyglądała tak słodko niczym Anioł zstępujący na ziemię z radosną nowiną. Była gwiazdą w jego oczach która zawstydzała go swoim blaskiem.
Po paru chwilach znów złapała go za dłoń i wypowiedziała słowa ''niemożliwe'' lecz przed tymi słowami zapytała co chciałem jej powiedzieć. Gabriel stał cały czerwony gdyż nie wiedział jak to zrobić gdy nagle wpadł na pewien pomysł. Trzymając dłoń Nanami uklęknął przed nią i wypowiedział ów ciekawe słowa.
- Czy zechciałabyś zostać oficjalnie moją dziewczyną?
Lekko krzykiem zapytanie było wnioskowane tym iż chłopak się wstydził lecz w końcu to zrobił zerkając Nanami w oczko.
Po jakimś czasie milczenia dziewczyny on nadal klęczał myśląc co odpowie, ta myśl go zabijała od wewnątrz gdyż nie wiedział czy Nanami się zgodzi.

Spoglądała na niego zdziwiona. Nie widziała potrzeby, żeby klękać. W końcu to była prośba o chodzenie, a nie zaręczyny. Nie żeby to było złe, ale też zbytnio romantycznych rzeczy nie lubiła, znaczy takich tego typu. Mimo wszystko, jednak nie mogła powiedzieć, że jej się to choć odrobinę nie spodobało. Ale tak tycio. Bo wyglądało to trochę sztucznie. Może za dużo naoglądała się filmów? Dla niej przyjście z kwiatami nie było niczym fajny. Ona po prostu lubiła oryginalność, ale oczywiście nie przesadnią. Wyciągnęła ku niemu rękę, by podniósł się.
- Zostanę. - odpowiedziała tak zwyczajnie, ale było to dla niej naprawdę dziwne uczucie.
Nagle zaczęła się zastanawiać. Jak to jest być czyjąś dziewczyną? Zagadka, której jak na razie nie mogła rozgryźć. A więc po prostu spytała:
- Jakie obowiązki ma dziewczyna? - spojrzała wyczekująco na Gabriela.
Było już popołudnie. Musiał szybko odpowiedzieć, bo nawet jeszcze nie zdecydowali, gdzie pójdą. A ona sama nie mogła się zdecydować. Tak zazwyczaj działał na nią nadmiar możliwości.
Prawie nigdy nie mogła się zdecydować. Potrzebowała naprawdę dużo czasu, ale nie zawsze kończyło się to podjęciem decyzji. Po prostu namawiała do tego kogoś innego.

Gabriel wstał i rozwinął swój bandaż z ust, postanowił iż odsłoni jej drugie oko lecz nie wiedział jak ona zareaguje mimo to przyłożył dłoń do jej policzka.
- Mógłbym spojrzeć Tobie również w drugie oko?
Zapytał niepewnie gdyż miał zamiar bez pytania je odsłonić lecz to nie było w jego stylu.
Przymrużył delikatnie oczy cały czas patrząc na Nanami i nie wiedział co odpowie, krępująca sytuacja.
Po chwili oczekiwania drugą dłonią chwycił delikatnie Nanami za dłoń i nakierował ją na swoją klatkę piersiową, przytrzymując tą dłoń nie spuszczał wzroku z dziewczyny i zaczął rozmyślać co odpowie.
Sytuacja na prawdę była krępująca według niego, czuł się lekko zaniepokojony i spodziewał się negatywnej odpowiedzi ze strony dziewczyny. Po chwili dodał.
- Jedno oko masz piękne, teraz chciałbym zobaczyć to cudowne.
W ostatniej chwili dowalić takim tekstem? No dobre Gabrielu, dobre - Pomyślał nadal wpatrując się w dziewczynę którą mógł nazwać swoją miłością.

Patrzyła na niego zdziwiona. No nic, musiała ściągnąć to opaskę, choć nie widziała żadnej potrzeby. Zrobiła to i powoli otworzyła oko. Nie widziała żadnej różnicy, no bo oczywiście była na nie ślepa.
- Zrobiłam to. - pokazała palcem na oko.
Wpatrywała się w chłopaka i zastanawiała, jakie to ma znaczenie, że zobaczy też drugie. Westchnęła. Niektórych rzeczy chyba nigdy nie zrozumie, a na pewno jeśli chodzi o uczucia. Nagle zauważyła, że nie odpowiedział jej na pytanie, które zadała przed chwilą. Może po prostu nie wie...
- Dlaczego mi nie odpowiedziałeś? - spytała zaciekawiona.
Możliwe, że po prostu zapomniał, ale żeby tak szybko. To było dość dziwne. Złapała go za rękaw i pociągnęła za osobą do windy, by potem zatrzymać się w holu na sekundę.
- Gdzie idziemy? - spytała, bo nie miała bladego pojęcia, gdzie mogą pójść.

Gabriel popatrzał na odsłonięte oko Nanami i je pocałował myśląc sobie ''Moje, kochane oczko...''
Po chwili jednakże dziewczyna zapytała czemu Gabriel nie odpowiedział na pytanie. Zdziwił się lekko gdyż nie wiedział co powiedzieć lecz po chwili postanowił przemówić.
- Darzyć miłością jak ja darzę Ciebie.
Gabriel stał nieruchomo w miejscu gdy nagle dziewczyna pociągnęła go za rękaw i pociągnęła za sobą w stronę windy. Po chwili zadała kolejne trudne pytanie na które chłopak nie miał bladego pojęcia jak odpowiedzieć lecz postanowił dać jakąś propozycję.
- Może do parku?
Chłopak patrzał na Nanami jakby czas się zatrzymał lecz po chwili jego uwagę przykuły delikatne rumieńce Nanami które postanowił dotknąć. Delikatnie pokierował dłoń ku rumieńcom dziewczyny i masował równie delikatnie jej policzek patrząc lekko przeszklonymi oczami w stronę dziewczyny myśląc ''Dałaś mi szczęście, dach nad głową...Jak mógłbym się Tobie odwdzięczyć...?''

Park był nawet dobrym pomysłem. Na pewno było tam pełno ludzi, ale nie przeszkadzało jej to. Często spoglądali na jej opaskę na oku, choć sama nie widziała w tym nic dziwnego. Ale cóż... Na dworze nie było dość ciepło, czyli idealna pogoda dla Nany. Okropnie nie znosiła ciepłych dni, a co dopiero upalnych. W ogóle nie ruszała się wtedy z domu. Nagle poczuła rękę Gabriela na swoim policzku. Znów. On naprawdę lubi czułości. Już jej nie przeszkadzało, że nie zrozumiał ani słowa z tego co wcześniej powiedziała. Mieli iść małymi kroczkami, a on już ją dawno wyprzedził. Mówi się trudno... Muszę się przyzwyczaić. Poszła w kierunku drzwi, łapiąc za rękę chłopaka. Wyszli z budynku i skierowała się w stronę parku. Za bardzo nie chciało jej się mówić, ale pomyślała, że powinna dowiedzieć się o nim czegoś więcej. W końcu byli parą. Jakież to dziwne słowo. Fakt, wszystko związane z miłością było dla Nanami obce, znaczy... aż do wczoraj.
- Opowiesz mi coś osobie? - spojrzała na niego z uwagą, wyczekując tej odpowiedzi. Zastanawiała się czy może być jakimś psychopatą, bo w końcu różni ludzie chodzą po tym świecie. Chociaż to szybko wykluczyła, bo przecież  jakby tak było, to już raczej nie żyłaby.

z.t x2