Mieszkanie (ciotki) Nanami.

Była już końcówka filmu, który Nana oglądała. Zakończenie było smutne, na beznamiętnej twarzy dziewczyny pojawiło się kilka kropel łez. Wytarła je szybko, by Gabriel wychodząc nie zauważył tego, ale na szczęście jeszcze siedział w łazience. Spojrzała na godzinę, była już dziesiąta rano. Rozciągnęła się i weszła do pokoju, miała nadzieję, że chłopak podąży później za nią. Ominęła łóżko i usiadła na krześle obrotowym przy komputerze. Nagle przypomniała sobie, że nie ma pojęcia, gdzie jest jej szop. Zaczęła po szukać po całym domu, oczywiście oprócz łazienki. Była w kuchni, patrzyła pod kanapą i swoim łóżkiem, zajrzała co do większych szafek. Gdzie on może być? Zostało tylko jedno miejsce, ale Nana nie chciała przeszkadzać chłopakowi. Postanowiła poczekać, usiadła sobie na podłodze obok drzwi do łazienki. Nie musiała tu akurat siadać, ale było jej w sumie wszystko obojętne. Po dłuższym czasie znudziło jej się czekanie, więc zaczęła nucić sobie piosenki.

Chłopak usłyszał nucenie dziewczyny pomimo hałasu skapującej wody na metalowy brodzik w prysznicu, był piękny lecz nie wiedział czy to na pewno dziewczyna gdyż miała podobny głos do swojej ciotki. Postanowił zapytać z ciekawości.
- Nanami, czy to Ty?
Zarumienił się nieco i po chwili dodał.
- Już się wytrę i wychodzę.
Chłopak sięgnął po ręcznik i zaczął się wycierać lecz zdarzyła się niespodzianka, okazało się że to był szop Nanami który go ugryzł w rękę.
Chłopak czym prędzej wybiegł z łazienki z szopem wgryzającym się w jego rękę i stanął przed Nanami całkiem nagi i lekko zarumieniony pokazując w jej stronę szopa.
- Chyba kogoś zgubiłaś...
Przemoczony Gabriel kichnął raz gdyż było dość chłodno a on był cały mokry i czekał aż dziewczyna zabierze szopa z jego ręki.

Kiedy chłopak zerknął zarumieniła się trochę, ale gdy wybiegł z łazienki cały nagi, zrobiła się już zupełnie czerwona. Widziała, że czeka aż zdejmie mu szopa. Zamknęła szybko oczy i wzięła Boba na ręce. I zaczęła biec w kierunku salonu.
- Ubierz się. - powiedziała trochę głośniej, by usłyszał.
Usiadła cała czerwona na kanapie z szopem, przytuliła się do niego i skuliła nogi. Jego klata.... Zaczęła jeździć nosem, po futrze szopa, a mu to nawet się podobało. Zapomniała o wszystkim, a skupiła się tylko na jednej rzeczy. Jego tors był taki... Powiedziała do siebie, ale nie wiedziała jak dokończyć, znów zanurkowała w futrze Boba, dmuchając na niego. Niby wszystko miało iść powoli, a tu takie niezręczne zdarzenie. Nana szeptała kilka razy do szopa co widziała do pasa, bo już dalej nie spojrzała. Była zachwycona, co u niej jest dziwne.

Chłopak westchnął i pomyślał sobie ''Ah Nanami...'' i po chwili spuścił wzrok uśmiechając się.
Chwilę później postanowił jednak się wytrzeć normalnym ręcznikiem jednakże sprawdził czy pod nim nie kryje się żadne inne zwierze. Nie kryło się więc się wytarł od stóp do głowy i ubrał się lecz nie mógł znaleźć koszulki a raczej podkoszulka ''Pewnie został na tarasie'' pomyślał i powędrował w stronę tarasu.
Gdy już znalazł się na tarasie zobaczył Nanami, była cała czerwona i przytulała się do szopa coś szepcząc, tak, zauważył ruszające się wargi.
Po kilku sekundach szukania znalazł podkoszulek lecz go nie ubrał gdyż był brudny i wtedy pomyślał ''umyję go w rzece, przecież nie mogę tak bezkarnie korzystać z gościnności Nanami.''
Po tych przemyśleniach wyszedł z tarasu i poszedł w stronę Nanami gdyż chciał się dowiedzieć co sprawiło że się tak zarumieniła, a nie zapominając o podkoszulku który przerzucił za pasek od spodni i tak mu ten podkoszulek zwisał z tyłu.
Gdy tylko zobaczył z bliska Nanami, zapytał.
- Co się stało?
Usiadł koło niej i delikatnie chwycił ją za dłoń rumieniąc się.

Kiedy chłopak do niej podszedł, Nana zaczęła się uspokajać. Chociaż jeszcze była czerwona, wcześniej nie przyglądała mu się zbytnio. A teraz... Potrząsnęła głowę i zdecydowała się odpowiedzieć na pytanie, chłopak trzymał ją za ręką i to jej trochę utrudniało.
- Nic, nieważne. - powiedziała, wtulając się bardziej w Boba.
Siedziała i zaczęło głębiej oddychać, by uspokoić jakość swoje serce. Nagle przypomniało jej się, że niedługo Gabriel będzie planował stąd wyjść. Z jakiś dziwacznych pobudek nie chciała by ją zostawił dzisiaj, ale nie będzie go przecież zatrzymywać. Ale skoro nie ma domu... Odwróciła się w jego stronę szybko, zapominając o tym, że jej policzki się czerwienią.
- Co zamierzasz teraz robić? - spytała, spoglądając w jego oczy.
Wiedziała, że nie ma się gdzie podziać i nie chciałaby spał na dworze. Teraz jeszcze powinna mu to powiedzieć, ale było jej z jakiegoś powodu trudno. Nie mogła tego z siebie wydusić, co ją bardzo denerwowało.

Gabriel nadal trzymając Nanami za dłoń spojrzał na nią i odpowiedział.
- Nie musisz mówić jeżeli nie chcesz, nie zmuszam.
Po chwili zauważył jak dziewczyna wtula się w szopa, była cała czerwona na twarzy, pewnie się czegoś wstydziła więc chłopak zaczął rozmyślać co ją tak zawstydziło.
Następnie dziewczyna zadała mu pytanie na które znał odpowiedź lecz chciał uniknąć rozmowy na ten temat. Trzeba było tylko się przełamać co chłopak uczynił i w tym samym momencie posmutniał.
- Teraz...Podoba mi się tutaj lecz nie mogę korzystać z waszej gościnności w nieskończoność...Fakt że zaoferowałaś mi nocleg bardzo mnie wzruszył lecz....
Chłopak nie dokończył zdania, opuścił wzrok i widać było jak uronił jedną łzę co było dziwne gdyż nigdy wcześniej nie płakał, ostatni raz był na pogrzebie jego matki.
Zaczął rozmyślać o tejże sytuacji, nie chciał zranić Nanami, chciał z nią zostać tak długo jak ona zechce lecz wiedział że nie mógł korzystać z gościnności. Ratowała go jeszcze spora ilość pieniędzy a raczej żetonów które musiał wymienić na pieniądze, ów żetony wygrał w czasie bójki w PUBie więc miał czym zapłacić za utrzymanie.

Wypuściła szopa z rąk i klęknęła na kanapie, odwracając się w stronę chłopaka. Nie miała pojęcia co powiedzieć, jak go pocieszyć. Zupełna pusta w głowie. Nagle tak po prostu go przytuliła, zarazem wąchając jego przyjemny zapach.
- Proszę, zostań. - wypowiedziała to zupełnie się nie zastanawiając.
Po chwili rozbiło jej się trochę głupio, więc się odsunęła, znów podkulając nogi. Nie odzywała się przez chwilę, czekając na to co odpowie Gabriel. Może nie powinna tego mówić? Serce znów zaczęło jej okropnie szybko bić, położyła jedną rękę na nim i próbowała się jakoś uspokoić. Mimo że jej wyraz twarzy był niezmienny, to ona w środku była bardzo zdenerwowana. A chłopak nie mógł, przecież tego odgadnąć, bo nie potrafił czytać w myślach. To co ona ma w głowie, jest dla wszystkich wielką tajemnicą. Nie raz ciotka próbowała coś z tym zrobić, nawet posłała ją do psychologa, ale to było na nic. Może dlatego, że Nana sama nie chciała się zmieniać.

Gabriel spojrzał Nanami na plecy w chwili gdy go przytuliła oraz wypowiedziała te słowa i w tej samej chwili się zarumienił oraz zaprzestał ronić jedną, jedyną łzę. Łza zatrzymała się na policzku w chwili gdy Nanami go dotknęła i postanowił odpowiedzieć z uśmiechem na twarzy oraz z zaspokojonym i pełnym miłości sercem.
- Nie chciałbym Cię opuszczać...Więc dla Ciebie zostanę...
Po tych słowach on postanowił przytulić Nanami i wyszeptał jej słodko do uszka.
- Nie zostawię Cię...
I tak dalej przytulał Nanami do chwili jej odwzajemnienia, wyczekiwał tego momentu z niecierpliwością lecz wewnętrznym spokojem. W pewnej chwili sobie pomyślał ''Na prawdę Cię Kocham Nanami...'' lecz nie chciał wymówić tych słów na głos by dziewczyna nie poczuła się dziwnie, jak sam się zgodził na wcześniejsze słowa dziewczyny ''Wszystko wolnymi kroczkami...'' więc tak też postanowił zrobić gdyż bardzo ją kochał. Choć znał ją od niedawna czuł do niej miłość jakiej nie powstydziłby się żaden romantyk, tak, można by rzec że Gabriel był swego rodzaju romantykiem.

Nanami oparła . Cieszył się z tego, że tu zostanie. Nigdy się tak nie czuła. Miała ochotę coś zrobić, ale nie miała pojęcia co. Może chcę coś zjeść? Jednak to nie to. Pić też nie chciała. Zachodziła w głowę co to może być.
- Chcę coś zrobić, ale nie wiem co. - powiedziała to do chłopaka, z nadzieją, że jej coś podpowie.
Głupio zrobiła mówiąc to na głoś, bo przecież on nie mógł tego wiedzieć. Więc siedziała tylko wtulona i czekała na jego odpowiedź. Była pewna, że zacznie się zaraz z tego śmiać. Sama też uważała, ze było to dość zabawne. Ciekawiło ją, jak będzie wyglądało mieszkanie z nim. No i jeszcze oczywiście z ciotką. Ona sprawiła dzisiaj dość dużo problemów, a nic nie mówiąc już o następnych dniach w jej towarzystwie. Nan mogła sobie wyobrazić, jak to będzie wyglądało. Dziesiątki głupich pytań, których nie powinno się tak otwarcie wymawiać. Jednak była gotowa to przetrwać, przynajmniej Sue nie będzie miała już zamiaru podrywać Gabriela.

Gabriel zdziwił się lekko że go nie przytuliła ale cóż, wszystko małymi kroczkami jak to powiedziała sama dziewczyna.
Chwilę ciszy przerwało pytanie dziewczyny więc chłopak postanowił rozmyślać nad tą sprawą, lecz on już wiedział w głębi duszy co ma odpowiedzieć i to uczynił gdyż nie ma zamiaru tłumić tego w sobie.
- Zamiast nas niech przemówią nasze serca i uczucia niech wyjdą na światło dzienne.
Byli sami gdyż ciotka Nanami była w robocie a Gabriel chciał dokończyć to co prawie się stało w pokoju dziewczyny więc ją pocałował, krótko lecz znacząco pocałował ją w usta rumieniąc się przy tym.
- Gomene~, lecz chciałem zobaczyć czy zareagujesz tak wcześniej...
Chłopak wypowiadając te słowa miał słodki ton głosu i rumieńce na twarzy, czekał na reakcję Nanami, chciałby by była pozytywna ale czas okaże.

Nanami nie miała bladego pojęcia co znaczyły słowa chłopaka. Zanim zdążyła zapytać, poczuła jego wargi na swoich. Są takie szorstkie... Ale przyjemne... Poczuła łaskotanie w brzuchu, po czym złapała się za niego. To był dość krótki pocałunek. Znów policzki dziewczyny zalał czerwony rumieniec. Niebieskooka była zdziwiona, że tylko po to ją pocałował. Chociaż może to do końca nie była prawda, ale ona o tym nie wiedziała, ponieważ nie zrozumiała pierwszego zdania, które wypowiedział.
- J-Jeszcze... - zawahała się trochę. - J-Jeszcze raz. - chodziło jej po pocałunek.
Miała nadzieję, że to zrozumie. Z jakiego powodu, po prostu tego chciała. Nigdy nie spotkała się z takim uczuciem. Ogólnie sama za bardzo nie rozumiała swoich uczuć. Czasami trzeba byłoby jej to wszystko wyraźnie tłumaczyć. Jednak powinna kiedyś to wszystko zrozumieć. Może to zając trochę czasu, ale jeśli Gabriel będzie cierpliwy, to jego cierpliwość zostanie wynagrodzona.

Gabriel słysząc słowa Nanami nie zdziwił się gdyż widział to w jej pełnym blasku oku, pocałował ją jeszcze raz, dłużej, namiętniej, chciał usłyszeć jej serce, jej uczucie które pełniło rolę przewodnika po świecie miłości. Chciał jednego, by ta chwila nie została przerwana ale nie chciał niepokoić dziewczyny długim pocałunkiem więc skończył pocałunek lecz nadal patrzał w jej piękne, niebieskie oko z bardzo bliska, tak jakby był gotowy na kolejny pocałunek.
Chciał tego, pragnął tego, Nanami całkowicie zawładnęła jego sercem gdyż chłopak sam je podarował w ramach szczerości w uczuciu zwanym miłością.
Wreszcie poczuł, poczuł słowa jej serca które krzyczało ''Kocham Cię'' przez ten krótki lecz znaczący pocałunek.

Następny pocałunek wydawał się jeszcze lepszy. Był dłuższy, a ona mogła posmakować jego ust. Naprawdę czuła się wtedy dziwne, a w jej brzuchu znów było czuć przyjemne łaskotanie. Czas wtedy stawał się płynąć wolniej, ale i tak w końcu musiał nadejść koniec. Gabriel nadal znajdował się bardzo blisko twarzy dziewczyny. A ona z rumieńcem na twarzy przyglądała się mu. Jest przystojny...
Chciała by jeszcze ostatni raz ją pocałował, ale znów trudno jej było to wydusić z siebie. Zastanawiała się jaki mu dać sygnał, ale nic jej do głowy nie przychodziło.
-Prosiłabym o kolejny raz. - odwróciła wzrok.
Ponownie czekała na to, co chłopak zrobi. Tym razem zaś była pewna, że postąpi tak, jak go o to poprosiła. Nanami tak cieszyła się w duchu, gdyby miała to opisać słowami, nie dałaby rady. W jednej chwili przypomniało jej się, że ciotka tylko wyszła na randkę i jeśli będzie nieudana, może wrócić i wszystko zepsuć. Jednak jak coś będzie musiała się z tym pogodzić. Nie ma tak dobrze.

Chłopak chciał by Nanami zapamiętała ten moment na długo, by został w jej sercu na zawsze więc po jej słowach pocałował dziewczynę tym razem nie przerywając pocałunku. Myśli Gabriela skierowane były ku Nanami aż w końcu pomyślał intensywniej ''Nie musisz mnie o to prosić...Kocham Cię...'' Ale cóż, to tylko myśli więc dziewczyna nie mogła tego usłyszeć. Chłopak przy trwającym i trwającym pocałunku zarumienił się jeszcze bardziej trzymając delikatnie dłoń Nanami a drugą dłonią zaczął lekko masować jej tył szyi gdyż zgadywał że Nanami to lubi. Szop dziewczyny cały czas na nich patrzał, Gabriel czuł jego spojrzenie lecz nie przerywał pocałunku mimo uprzedzeń.
Czas płynął wolniej lecz Gabriel wiedział iż ciotka dziewczyny może wrócić z randki w każdej chwili, ale jemu to nie przeszkadzało, był pewien iż nic ani nikt nie może im teraz przeszkodzić w romantycznej chwili. Wiedział również iż wpadł Nanami w oczko gdyż inaczej by nie chciała by ją pocałował. Zaczął znów myśleć lecz tej i wcześniejszej myśli nie było widać po twarzy chłopaka, jedynie rozpływał się w objęciach Nanami i chwili namiętności.

Pocałunek był długi i przyjemny, Nana nie chciałaby ktokolwiek im przerywał. Z boku siedział szop i się temu wszystkiemu przyglądał. Nagle poczuł się ignorowany i wskoczył na twarz Gabriela, odciągając go od dziewczyny. Nanami patrzyła spokojna na to zdarzenie. Ściągnęła Boba z tego twarzy, a potem od położyła na swoich kolanach.
- Nie bądź już zazdrosny. - zaczęła go głaskać.
Czas go nakarmić... Stwierdziła i poszła do kuchni, po czym dała mu do miski jedzenie. Zupełnie zignorowała chłopaka. Dopiero po jakimś czasie, przypomniała sobie, że mógł przecież go zadrapać.
- Jesteś ranny? - powiedziała to w taki sposób, jakby stała się jakaś tragedia, która ją nie interesowała.
Oczywiście, to tylko tak wyglądało. Przejmowała się Gabrielem, ale czasami i ona ma swoje odchyły. Podeszła do niego i spojrzała na jego twarz, była tylko odrobinę podrapana.
- Czyli nic Ci nie jest. - usiadła z powrotem na kanapie i przełączyła na innym program, ponieważ wcześniej nie wyłączyła telewizora.

Chwilę namiętności przerwał im szop który wskoczył na twarz Gabriela tak jakby chciał go zabić lecz Gabriel pomyślał sobie ''Materiał na futro...Baka...''. Po chwili Nanami zdjęła szopa z jego twarzy i zapytała a chłopak postanowił odpowiedzieć.
- N...Nie...Nic mi nie jest...
Był lekko rozczarowany tym co się wydarzyło. Owszem, chłopak miał parę zadrapań ale co z tego? Twardy mężczyzna....W sumie twardy na zewnątrz i miękki w środku zupełnie jak budyniówka, na zewnątrz twarda, wypiekana bułeczka słodka a wewnątrz mięciutki budyń.
Po chwili dziewczyna wyszła na chwilę by nakarmić szopa i wróciła siadając na kanapie i przełączając program. Chłopak usiadł normalnie i kątem oka zerkał na Nanami gdyż był lekko rozczarowany. Chłopak tak tylko siedział bez koszulki i rozmyślał.
Prawie by zapomniał o ciotce dziewczyny, która w każdej chwili może wrócić.

Dziewczyna od czasu do czasu zerkała na Gabriela. Nadal siedział obok niej i nigdzie się nie ruszał. Zastanawiała się czy może czegoś od niej nie oczekuje. Wszystko im przerwał szop, więc może było to dla niego za mało? Więc, żeby się upewnić Nana przysunęła się do chłopaka.
- Czy ten film Ci odpowiada? - spytała, spoglądając na telewizor.
Aktualnie leciała jakaś komedia, co prawda Nanami ani razu się nie zaśmiała, ale niektóre fragmenty były dla niej śmieszne. Przez jej twarz, która nie wyraża emocji, trudno było dowiedzieć się co lubi. Najlepiej jest zadać jej to pytanie, ale to czy odpowie, też nie jest pewne. Znów jej wzrok spoczął na chłopaku, a potem od tak nic nie mówiąc, poszła do swojego pokoju. Zostawiła telefon pod poduszką, a ciotka mogła przecież dzwonić. Podniosła ją i sprawdziła połączenia, było trzy nieodebrane, właśnie od niej. Wpisała jej numer i oddzwoniła.
- Cześć ciociu, coś się stało? - spytała.
Odpowiedź jaką usłyszała, w ogóle nie zdziwiła Nany. Zaczęła po prostu opisywać to jak było na jej randce. Mówiła, że się udała i w ogóle. Po jakiś pięciu minutach Nanami była znudzona i opadła lekko na łóżko słuchając wydarzeń. A kiedy w końcu się rozłączyła, spojrzała bezmyślnie w sufit.

Czuł się obserwowany przez dziewczynę która zerkała na niego i przysunęła twarz. Gabriel zarumienił się lekko i odpowiedział.
- Ja i tak nie mam telewizora więc może być.
Wzrok chłopaka powędrował ku kuchni gdzie szop jadł z miski i w pewnej chwili pomyślał sobie ''Dobry z Ciebie agent szopie...''.
Nagle zauważył jak dziewczyna idzie gdzieś ''Ale tak bez słowa?'' pomyślał i jak Nanami poszła on także postanowił się przejść w poszukiwaniu czegoś w rodzaju drabiny na dach, gdyż dachy to były jego ulubione miejsca. Wyszedł zamykając drzwi za sobą, kultura obowiązuje w cudzym mieszkaniu. Po pewnym czasie znalazł schody na dach więc wszedł na nie i wyszedł na dach, położył się gdyż dach był płaski, zamknął oczy i zaczął marzyć nie wadząc dziewczynie w tym co robiła.

Znów dobry słuch Nanami przydał się. Czyli Gabriel gdzieś wyszedł... Po chwili usłyszała, że ktoś chodzi po dachu. I ona już dobrze wiedziała kto. Wyszła ze swojego pokoju do salonu, a potem udała się na korytarz i na końcu zatrzymała się przez drzwiami, za którymi były schody. Niby już trzymała rękę na klamce, ale pomyślała sobie, że chłopak może chcieć być sam. Wszystko było prawdopodobne. No, ale w końcu chęć spędzenia z nim czasu wzięła górę. Miała do pokonania tylko kilka schodków, ponieważ jej mieszkanie znajdowało się na samej górze. Znów zatrzymała się przed drzwiami i bez wahania pociągnęła za klamkę. Jej oczom ukazał się piękny widok miasta, przyglądała mu się przez chwilę, a potem zaczęła szukać wzrokiem Gabriela. Dość szybko go znalazła, mimo tak dużego dachu. Był odwrócony i miał zamknięte oczy, więc nie mógł jej zobaczyć.
- Co tu robisz? - zapytała podchodząc pod niego i schylając się.
Głupio jej było tak mu przeszkadzać, ale jakoś nie mogła się powstrzymać. Zazwyczaj panuje nad takimi rzeczami, teraz jednak było zupełnie inaczej.

Gabriel usłyszał pytanie dziewczyny i nadal z zamkniętymi oczami oraz uśmiechem na twarzy odpowiedział.
- Marzę o nas.
Przekręcił głowę w stronę Nanami i otworzył powieki okazując swoje piękne, niebieskie oczka i po chwili dodał.
- Chcę byśmy byli razem szczęśliwi...
Te słowa wypowiedział cichym tonem gdyż widok Nanami wśród blasku słońca go zamurował, wiedział iż to wyjątkowa osoba. Po chwili jednakże wyciągnął rękę w stronę dziewczyny i zaczął ją delikatnie masować po policzku mówiąc przy tym.
- Jesteś niczym kwiat róży, kujesz ale za to jesteś piękna i od wewnątrz i na zewnątrz...
Zarumieniony lekko Gabriel wyobrażał sobie dziewczynę, ale cóż, jego marzenia były skierowane tylko ku dziewczynie.

Wysłuchiwała jego słów,które były trochę poetyckie, czego ona w ogóle nie rozumiała. Nigdy nie czytała wierszy i tym podobnych.
- Głupek. - położyła mu rękę na czole, klękając przy nim.
Ludzie zakochani są bardzo dziwni. W sumie sama też nie była normalna, ale cóż. Bywa. Zgarnęła włosy za ucho i po prostu go pocałowała. Nie miała bladego pojęcia jak na to odpowiedzieć, więc spróbowała innej metody. Miała nadzieję, że poskutkowała. Po chwili odsunęła swoje usta od jego.
- Nie wracamy do mieszkania? - spytała nadal klęcząc na ziemi.
Nie chciała dłużej już tu siedzieć. Nie dlatego, że jej się nie podobało, ale wolałaby teraz znajdować się w swoim pokoju. Wstała i powędrowała do drzwi, zeszła na dół po schodach. Prawie wbiegła do pokoju i rzuciła się od tak na swoje łóżko.

Trochę zaskoczony pocałunkiem Gabriel odwzajemnił go, myśląc ''Zrobiła to z własnej woli...Słodko...''.
Po chwili gdy Nanami wstała i powędrowała gdzieś chłopak poszedł za nią z ręką za głową, masując się w tył głowy. Zaczął rozmyślać z lekkim rumieńcem lecz po chwili dodał gdy znajdowali się już w jej pokoju.
- Kocham Cię...
Te słowa płynęły z głębi serca ale dziwne, że Gabriel powiedział to pierwszy raz na głos. Chłopak się bardziej zarumienił i nie wiedział co zrobić, siadł koło leżącej na brzuchu Nanami i zaczął masować ją po pleckach.
Jakąś chwilę później zauważył iż Nanami się rumieni kiedy ją masował po pleckach, najwyraźniej się jej to podobało więc robił to nadal z uśmiechem na twarzy.

Nanami nie mogła odwzajemnić słów chłopaka. Czuła dokładne to samo co on, ale to było takie trudne. W końcu na pewno mu powie, ale on jeszcze na to poczeka. Usiadła na łóżko obok Gabriel i położyła głowę na jego ramieniu.
- Czy nie sądzisz, że dzisiaj przesadziliśmy trochę z tymi miłosnymi chwilami? - spytała, bo jej zakres wiedzy na ten temat, nawet tak nisko nie zachodził.
Nagle słychać było dość głośny huk i odgłosy śmiechów. Ktoś wszedł przez drzwi do mieszkania. Powinny być zamknięte, więc nikt oprócz Nany nie mógł wyjść ani wejść. Nagle przypomniała sobie, że w ogóle nie zamknęła drzwi. A tutaj są nawet tacy szaleńcy, co mogą się Ci w biały dzień wpaść do domu. Po chwili jednak się uspokoiła, ponieważ usłyszała głos ciotki. Szła z jakimś mężczyzną do swojego pokoju.
- Może wyjdziemy z domu? - spytała, wiedząc co się święci.

Gabriel lekko się zarumienił gdy Nanami położyła głowę na jego ramieniu, postanowił że ją pogłaska delikatnie co też uczynił. Po chwili powiedział cichym głosem.
- Miłości nigdy nie jest za dużo. Niektórzy sądzą że miłość to ulotne uczucie ale są w błędzie.
Przestał głaskać dziewczynę po głowie lecz nadal trzymał rękę na niej i dodał.
- Muszę...
Słowa przerwał mu śmiech dobiegający z dołu, wiedział iż ciotka Nanami wróciła bo to ona się tak zaśmiała, pewnie upita była.
Dziewczyna zaproponowała by gdzieś wyszli co chłopak uczynił by z przyjemnością byle by w jej towarzystwie, więc odpowiedział dziewczynie.
- Z przyjemnością się z Tobą gdzieś wybiorę.
Po chwili wstał, stanął na przeciwko Nanami i ukłonił się w stronę dziewczyny wyciągając przy tym dłoń i się uśmiechając do niej.

Podała mu swoją dłoń i poszła w kierunku salonu. Na fotelu leżał jej ulubiony niebieski sweter, więc puszczając dłoń chłopaka, podeszła do niego. Założyła go na siebie. Miał trochę przydługie rękawy, ale nie wyglądało to strasznie. Poza tym, nawet jeśli, to ją to za bardzo nie obchodziło. Miała spytać się Gabriela gdzie się udadzą, ale przypomniała sobie, że nie dokończył wcześniej zdania.
- Eto... - zastanawiała się na to sformułować. - Nie dokończyłeś czegoś mówić... - złapała już za klamkę. - Zaczynało się chyba od: ''Muszę''.
Wyszła na korytarz, stąpając po czerwonym dywanie. Zatrzymała się i poczekała na odpowiedź chłopaka. Złapała go za rękę, gdyż wcześniej musiała go puścić, by ubrać sweter. Patrzyła przez chwilę na nie złączone, ponieważ nadal nie mogła w to uwierzyć. Gabriel naprawdę z nią był.
- Niesamowite. - nadal spoglądała na ich ręce, nie zdała sobie z tego spawy, że wypowiedziała to na głos.
Cała ta scena wyglądała uroczo, a Nana miała ochotę pocałować chłopaka. Od tak, bez żadnego powodu. Jakoś musiała po prostu. Jednak nie miała odwagi, by to zrobić. Spuściła głowę i skuliła się trochę, odrobinę ją to zasmuciło, że nadal nie może czegoś takiego uczynić. Dla Gabriela byłaby to pewnie miła niespodzianka, ale cóż. Jednak nadal byli w związku dopiero jednego dnia. Ale czy to był oficjalny związek? Nie poprosił ją o to, by byli razem. Więc chyba nie mogła tego tak nazywać. Oderwała się od tych myśli i zaczęła zastanawiać nad tym, gdzie się wybiorą. Ale nic zupełnie nie przychodziło jej do głowy, a siedzieć na korytarzu przecież nie będą. Wyglądałoby to trochę komicznie oraz dziecinnie.