Handel Niewolnikami, Akatsuki [#16] - KEIRA

Keira szła sobie wolno bliżej nieznaną jej ulicą. Ręce miała w kieszeni. Nie oglądała się na boki. Szukała czegoś? Kogoś? Po prostu spacerowała w promieniach przedpołudniowego słońca. Odgłos kroków, zakłócał ciszę. Szara ulica w ogóle nie pasowała do tego miasta. Jednak każde miejsce musi mieć i złe strony. Wibracje w kieszeni, dały znać o telefonie. Dziewczyna zdziwiona spojrzała na swój wyświetlacz. Po przeczytaniu wiadomość, rozejrzała się. zdezorientowana spostrzegła, że koło niej znajduje się wielki budynek. Jak mogła przeoczyć coś tak oczywistego? Napis nad drzwiami dokładnie informował co znajduje się w jego wnętrzu.
Tak porypane na mózgu to ja nie mam, aby znaleźć się w psychiatryku, no chyba, że Gilbert coś mi sugeruje, pomyślała.
Dotknęła zimnej klamki, która już sama odradzała wejście do środka. Poczuła mrowienie w palcach i pchnęła drzwi. Robiąc pierwszy krok w holu od razu w oczy zaczęły ją razić okropne, białe ściany. Od razu zrobiło się zimniej. Kobieta przy recepcji obdarzyła ją czujnym i nieufnym spojrzeniem. Nie interesując się nią, dziewczyna odnalazła schody i weszła na trzecie piętro zgodnie z wskazówkami instrukcji. Na szczęście pokoje były ponumerowane i większego problemu nie było aby znaleźć ten właściwy. Od razu weszła do środka, bez pukania i czekania na zaproszenie.
- Adrian McRoln? - zapytała.

Chłopak przesunął dłonią po ciemnej koszulce i westchnął zrezygnowany. Zdawał sobie sprawę, że kolejny dzień będzie mijał jak zawsze. Wpierw przejrzy akta, przewertuje diagnozy, rzuci to w kąt, a potem będzie musiał resztę czasu użerać się z ludźmi, których zresztą głównym zadaniem było zamordowanie go lub wyżalenie się ze wszystkich możliwych sytuacji, jakie zdarzyły się w ich - nie oszukujmy się - niezbyt ciekawych życiach. Prawdopodobnie, gdyby miał ustalić ile tak naprawdę historii wydawało mu się interesujących, wyliczyłby je na palcach jednej ręki.
Spojrzał na zegarek. Za piętnaście minut będzie się wybierać do Jordana Salvae'a, który przez całe dzieciństwo maltretowany był przez własną ciotkę, co istotnie, wybiło go z rytmu normalnego życia. To prawda. Był młodym chłopakiem, dlatego było go nawet szkoda. Przystojną twarz szpeciły podkrążone oczy i zmierzwione, krótko przystrzyżone włosy w kolorze letnich promieni słońca. Jednak przez całą twarz, potem wzdłuż szyi i kończąc się na lewym ramieniu przebiegała brzydka szrama, choć sam Adrien uważał, że to właśnie ona dodawała mu indywidualności, której nikt inny nie będzie posiadał. Na co komu bycie kolejnym szarym obywatelem Londynu?
Adrien rozsiadł się wygodnie w swoim niewygodnym fotelu. Akurat w momencie, w którym chciał położyć nogi na brzegu biurka, do jego gabinetu wleciała jakaś małolata. Bezczelność w pierwszej chwili cisnęła mu się na usta. Powinien jednak zgrywać całkiem miłego faceta, który miał na swoim koncie odrobinę doświadczenia. Nie powinien się denerwować. Może również była chora? Choć chorzy niespecjalnie chętnie przybywali do takich ośrodków z własnej, nieprzymuszonej woli. Tym bardziej jej przybycie wydawało się nieodpowiednie.
- Prawie - rzucił, przywdziewając przyjemny dla oka, choć widocznie wymuszony uśmiech. - Adrien. Adrien McRoln. W czym mogę pani pomóc? - zapytał w miarę serdecznie, prostując się na krześle.

I ona również myślała, że to będzie normalny, nudny dzień, jak wszystkie. Jednak życie lubi płatać niespodzianki, które nie zawsze były miłe. Teraz ona musiała się dowiadywać po co Gilbert napisał jej by znalazła tego faceta. Zmierzyła go badawczym wzrokiem. Nie przejmowała się tym, że pomyliła imię. Każdemu może się zdarzyć, a ona nie była wyjątkiem. Westchnęła. Czyli zastępca Akatsuki nie raczył poinformować wcześniej tego biednego człowieka o jej przybyciu? Zresztą nie powinna się była dziwić. Skąd niby ten cały Adrien mógł wiedzieć kto ja wysłał? Podeszła kilka kroków, by nie stać tak w przejściu. Nie wyciągnęła ręki na powitanie, jak to zwykle obserwowała u ludzi. Był to jej zdaniem zbędny gest. Nie siliła się by udawać przed nieznajomym jakiejś dobrej i słodkiej dziewczynki, która żałuje za to, że przeszkodziła w wypoczywaniu.
- Przysłał mnie Gilbert - odpowiedziała.
Miała nadzieję, że skojarzy o co chodzi. Nie mogła by mu opisać jak on wygląda, gdyż nigdy go nie spotkała. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Pokój nie robił super wrażenia, więc szybko się znudziła. Odgarnęła grzywkę do tyłu, aby ta nie zasłaniała jej pola widzenia. W sumie trochę inaczej wyobrażała sobie psychiatryk. Było tutaj ta cicho i jakby nieco pusto. Spodziewała by się po takim miejscu jakiegoś hałasu, krzyku pacjentów, zabieganych terapeutów, który bezskutecznie udają, że zależy im aby pomóc chorym i wszędzie zamkniętych drzwi na kłódki. Tym czasem rzeczywistość była inna. Fioletowe oczy dziewczyny szukały jakiegoś ciekawego punktu. Jednak nic nie wydawało się na tyle ciekawe aby poświęcić temu uwagę.

Dziewczyna patrzyła na mężczyznę z skupionym wzrokiem. Spodziewał się kogoś starszego? Na jego miejscu i ona była by zdziwiona, gdyby z agencji detektywistycznej posłano kogoś kto wygląda tak młodo. Nie miała zamiaru go jednak uświadamiać, że ma więcej lat niż mu się wydaje. Po co informować o tym ludzi? I tak pewnie uznał by ją za jakąś wariatkę i jedną z swoich pacjentek. Poszła za nim, rozglądając się na boki. Wszystko było tak czyste, że aż mogło niektórych przyprawiać o dreszcze. Ona sama nie interesowała tak bardzo porządkiem. Jeśli umiała znaleźć daną rzecz było wszystko porządku i nie odczuwała potrzeby by wszystko odkładać na miejsce. Westchnęła, gdy padły pytania. Miała nadzieję, że nie będzie musiała dużo mówić. Nie była typem kobiety, która nawija jak nawiedzona.
- Jestem Keira, a o sprawie wiem nie za wiele - odpowiedziała.
Nie należało się spodziewać, że będzie odpowiadać dokładnie z czyimś życzeniem. Zazwyczaj mówiła tylko wtedy kiedy musiała, albo gdy po prostu chciała, ale takie dni są prawdziwą rzadkością. Porozwieszane rysunki nie robiły na niej wrażenia, więc nie przyglądała się im długo. W prawdzie ona sama niewiele miała talentu do rysowania, malowania i prac ręcznych. O wiele bardziej wolała choćby pływać. Ledwo przysłuchiwała się słowom wypowiadanym przez człowieka. Najbardziej wpadły jej do uszów dwa zdania.
" Gdy zgłosiłem się do waszego biura detektywistycznego, za biurkiem zobaczyłem gówniarza w wieku piętnastu lat. Takie małe, roztrzepane stworzonko, które patrzyło na mnie w skupieniu. "
Przyzwyczaiła się do tego, że niektórzy biorą wielu za dzieci, w ogóle nie znając szczegółów. Jednak słowo " gówniarz " nie za bardzo się jej podobało. Przecież większość potworów było o wiele starszych niż by się mogło wydawać. Z cierpliwością czekała aż Adrien otworzy drzwi. Skulona dziewczyna na łóżku nie była niczym dziwnym. W takim miejscu nie spodziewała się, że ludzie będą szczęśliwi.
- Co jej się dokładnie stało? - zapytała.
Nie była dobra w delikatnych rozmowach, szczególnie z kimś kto ma problemy psychiczne. Po prostu się do tego nie nadawała. Weszła do pokoju. Za przyjemnie nie było w tym pomieszczeniu, tak jak w całym budynku.
- Suzanne Toddie? Możemy porozmawiać?

„Co jej się dokładnie stało?”
Adrien kiwnął tylko zachęcająco głową, nie wypowiadając już ani słowa. Chyba wolał, aby Keira sama dowiedziała się w czym właściwie leży problem. Chwilę potem jak weszła, drzwi za jej plecami zostały ponownie zamknięte. Najwidoczniej mężczyzna pragnął, aby zostały same.
Dziewczyna przesunęła bladą, pozrywaną ze skóry ręką po nagim ramieniu. Miała na sobie zwiewną, białą sukienkę, zawiązaną tuż pod niewielkim biustem – idealną na wiosenny dzień wśród soczystych łąk. Cienkie ramiączka odkrywały oszpeconą bliznami skórę. Właściwie Suzanne nie raczyła obdarować nowoprzybyłej choć krótkim spojrzeniem dużych orzechowych oczu. Nie odezwała się też. Zwyczajnie wpatrywanie się w obraz zza zakratowanego okna wydawał się jej ciekawszy. Kiwnęła jednak głową na znak potwierdzenia.
Tacy ludzie byli najbardziej irytujący.
Niewiele mówili, a jeśli już – cicho, krótko, często nie na temat, całkowicie okrężną drogą.
Niemniej, liczył się chyba sam fakt, że wyrażała jako taką chęć na udzielenie odpowiedzi.

Dziewczyna usłyszała za sobą jak drzwi się zamykają. To chyba nie był najlepszy pomysł. W końcu ona nie była najlepsza w rozmowach z ludźmi, którzy mają jakieś problemy, tym bardziej jeśli dotyczą one psychiki. Odgarnęła włosy do tyłu. W ciszy wpatrywała się w nieznajomą. Zapowiadał się długi dzień. Keira zrobiła kilka długich wdechów. W rozmowie z pacjentką szpitala będzie mogła sprawdzić swoją cierpliwość. Niby tak łatwo się jej nie da rozwścieczyć, ale w końcu i ona nie będzie czekać cale lata aby coś się dowiedzieć. Podeszła do łóżka i usiadła na nim.
- Wiesz może mi powiedz co ci się przytrafiło. Mi to ułatwi robotę, a tobie włos z głowy nie spadnie - powiedziała.
Bacznie obserwowała wszystkie ruchy Suzanne. Co mogło by ją przekonać, aby choć trochę opowiedziała co jej się przytrafiło. Patrzyła na nią wyczekująco. Chciała już wyjść z tego miejsca i zająć się tym co trzeba, a nie siedzieć i próbować wyciągnąć jakieś słowo.

Suzanne westchnęła. Był to tak zrezygnowany gest, że każdy w promieniu wielu kilometrów wiedziałby bez pytania, jak bardzo jest tym zmęczona. Prawda była taka, że udzielała podobnych odpowiedzi niezliczoną ilość razy i... nikt jeszcze nie potrafił jej pomóc. Co dzień budziła się z tymi samymi wypiekami na twarzy, zalana potem, zdyszana i zdesperowana, chwilę przed ucięciem koszmaru. Dziś znów opowie wszystko, jakby to była na pamięć wbita formułka, pożegna się z nieznajomą i pójdzie spać. Mimo to obróciła się na łóżku. Wsunęła nogi na twardy materac i już po chwili siedziała przodem, wlepiając w Keirę duże, zamglone spojrzenie.
- Dwa lata temu. Och, to tak długo. Sama nie wiem jak tyle wytrzymałam. - Zaśmiała się nerwowo, przykładając drżącą dłoń do głowy. Rany na nadgarstkach ciągnęły się w dół, zahaczały nawet o łokieć i potem wzdłuż przedramienia, ramienia, kończąc się pod materiałem sukienki i wychodząc na światło dzienne ponownie spod materiału ku szyi. To mogły być rany po żyletce, nożu... właściwie po wielu ostrych przedmiotach. I poparzenia. Wiele poparzeń. Suzanne sama spojrzała na rękę, odchyliła ją nieco i pokręciła przecząco głową. - To nie tak, jak myślisz. To nie jest moją winą. Naprawdę. – Nagle jej głos stał się łagodniejszy, bardziej skory do załamania. Zmrużyła ślepia. - Dwa lata temu się wydostałam... Uciekałam cztery dni... Ktoś chciał podać mi rękę, ale wystraszyłam się i uderzyłam go gałęzią. Drugiego pchnęłam do rowu. Złamał sobie rękę i lewą nogę. Oni wszyscy byli wtedy ohydni. Byli tacy sami. Nie dawali mi spokoju, uśmiechali się, ale tak naprawdę mieli nieczyste myśli. Wiesz dlaczego ludzie uciekają? Boją się. Czy to nie zabawne? Boimy się spraw niewielkich. Boimy się, że ktoś wyśmieje nasze uczucia, że nie spodobamy się na ważnym spotkaniu. Boimy się, że potniemy się na olbrzymim wybiegu na oczach tysiąca ludzi lub że zaśmiejemy się w złym momencie, gdy bardzo zależy nam na akceptacji jakiegoś chłopaka. To nie jest strach... To jest stres. Bezpodstawny. Co z tego, że się potkniemy? Co z tego, że ktoś nas wyśmieje? Jest tylu ludzi, tyle spraw, tyle wydarzeń... Strach to coś innego. Nikt nie potrafi tego zrozumieć. Gdy idziesz do baru i stresujesz się, że pracodawczyni będzie dla ciebie niemiła, nie boisz się, że chwyci za siekierę i cię zabiję. Strach jest dopiero wtedy, gdy śmiertelnie obawiamy się śmierci, bólu, braku przyszłości. Bałaś się kiedyś?
Pokręciła głową.
- Pewnie nie. Gdy to mówię i zadaję w końcu kluczowe pytanie, wszyscy odpowiadają „nie”. Naprawdę chciałabym nie pamiętać albo urodzić się raz jeszcze, aby już nigdy nie wybrać ścieżki, którą kroczyłam. Przepraszam. Nie to chcesz wiedzieć. Jesteś z policji? Jakieś nowe ślady? Złapaliście ich? – Kolejne westchnięcie. - Wiem, że nie. Działają zbyt sprawnie, prawda? Pamiętam ten dzień wyraźnie i ostro. Szłam na imprezę z najlepszym przyjacielem, Ianem. Oboje uwielbialiśmy się bawić. To poczucie wolności i niezależności. Głupi byliśmy, prawda? Cholernym szczeniakom zachciało się tańczyć. Nie mogę sobie wybaczyć, że to wszystko moja wina. To ja namówiłam Iana. Nie chciał iść. Mówił, że boli go głowa, a rano idzie do pracy, rozdawać ulotki. Ale ja nalegałam, a on zawsze mi ustępował. Chciał, żebyśmy byli razem od drugiej gimnazjum. Gdybym mogła, chciałabym z nim być, choć wiem, że jego dotyk sprawiałby mi ból. To było sześć lat temu. Mieliśmy po piętnaście lat. Klub „Szaleńcy” na Second Street. Impreza się rozkręcała, było już grupo po północy. W końcu Ian odszedł gdzieś w głąb. Tańczył z jakąś blondynką. Do mnie podszedł chłopak, który od paru godzin naprawdę przykuwał moją uwagę. Miał bardzo ładne rysy twarzy, ciemne, migdałowe oczy. Patrzył spokojnie i głęboko. Miało się wrażenie, że jego oczy to płynna czekolada. Rozmawialiśmy, a ja byłam najszczęśliwszą nastolatką w klubie. W końcu powiedział, że chce mi pokazać niebo. Rany, zgodziłam się. Nie wiedziałam dlaczego, ale wszystko co mówił, było jak zaklęcie, które musiałam spełnić. Odmachałam Kobrze... przepraszam. Ianowi. Nazywaliśmy go Kobra. To dlatego, że na szyi miał tatuaż. Nie wiem dlaczego wyszło na taki pseudonim, skoro on przedstawiał pnący się ku górze ogień, ale... nieważne. Wyszłam z Rogerem. Chwilę siedzieliśmy na dziwnie opustoszałym parkingu, pokazywał się gwiazdy i nagle ktoś uderzył mnie w tył głowy. Straciłam przytomność. Obudziłam się w jakimś ciemnym miejscu, daleko od rodzinnego miasta. Nie wiedziałam skąd, ale byłam tego pewna. Nie mogłam się ruszyć i byłam zakneblowana. Nie wiedziałam co się dzieje. Na wyjaśnienia długo nie czekałam. Wiesz... wyśmiałabym, gdyby ktoś kiedykolwiek powiedział mi, że mnie to spotka. To mogło spotkać sąsiada lub dziewczynę z innego miasta. Ale mnie? Skąd... Myliłam się. Policja nic nie zdziałała. Nic od 2 lat, od kiedy złożyłam zeznania. Nic od 15 lat ich działalności... Nie znają kryjówek, nie wiedzą ilu ich jest, jak bardzo są niebezpieczni i gdzie działają. Handlarze narkotyków, dziwek, broni... cholera jasna wie czego jeszcze. Robiłam za podłoże dla obleśnych typów przez 6 lat. Na początku się sprzeciwiałam, uciekałam wiele razy... nigdy na stałe. Bili, katowali, gwałcili. Tam było dużo ludzi. Nie tylko dziewczyny. Tam więzili też dzieci i chłopców. Zabijali, gdy tracili panowanie nad sobą. Wkładali lufy do gardła i przestrzeliwali... Jestem pewna, że gdyby mnie wtedy złapali, również już bym nie żyła. Wiesz czego tylko nie mogę sobie wybaczyć? Ian poszedł mnie szukać. Słyszałam jak o tym rozmawiali porywacze. Miałam wspaniałego przyjaciela... – Uśmiechnęła się gorzko na samo wspomnienie. - Proszę, zostaw mnie już. Chcę pobyć sama – szepnęła, podciągając nogi po brodę i chowając twarz w kolanach.

| Słaby... ale w końcu jest. Obym teraz już pisał częściej. |

Na początku myślała, że nic z tego nie będzie. Była pewna tego, że dziewczyna nie będzie chciała nic mówić, dlatego zdziwiła ją jej otwartość. Patrzyła na jej rany. Domyśliła się, że to pamiątka po nieszczęsnej przygodzie. Słuchała jej uważnie aby nie pominąć niczego. Czasami odbiegała od tematu, ale nie przeszkadzało jej to. Nie przeszkadzała jej i nic nie odpowiadała kiedy pytała. Chciała aby ona opowiedziała jej jak na więcej. W tym wszystkim przypomniała jej się sytuacja, kiedy ona sama żałowała swoich decyzji. Zamrugała gwałtownie aby pozbyć się obrazów z głowy. Przez chwilę zakręciło jej się w głowie.
- Wiesz ja też się kiedyś bałam pewnej rzeczy - powiedziała. Do teraz ten strach nadal był aktualny i wcale nie chodziło o pająki ani o żadną inną błahostkę. Z tym sekretem podzieliła się tylko z dwoma osobami, które już dawno nie żyły. - Nie jestem z policji oni nie potrafią nic robić - dodała ze złością w głosie - Rozumiem, że jest ci ciężko i tak dalej, ale musisz się przełamać i odpowiedzieć mi coś więcej. Cokolwiek wiesz o lokalizacji, o tych co się tym zajmują, co robią itp. Ja sama kiedyś przeżyłam coś okropnego. Byłam świadkiem jak zabito moją siostrę. Kiedyś próbowałam ścigać tych co to zrobili - liczyła na to, że Suzanne się bardziej otworzy.
Keira nie mówiła całej prawdy. Przecież nie mogła jej powiedzieć o potworach o tym, że ta sytuacja zdarzyła się ponad sto lat temu oraz tego, że mordercami byli wampiry, których ścigała, przez co sama stała się krwiopijczynią.

- Naprawdę?
Dziewczyna zamrugała. Widać, że była lekko skołowana. Dotychczas przychodziły do niej osoby z suchymi faktami i równie suchymi pytaniami. Oczywiście, niektóre policjantki wyglądały na naprawdę zatroskane i chętne do udzielenia jej pomocy, ale Suzanne wiedziała doskonale, że nic nie mogą zrobić, bo... nic nie da się zrobić, jeśli nie rozumie się problemu. Teraz znalazła kogoś, kto prawdopodobnie mógłby dokonać cudu, a...
- Przykro mi, ale ja... naprawdę niewiele mogę pomóc. Sama widzisz. Jestem tu uwięziona od dwóch lat. Budzę się w nocy z krzykiem, mam ataki histerii... Moja rodzina nie wytrzymała. Woleli mnie oddać w to okropnie białe miejsce, niż przeczekać. Wierzę, że nic mi nie jest. - Westchnęła, ale zaraz wzięła się w garść. Jej twarz nabrała ostrzejszych rysów, gdy ponownie spojrzała na Keirę. - To było za granicą. Mówili w obcym języku, jestem tego pewna. Nie rozróżniam, ale podejrzewam, że porozumiewali się po rumuńsku. Nie wiem zbyt wiele o lokacji. Większość podróży przebyłam nieprzytomna lub półprzytomna. Ale tamto miejsce... to był... taki wielki, stary dom. Tak, na pewno. Olbrzymi. Jak zamek w średniowieczu. Hm. Jego ściany były szare, kamienne... takie... zimne. W środku też było chłodno, ale bywały pokoje, które urządzono całkiem przytulnie. Zwykle takie pomieszczenia należały do bossów. Tych ludzi było dużo. Nie wiem ilu. Odwiedzało mnie... może z 15. Ale to niewielka garstka. Trzymali nas w pokojach po parę osób, zawsze tej samej płci i w podobnym wieku. Ja byłam z siódemką dziewcząt. Ten... khm, zamek mieścił się na odludziu. Gdy uciekałam, długo biegłam lasem. Tam był taki gęsty, mieszany las... I... myślę, że oni nadal okupują Klub „Szaleńcy” na Second Street.



| Edit: Ehe. Wpadka. Multikonto. |

Keira słuchała jak dziewczyna opowiada. Na reszcie mogła usłyszeć to co chciała. Po skończone historii wstała i otrzepała spodnie, chociaż nei było na nich ani grama kurzu. Przelotnym spojrzeniem spojrzała na pacjentkę. Nie potrafiła jej współczuć, po prostu traktowała ją jak informatora. Jednak wiedziała, że ona zapewne nie jest zachwycona tym co przeżyła.
- Może uda mi się załatwić tobie zwolnienie z tego okropnego miejsca. Teraz jednak muszę iść do tego klubu - odezwała się.
Odwróciła się i wyszła z pokoju. Najpierw musiała zająć się sprawą handlu, a potem mogła zawracać sobie głowę tą panienką. Zeszła na dół i skierowała się prosto do drzwi. Przekraczając próg budynku poczuła chłodne powietrze. Miała nadzieję znaleźć odpowiednie miejsce. Po dwu godzinnym krążeniu po mieście znalazła to o czym była mowa. Odetchnęła z ulgą. Weszła do środka. Od razu wyczuła alkohol, papierosy i narkotyki. Nie dziwiło ją to. Usiadła przy barze obok jakiegoś człowieka wyglądającego na rumuna, czekając na kogoś kto może przyjąć zamówienie, gdyż jak na razie po drugiej stronie lady nie było nikogo. Uśmiechnęła się lekko do nieznajomego. Chciała za wszelką cenę spotkać tego kto odpowiada za cały ten bałagan, a te kto wyglądał na kogoś takiego.