Domek Jet

Zapraszam was na wycieczkę po domu szalonej cosplayerki-mangowca-otaku-graczki Jetstream. Wycieczkę zacznijmy od tego, że podejdziemy pod jej blok. Wklepiemy hasło do panelu, żeby otworzyć drzwi wejściowe. Następnie udajemy się do windy. Jedziemy na drugie piętro i skręcamy w prawo po wyjściu z windy. Mamy przed sobą drzwi numer 12. Zajrzyjmy co jest w środku. Wchodzimy i od razu widać, że to jest zadbane mieszkanko. Po prawej mamy wieszak na ubrania, po lewej miejsce na parasol. Mamy 3 drogi. Na w prost, lewo i prawo. Jest to dosyć małe mieszkanko. Od progu wita nas czarny kot. Jeden z domowników. Kot łasi się, a potem idzie na swoje posłanie leżące przy wejściu. Tak, więc idziemy w lewo. Trafiamy do kuchni, w której aż roi się od sprzętu. Jest lodówka, a na niej kilkanaście magnesów z postaciami z mangi lub anime. Jest stolik i kilka krzeseł, przy którym zapewne co dziennie Jet konsumuje posiłek, jest kuchenka dotykowa, kuchenka mikrofalowa wbudowana w piekarnik oraz stojące na blacie różne roboty kuchenne. Mamy tam gofrownice, frytkownice, ekspres do kawy i czajnik elektryczny. Zajrzyjmy do szafek nad blatem z elektroniką. Pod szafkami znajduje się też zlew, a pod zlewem jak to zwykle bywa, kosz. W szafka produkty spożywcze. Jakaś kawa, herbata, przyprawy oraz suszone owoce. Skoro zajrzeliśmy tam, to zerknijmy też do lodówki. Mamy pełną lodówkę. Dominują tam głównie zdrowe i dietetyczne produkty. Warto napomknąć, że tapeta w całym domu jest koloru niebieskiego. Idziemy teraz na prawo. Za drzwiami po prawej mamy łazienkę. Łazienka jak to łazienka, ma na wyposażeniu kabinę prysznicową, kibelek, umywalka nad którą jest lustro oraz półeczka z kosmetykami. Przy umywalce jest wieszak na ręczniki. Gdzieś tam w rogu stoi nawet pralka, a na niej kosz z brudnymi rzeczami. Sprawdzamy zatem ostatnie drzwi teraz. I tu trafiamy na raj dla otaku. Mamy pokój Jet. Zacznijmy od tego co widzimy na początku. Otóż na ziemi leży dywan z obrazkiem Rias Gremory. Ściany są całkowicie oblepione plakatami z anime i gier. W pokoju znajduje się garderoba dosyć spora, oraz wyjście na taras. Znajduje się tu też biurko, na którym stoi konsola podpięta do monitora od komputera oraz jej laptop leżący gdzieś na łóżku. Łóżko ma dosyć duże, takie na 2-3 osoby. Jest to takie składane łóżko, które jest jednocześnie kanapą. Pościel co by pasowało do klimatu także jest z motywem jakiegoś anime. Gdzieś pod ścianą leży sobie taka poduszka do siedzenia, a nad nią jest półka z grami oraz z mangami i filmami. Baaaaardzo długa półka. Na tarasie Jet hoduje fiołki oraz tulipany. Czasem też zdarza się, że stoi tam jedzenie dla ptaków.

Jet i Suzan wpadły do domu całkowicie przemoczone. Biegły jakieś 5-10 min. W sumie jest całkiem wytrzymała jak na człowieka bo nie była zbytnio zmęczona biegiem. Dom znajdował się w bloku mieszkalnym nieopodal centrum. Przemoczone do suchej nitki, dygotały obie z zimna. Od progu domu powitał dziewczyny czarny kot. Zamiauczał, Jet go pogłaskała i zamknęła drzwi za sobą.
- Poczekaj przyniosę nam zaraz jakieś ręczniki- powiedziała. Zdejmując buty. Były całe mokre. Jet poszła na moment do łazienki i przyniosła suche ręczniki. Podała ci ręcznik.
- Czekaj dam ci coś na przebranie się, bo się przeziębisz- poszła do drzwi na wprost i weszła do pokoju- chodź, wybierzesz coś sobie- usłyszałaś jej głos. Jet w międzyczasie zaczęła się przebierać w jakieś dresy. Takie tam typowe do chodzenia po domu. Oczywiście w kolorze niebieskim. W sumie to wszystko w tym domu ma kolor zbliżony do niebieskiego albo pasującego do niego. Grzebała coś w szafie, chyba szukając czegoś na twój rozmiar. W międzyczasie rozwiesiła na krześle mokre ubrania. Wyjęła wszystko z kieszeni i położyła na stoliku nocnym

Weszła powoli do mieszkania Jet rozglądając się na boki. Przez chwilę miała ochotę kopnąć czarnego kota, który ocierał się o jej nogę. Z ledwością się powstrzymała. Ściągnęła buty i czekała chwilkę na ręcznik. Gdy go dostała wytarła sobie twarz i ręce. Poszła za Jet do pokoju. Zerkała do jej szafy i patrzyła na to co się w niej znajduje. Jednak wybór dla niej pozostawiła blondynce. Kiedy już dostała ubrania na przebranie, powyciągała również rzeczy z kieszeni. Modliła się, żeby jej telefon się nie przemoczył. Zaczęła spokojnie ściągnąć swoje rzeczy. Szybko wytarła się ręcznikiem i włożyła ubrania Jet. Były na nią nieco za duże, bo Jet była od niej wyższa.
- ten czarny kocur jest twój?- Spytała wskazując palcem na pupila. Nadal rozważała kopnięcie go, jednak póki do niej nie podchodził po raz drugi potrafiła się powstrzymać. Jej podejście do zwierząt było dziwne. Jeśli widziała jakiegoś pupilka, który wyraźnie był wychowany w domu od razu odczuwała do niego jakiegoś rodzaju odrazę. Jednak lubi ona zwierzęta żyjące na wolności, bo nie muszą się nikomu podporządkowywać. Jedynym rodzajem zwierząt żyjących na wolności jakich nie lubiła były różnorodne robale i owady.

Jet podała jej jakąś przydużą bluzkę z napisem "I <3 Manga" oraz jakieś dlugie czarne spodnie. zrobiło ci się cieplej. Telefon Ci się nie przemoczył. Gospodyni podeszła do twoich mokrych ubrań. Wzięła je oraz swoje rzeczy. Trzeba to rozwiesić, żeby szybciej wyschło.
- Tak to mój pupil. Mieszka sobie ze mną odkąd mam to mieszkanie. Poczekasz moment? Rozwieszę tylko rzeczy, żeby wyschły. Rozgość się- Powiedziała kierując się do łazienki- w sumie tam masz łazienkę jakbyś potrzebowała- wskazała kierunek, w którym miała się udać. Cały pokój to był pokój takiego ewidentnego otaku. Gadżety, dywan, nawet pościel. Ale łóżko wygląda na wygodne nawet.
- Zaraz wstawię wodę na herbatę i możemy też coś zjeść przy okazji- powiedziała dziewczyna z łazienki, po czym poszła do kuchni nastawić wodę. Dolała wody do czajnika elektrycznego, włączyła go i wróciła do dziewczyny- A no zapomniałabym, witam w moim królestwie- uśmiechnęła się do Suzan miło.

Nic nie odpowiedziała, bo w sumie odpowiedź była zbędna. Gdy Jet wyszła ciemnowłosa podeszła do komody, na których było mnóstwo figurek postaci z różnych anime, mang i gier. Jej uwagę przykuła figura małej dziewczynki, która miała czarne włosy i ubranie. Jej skóra była brawie biała, lekko zszarzała. Oczy miała całe w ciemnoczerwonym kolorze, źrenice i białko również. Wyglądała jak jakiś mały demon. Suzana wzięła figurkę do rąk i usiadła na podłodze, plecami opierając się o łóżko. Spostrzegła kocura wchodzącego do pokoju. Spojrzała na niego zimno i przenikliwie. Masz szczęście futrzaku, więc nie podchodź do mnie. Pomyślała, a jej wzrok wrócił do figurki, która jej się spodobała. Przyjrzała jej się i spostrzegła, że dziewczynka ma jeszcze małe kły, jakby wampirze, z których spływa krew. Zastanawiała się, czy nie oglądała jakiegoś anime, w którym była taka postać. Jedyne co to przyszło jej do głowy anime "Shiki", jednak tak postacie wyglądały nieco inaczej. Wyglądały łagodniej.

Jet kiedy wróciła do pokoju widziała zainteresowanie Suzan figurką wampirzycy. W sumie pasowałaby do niej, bo była to postać typowej tsundere. W sumie tak jak sama Suzana mogła być określona.
- Podoba Ci się?- zapytała spoglądając na koleżankę zainteresowaną figurką- Dostałam ją w ramach bonusu przy reklamowaniu pewnego anime. Czasem warto pracować jako hostessa- uśmiechnęła się miło. Jet bardzo lubiła swoją pracę. Owszem, czasem zdarzali się nieprzyjemni ludzie, ale to jej nie przeszkadzało. Lubiła kontakt z ludźmi. Rozmowę, uśmiech ich obecność. A teraz była sam na sam z przyjaciółką w domu. Czajnik w kuchni zapiszczał. Zapewne woda była gotowa. Poszła zalać herbatę i wróciła z tacą, na której były 2 kubki herbaty oraz cukierniczka. W jednej była pomarańczowa herbata, a w drugiej zielona granulowana. Podała Suzan kubek, a potem postawiła tacę na biurku.
- Słodzisz może? Jak Ci się podobał dzisiejszy dzień?- zapytała Jet.
Deszcz nadal padał, zebrało się na grzmot. Jet momentalnie schowała się pod pościel i zaczęła się trząść. "Nie dzisiaj... Proszę..." błagała w myślach. Wyglądało to komicznie po prostu. Ona się chyba boi burzy.

Przyglądała się figurce i rozmyślała nad tym, co by było gdyby to ona tak przerażająco wyglądała. Z pewnością, co jest raczej dziwne, bardzo by się ucieszyła. Samym wyglądem by odstraszała ludzi. Nie musiałaby za wiele mówić. Nagle od zamyślenia oderwał ją głos Jet. Ciemnowłosa szybko i energicznie wstała. Podeszła do komody i odstawiła figurkę.
- Tak.- Odparła. Chyba pierwszy raz udało jej się wyrazić w normalny sposób, bez wahania, że coś jej się spodobało. Kiedy już odłożyła małą wampirzycę, wróciła na swoje miejsce. Rozłożyła nogi no przodu i rozglądała się po pokoju.
- Słodzę trzy łyżeczki.- Kto jak kto, ale Suzan uwielbia słodkości. Nie wyobraża sobie jak można pić gorzką herbatę. Jak raz spróbowała to zebrało jej się na wymioty. - Dzisiaj było...- Dotknęła dłonią swoich ust i uniosła wzrok. Zaczęła się zastanawiać. Szukała określenia, które choć trochę określi to co myśli. - Był inny...Skończyła nadal nieco zamyślona. Nagle usłyszała potężny grzmot. Zobaczyła ja Jet sprawnie wskakuje na łóżko i się chowa w poście. Suzana parsknęła. Podbiegła do okna i wspięła się na parapet. Na jej twarzy pokazał się złośliwy uśmieszek. Spoglądała z tym wyrazem twarzy przez okno.
- Boisz się burzy?- Spytała ni to retorycznie ni to normalnie. Jednak w jej głosie było coś chytrego.

Jet siedziała pod kołdrą i trzęsła się. Strasznie się bała burzy. W końcu piorun jest bardzo szkodliwy dla elektroniki oraz dla życia.
- Boje się- powiedziała skulona- bardzo się boję. Jednak mniej, bo ty tu jesteś- powiedziała lekko uśmiechając się. W końcu wytoczyła się z łóżka. Grzmot znowu trzasnął, na chwilę się spięła ze strachu, ale uspokoiła się. Posłodziła swojej towarzyszce herbatę.
- Cieszę się, że ten dzień był inny- uśmiechnęła się ciepło do niej ukrywając strach przed burzą- Możemy spędzić ich więcej jak chcesz- powiedziała z pogodą w głosie. Co jest z tą dziewczyną nie tak? Przed chwilą kuliła się ze strachu, a teraz się uśmiecha. Jet jednak potrafi ukryć swój strach, jeśli ma kogoś do rozmowy oraz ma w kimś wsparcie. Czuła, że Suzan może jej kiedyś takie wsparcie zapewnić.

No może kiedyś zapewni jej to wsparcie, ale póki co zaczynała się dobrze bawić. Może pora pokazać teraz, co Suzana lubi robić? Hmm? No cóż, miłe to z jej strony nie jest.
- Bo ja tu jestem? Muszę cię rozczarować...- Mówiła nieco rozbawionym głosem. W sumie to co straszne częściej ją bawi niż przeraża. Wyjątkiem są sytuacje, gdy to jej życie jest zagrożone, choć poniekąd można ją uznać za masochistkę. Stanęła energicznie na parapecie i otworzyła okno na oścież, przez co burzę było o wiele mocniej słychać.
- Musze cię rozczarować...Bo ja kocham burzę.- Powiedziała przepełniona entuzjazmem. Wiatr, który wtargnął się przez okno zaczął targać jej długie włosy, a niektóre krople deszczu, które również po wpływem wiatru trafiały do pokoju delikatnie kropiły jej twarz. Stała przodem do okna. Zamknęła oczy i rozłożyła ręce. Pozwalała aby wiatr i deszcz nie przerywały swoich zadań.

W samochód na ulicy nieopodal balkonu, na którym stała Suzan trzepnął piorun. Jet rzuciła się na Suzan odpychając ją od okna i tuląc ją do siebie mocno. Nogą zamknęła okno. Cały czas bała się. Ale nie o siebie, lecz o to, że nowej koleżance może się coś stać. Korki wysiadły, ponieważ linia gdzieś dalej została uszkodzona. Jet dygotała ze strachu, ale mocno trzymała swoją przyjaciółkę, można by stwierdzić że ma mocniejszy uścisk w tym momencie od syberyjskiego niedźwiedzia. Deszcz padał, a jego krople uderzały o taras i okno wywołując hałas. Jet nadal się trzęsła ze strachu, ale powoli odsunęła się od Suzan
- Nic ci nie jest?- zapytała z troską w głosie. Bała się, że jej mogło się coś stać. Nawet jeśli lubi burzę, to i tak nie zniszczy to ich przyjaźni. Leżała centralnie na niej, a kolano przypadkiem miała oparte w okolicy krocza dziewczyny. Wyglądała dosyć uroczo, kiedy się na nią patrzyło. Jedynie obrazek rujnował fakt, że airbagów to Jet nie miała.

Nagle strzelił piorun, który trafił w samochód obok budynku. Hałas jaki wydało walnięcie nieco ogłuszył dziewczynę, jednak trwało to parę sekund. Odskoczyła lekko na bok. Wzruszyła ramionami i znowu zamknęła oczy. Jednak poczuła, że ktoś ją łapie i przyciąga do siebie, wciągając ją do wnętrza pokoju. Czuła jak Jet ją mocno ściskała.
- Zwariowałaś?!- Zapytała nerwowo i otworzyła oczy. Spostrzegła, że blondyna jest bardzo zatroskana, jednak to nie rozczuliło Suzany.
- Nie, nic mi nie jest.- Odparła nieco nerwowo. Jet rozluźniła uścisk, jednak i tak na niej leżała. Ciemnowłosa próbowała się wyczołgać, jedna po chwili wiercenia się zorientowała się, że kolano Jet znajduje się przy jej kroczu. Nagle Suzana otworzyła szeroko swoje fioletowe oczęta i spojrzała nimi w zielone oczy Jet. Uniosła wysoko brwi, a jej twarz oblał rumieniec. W tej chwili ją zatkało, zwłaszcza, że widziała zachwycone spojrzenie koleżanki.

Jet patrzyła jej w oczy. Także jej twarz oblała się lekkim rumieńcem. Wpatrywała się tak w Suzan, jakąś chwilę, po czym ogarnęła w jakiej pozycji się znajduje. Speszona szybko odsunęła nogę i pomogła wstać koleżance.
- Przepraszam- powiedziała mając nadal na twarzy rumieniec. Prawie doszło do jakiegoś pierwszego kontaktu. Jej serce waliło jak młotem. Bała się, że zaraz dostanie opieprz od nowej koleżanki i momentalnie ją straci- Przepraszam, że cię przewróciłam- powiedziała przechodząc do pozycji siedzącej. Odwróciła się na moment plecami do Suzan. Chciała szybko zebrać myśli, ale nie mogła. Widać, że coś się tam w środku ruszyło, chciało wyjść, ale Jet to umiejętnie tłumiła. Była bardzo zakłopotana, co było widać.
- Przepraszam...- powtarzała lekko łamiącym się głosem. Nie wiedziała co powiedzieć. Ją też zatkało. Nie chciała być odrzucona. Nadal była cała czerwona. Chciała coś powiedzieć więcej, ale się wahała. Bała się. Po raz pierwszy Jet bała się coś powiedzieć.

Gdy Jet zeszła z niej, ta natychmiastowo wstała. Otrzepała się i wytarła rękawem bluzki mokrą twarz, całkowicie zapominając, że jest to bluzka Jet. Otrzepała się i zauważyła, że Jet stoi tyłem. Suzana postanowiła się jakoś ogarnąć i znowu przybrać wyraz zuchwałej dziewczynki. Zarzuciła dłonią włosy do tyłu, po czym skrzyżowała ręce na wysokości klatki piersiowej. Oparła ciężar swojego ciała na jednej nodze.
- Dobra, nie przepraszaj tak.- Zawołała tak jakby to po prostu nie było potrzebne. A no właśnie, bo przecież nie było. Suzana nie potrzebowała przeprosin. Zaczęła zapadać dziwna cisza. Odkąd była z Jet ani na moment ona nie zapadła. To było dziwne uczucie. Zaczęła otaczać Suzanę dziwna pustka, która ją zaczęła irytować, z resztą jak wszystko co żyje i nie żyje też. Szybkim krokiem podeszła do blondynki. Stanęła na przeciwko niej. Obie dłonie położyła na jej ramionach i zrobiła poważną minę.
- Ej, ale nie milcz tak.- Powiedziała stanowczo, patrząc jej w oczy i potrząsając ją. Po chwili przestała potrząsać. - Już wolę kiedy ciągle gadasz...- Jej ton się nie zmieniał. No cóż, pocieszać ona w ogóle nie umiała, więc powiedziała chociaż to. Kiedy przebywa z kimś kto dużo mówi, to ona za to nie mówi prawie nic, bo woli słuchać. A tak to ona sama jest rozgadana, pewnie przez to, że ma niewyparzoną gębę. Jednak ona jest również osobą w rodzaju obserwatora. Mimo iż sama jest energiczna i w pewien sposób aktywna, obserwuje również otoczenie i słucha dodatkowo tego co mówią ludzie. Przy Jet obrała sobie rolę obserwatora, bo Jet mówi wiele za nią.

Złapałaś Jet za ramiona, wpatrywała się w ciebie jakby była nieobecna przez chwilę. Trochę czasu jej zajmie to, ponieważ właśnie walczy z czymś w środku siebie. Walczy, żeby nie powiedzieć jedno słowo za dużo. W jej oczach widzisz jednocześnie troskę, jak i dziwny błysk kiedy na ciebie patrzy.
Na twoje słowa uznała chyba, że wolisz ją taka jaka jest. Może uznała, że troszkę Ci zależy na niej? Kto wie, w końcu nikt do jej głowy nie zajrzy, a dzieje się tam istne spustoszenie emocjonalne. Momentalnie Cię objęła i przytuliła. Zamknęła oczy.
- Bo ja się... ja się...- zaczęła się jąkać. Pierwszy raz widzisz ją w takim stanie. W sumie nie wiesz za bardzo jak na to zareagować. Cały czas była przytulona do Ciebie. Czułaś ciepło jej ciała, oraz poczułaś, że trzęsie się. Nagle spojrzała Ci prosto w oczy. Wasz wzrok się spotkał w dosyć bliskiej odległości, lecz nie zbliżyła się. Zupełnie jakby bała się tego, że jej wzrok może cię zabić. Widziałaś w nim radość, niepokój, strach i wiele innych emocji. Widziałaś całą gamę uczuć. W większości tych pozytywnych.

Początkowy wyraz twarzy Jet był nieodgadniony. Jednak Suzana zorientowała się, że to z zamyślenia i walki ze swoimi emocjami. Każdy to przeżywa, nawet ktoś taki jak Suzana. Nagle blondynka ją przytuliła i to mocno. Suzana delikatnie ją objęła, choć dziewczyna mogła to ledwo wyczuć, bo w sumie Suz się na tym nie zna. Tak się chyba robi w takich chwilach. Chyba...- Ta myśl jej przeszła przez głowę, więc to zrobiła. Zaczęła czuć jak dziewczyna się trzęsie i słyszała jak się jąka. Już ją podkusiło by wyciągnąć jedną ze swoich lotek, których ostrze jest pokryte trucizną paraliżującą i wbić ją w plecy Jet. No cóż tłumaczyłaby się, że chciała ją troszkę rozluźnić. Po takiej lotce byłaby rozluźniona jak nikt inny. Po chwili Jet spojrzała twoimi trawiastozielonymi oczami, prosto w oczy Suz. Były bardzo blisko siebie. Jednak jakby Suzana miała wyczytać cokolwiek z jej oczu to ułożyła by słownik uczuciowy. Co? Dobra nie ważne. W każdym razie patrzyły sobie w oczy nic nie mówiąc. Łał, widzę swoje odbicie w jej oczach.- Kolejna głupia myśl naszła ciemnowłosą. Dobrze, że nie wypowiedziała jej na głos. Chociaż właściwie...Całe napięcie by zeszło.
- Jet.- Przerwała ciszę. Chciała oderwać rozdartą Jet od swoich myśli. Nie ruszała się tylko czekała, aż blondynka wróci na ziemię. Nie wiedziała co ma zrobić. A nawet jeśli wie, co prości ludzie w tych chwilach robią, to nie chce się do tego posuwać, bo uważa to za....prostackie?

Jet w końcu się przełamała. Przegrała z tym czymś w środku siebie. Emocje wypłynęły na wierzch. Dalej patrzyła w oczy Suzan. Przełamała się jednak z tym. Spojrzała na nią. Zrobiła się cała czerwona. Bała się, że dziewczyna odrzuci ją po tym, co zaraz usłyszy. Jet wyrównała oddech, nabrała powietrza i powiedziała to.
- Suzan, ja się w tobie zakochałam- powiedziała, po czym zamknęła oczy i przytuliła ją przekazując w tym jednym uścisku wszystkie swoje pozytywne emocje. Zaczęła płakać w ramię Suzan. Poczułaś jak jej łzy ściekają Ci po ubraniu. To nie są łzy żalu, to te drugie łzy szczęścia. Dziewczyna przeżywała emocjonalne perturbacje wewnątrz siebie, a teraz znalazło to ujście w tym co właśnie powiedziała. Po chwili upadła na kolana.
- Przepraszam..., że gadam takie głupoty...- wymamrotała. Wzrok miała wbity w podłogę, a raczej twoje nogi.

Suzana miała cały czas ten sam poważny wyraz twarzy. Nie chciała się bawić w głaskanie po główce, szeptaniu milusich słówek. Ona nie tak załatwia takie sprawy. Już woli sprzedać komuś liścia w twarz i wykrzyczeć "Ogarnij się debilu!". Można to zaliczyć do okazywania uczuć? Hm.. W każdym razie w jej przypadku chyba tak. Suzana mogła wyglądać jakby była z kamienia, lub miała na swojej twarzy maskę. Jednak usłyszała słowa Jet, a jej wyraz twarzy się gwałtownie zmienił.
- Ha?- Zdezorientowana przybrała wyraz twarzy osoby nieogarniętej. Jakby nie zrozumiała tego, co blondwłosa dziewczyna właśnie jej powiedziała. - A, rozumiem. Przyjaciółki mówią sobie takie rzeczy...- Po raz kolejny tego dnia zepsuła jakąś chwilę. Po prostu jej głos był taki jakby nagle coś zrozumiała, jakby odnalazła rozwiązanie do jakiegoś trudnego działania matematycznego. Jednak po tym jak Jet ją mocniej uściskała i zaczęła płakać, Suz zaczęła powoli wątpić w to o czym przed chwilą myślała. Zaczęła chyba pojmować swoją pustą główką, że że tu jednak nie chodzi chyba o siostrzaną przyjaźń. Suzi uniosła jedną brew i zaczęła wszystko intensywnie analizować. Wzrok miała umieszczony na jednym punkcie. Był to chyba czubek głowy Jet. Zaczęła myśleć o tym, dlaczego do tej pory nie wyrządziła dziewczynie ogromnej krzywdy. Fakt, była niemiła, rzucała złośliwe uwagi i chwilami kpiła. Jednak mogła robić o wiele więcej gorszych rzeczy, znając ją. Mogłaby w ogóle nie znaleźć się w tym domu, tylko od razu przy ogromnym drzewie obrazić niewybaczalnie dziewczynę. Więc, co było nie tak. A raczej co było nie tak z Suzaną. Położyła na chwilę rękę na czole. Potem się jeszcze uszczypnęła w rękę, by mieć pewność czy to nie jest przypadkiem jej sen. Zwykle jej sny nie mają największego sensu. Westchnęła i padła na podłogę. Leżała na plecach wpatrując się w sufit. Położyła się tak dosłownie na moment.
- Jesteś pewna, że się we mnie zakochałaś?- Spytała dość poważnym tonem. Chciała usłyszeć odpowiedź, było to dla niej ważne, jak mało rzeczy istniejących na świecie.

Jet siedziała i płakała. Nie wiedziała, czy Suzan właśnie gardzi nią, czy patrzy z politowaniem na całą sytuację. Dlaczego ona jej to powiedziała? Dlaczego dała znowu ponieść się emocjom? Dlaczego ona musi zawsze coś spieprzyć? Siedziała i wpatrywała się chwilę w martwy punkt. Usłyszała teorię Suzan, która została obalona przez osobę od której to wyszło. Czemu sądziła, że teoria została obalona? Bo położyła się na podłodze, a następnie poważnym głosem zadała jej pytanie, czy to uczucie jest pewne. Jet miała w głowie mnóstwo myśli. Tyle myśli, że nawet jej możliwość kalkulowania z rachunku prawdopodobieństwa by wysiadła. Tych myśli było nieskończenie wiele. Jednak z tego wyrwało ją to pytanie, które przewinęło jej się w głowie. Czy ona ją naprawdę kochała, czy była zauroczona? A może szukała oparcia psychicznego? Na to pytanie Jet znalazła odpowiedź, ale dopiero po kilku chwilach. Spojrzała na nią, a następnie podeszła do niej. Nadal leżała. Nachyliła się nad nią i spojrzała w jej oczy. Oczy Jet wyrażały strach i obawę. Obawę przed odrzuceniem. Miała całe napuchnięte oczy od łez. Była czerwona jak burak. W końcu zdobyła się na odwagę.
- Tak jestem- powiedziała i wrócił uśmiech w akompaniamencie pogody ducha. Mówiła to szczerze i z całą pewnością czuła to w sercu. Nikt na dobrą sprawę nie wie co się tam jej w głowie roiło, ale to co mówiła było prawdziwe. Przynajmniej dla niej.

Przed Suzany oczami znowu pojawiła się twarz Jet, która odpowiedziała jej na pytanie. Przez chwilę Suzana patrzyła na nią przenikliwie, jednak po tej krótkiej chwili była już pewna, że dziewczyna mówi to szczerze.
- Rozumiem...- Powiedziała nieco nieobecnym głosem. Faktycznie to mogło się wydawać, że ona nie próbuje zrozumieć Jet tylko analizuje jakąś trudną sprawę detektywistyczną, lub eksperyment naukowy. Usiadła z powrotem. Zaczęła się uważnie wpatrywać w twarz blondynki. Gdy spostrzegła jej zarumienioną twarz i zaczęła coraz lepiej rozumieć całą sprawę zaczęła odczuwać dziwny ucisk w brzuchu. Miała wrażenie, że robi się nagle duszno, ale nie gorąco. Dziwne uczucie. Jej chłodne serduszko lekko przyspieszało. Patrzyła na nią z ogromnym skupieniem. Nagle uniosła jedną dłoń. Powolnym ruchem, nieco niepewnym położyła swoją chłodną dłoń na gorącym policzku Jet. w tym momencie i na jej twarzy zaczął pojawiać się delikatny rumieniec. Ona sama chciała się upewnić, czy jest powód dla którego jeszcze nie zrobiła niczego tej miłej aż do bólu dziewczynie. Jednak męczyła jej myśl czy powinna? Od kiedy ja robię to co powinnem?! Zaprzeczyła wszystkim swoim myślom, które przeczyły jej całej osobowości. Zaczęła powoli zbliżać swoją twarz do twarzy Jet. Ich nosy się prawie stykały. Suzana przymknęła oczy i nadal się przybliżała, aż w końcu ich usta się zetknęły i stworzyły delikatny pocałunek, który trwał parę sekund. Kiedy pocałunek się zakończył Suz powoli rozchyliła powieki. Zrobiłam to! Mały rumieniec się przekształcił i oblał mocno całą jej twarz. Zrobiłam to! Nagle się zerwała. Musze coś rozwalić!- Emocje nią targały. Miała wrażenie, że serce wyskoczy jej zaraz z piersi. Czuła, że ogromna ilość energii się w niej gromadziła, ale nie wiedziała czemu. Musiała tą energię jakoś wyładować, ale jak? Zerwała się, wstała szybko. Prawie podskoczyła. Nerwowo się rozejrzała. W końcu chwyciła poduszkę, która leżała na łóżku i zaczęła mocno nią uderzać o ścianę. Było słychać jak pojękuje z wydawanego wysiłku. W poduszce już powstała dziura i zaczęły wypadać z niej pióra. Jednak ta nie przerywała walenia poduszką w ścianę. Nie obchodziło ją to, że to poduszka Jet. Musiała się wyładowac.

Jet obserwowała poczynania Suzan. Wydawała się przetrawiać to co powiedziała. W końcu położyła jej rękę na policzku i stało się. Pocałowały się. Jet starała się nadać pocałunkowi jak najwięcej swoich pozytywnych uczuć oraz próbowała przekazać jej całe swoje uczucie. Widać, że z początku była niepewna w swoich ruchach, ale jednak pocałunek trwał kilka sekund. Przeżyła wewnętrzny wybuch uczuć. Na sercu zrobiło jej się lżej. Kilka chwil jeszcze rozważała, co się właśnie stało. Czy tak smakuje miłość? Widząc furię Suzan oraz dewastację poduszki spooks chwilę odczekała. Wstała i powoli podeszła do niej. Objęła ją od tyłu. Wokół nich latało pierze z poduszki. Najwyżej później się posprząta. Teraz nie było nic ważniejszego od niej. Musiała rozładować wszystkie emocje. Była to osóbka, która ma trudności w okazywaniu tych pozytywnych emocji. W momencie kiedy je okazała nastąpiło pewnie sprzężenie zwrotne i pojawiły się te negatywne. Jednak Jet chwyciła ją i przytuliła od tyłu. Miała tak wiele do powiedzenia, lecz nie mogła się wysłowić. Ostatecznie zdobyła się na to i powiedziała.
- Nie duś tego w sobie, proszę- powiedziała i przytuliła się całym ciałem, licząc na to, że Suzan opanuje swoją furię zniszczenia. Powiedziała to wszystko miłym aksamitnym głosem. Czuła, że jej serce zaraz eksploduje. Nawalało jak szalone, jednak nie chciała skrzywdzić przypadkowo dziewczyny. Bała się, że ona się zmusiła do tego, aby jej tylko poprawić humor. Lekko wyciągnęła swoją ciepłą dłoń i pogładziła ją po policzku próbując złożyć delikatnego całusa na jej ustach. Jeszcze raz chciała jej przekazać swoje emocje, ale tym razem chciała ją utrzymać w uścisku i przekazywać je dłużej. A deszcz dalej stukał w okna. Burza nadal szalała, ale Jet to już nie obchodziło. Miała swój ideał tuż obok.

Nagle ktoś ją objął i mocno uścisnął od tyłu. W sumie to nie mógł być to nikt inny prócz Jet, chyba, że jej kocurek okazał się być jednym z potworków, które krążyły po tym pokręconym świecie. Jedna Suzana została rozproszona na ułamek sekundy, więc nadal wymachiwała poduszką i waląc nią w ścianę.
- Ja niczego nie duszę!- Wykrzyczała, wywrzeszczała wręcz, jeśli ktokolwiek zauważa różnicę prócz autorki między tymi dwoma określeniami. W momencie kiedy to wywrzeszczała odwróciła swój wzrok w stronę Jet, a z jej oczu aż wypłynęły łzy. Trudno określić z jakiego powodu? Pewnie przez tą furię, która ją opętała. Jednak kiedy Jet złożyła delikatny pocałunek Suzana puściła poduszkę, które bezwładnie opadła na ziemię. Suz nie zwróciła uwagi na pióra latające wokół. Ponowny dotyk ust blondwłosej dziewczyny sprawił, że furia ją częściowo opuściła. Jednak nadal było coś z nią nie tak. Dlaczego teraz wszystko uczucia, które skrywała tak głęboko teraz wyskoczyły. Można to porównać z marskimi falami. Normalnie na brzeg opadają delikatne fale, tak jak niektóre uczucia Suz, kiedy to raz powiedziała, że coś jej się podoba, lub się na coś bezproblemowo zgodziła. Ale nagle obsunięcie się ziemi na dnie oceanu tak jak jedno wydarzenie w jej życiu wywołało ogromną falę tsunami, czyli wylew jej uczuć, które chowała w najgłębszych zakamarkach swojej duszy. Wyrwała się z jej ramion i podbiegła do kąta. Podkuliła nogi obejmując je i schowała twarz opierając się czołem o kolana. Delikatnie się trzęsła i szlochała.

Jet dostrzegła jej łzy. To musi być dla niej naprawdę bolesne okazywać uczucia. Zrobiło się jej szkoda. Kiedy skończyły się całować przez moment było widać, że Suzan się uspokaja, jednak za chwilę potem wylały się z niej wszystkie uczucia jakie skrywała. Sądząc po efekcie tego było dużo. Bardzo dużo. Wyrwała się z jej ramion i uciekła w kąt. Trzęsła się i szlochała. Czuła się winna tej sytuacji. Zraniła swoją przyjaciółkę. Zaczęła powoli do niej podchodzić. Sama Jet zaczęła płakać. Klęknęła przy nie i objęła ją.
- Przepraszam...- wyłkała i wpadła w jeszcze większy płacz. Starała się jakoś podnieść twarz Suzan, aby spojrzeć jej w oczy. Chciała jej pomóc, porozmawiać- Suzan spójrz na mnie... ja nie chciałam... Ja nie chciałam cię zranić...- wyszlochała. Właśnie w tym momencie Jet wylewała swoje emocje. Było ich dużo. Jak zawsze z resztą. Skąd ona je bierze?

Po chwili znowu poczuła obecność Jet przy sobie.Już nie ruszała się z miejsca. Słuchała tego co ona do niej mówi i sama płacze. To jest takie dziwne uczucie, kiedy przez sam widok płaczącej osoby chce nam się płakać.
- Już mówiłam. Nie przepraszaj mnie.- Powiedziała drżącym i chyba rozbeczanym głosem. Kontynuowała. - Przestań gadać głupoty. Niby w jaki sposób mnie zraniłaś? Jeśli ktoś tu kogoś rani to ja ciebie. Nie zauważasz tego? Nie potrafię nad samą sobą zapanować. wszystko muszę robić po swojemu. Na własny sposób radzić sobie z moimi problemami. Jak będzie próbowała mi pomóc się z nimi uporać ucierpisz na tym.- Mówiła, co chwilę zaciągając się powietrzem. Nie chciała jej w ten sposób odepchnąć, bo jak widać zaczynała ją lubić. Na swój sposób, ale zawsze. Trzeba się przyzwyczaić do tego, że zamiast być miłą robi się po prostu mniej złośliwą. To może dla niektórych trudne do zrozumienia. Być może dlatego Suzana zaćżęła ją lubić. Ona kaceptowałą to że na wszystko reaguje na swój własny sposób.

- Nie zauważam, bo jak się kogoś kocha, to jego wady wydają się takie... błahe- powiedziała Jet ocierając kolejną łzę- Pozwól mi do siebie dotrzeć, pozwól sobie pomóc z problemami- wtedy olśniło ją. Suzana cały czas próbowała ją chronić. Chciała ją chronić przed nią sama, jednocześnie sama będąc zagubioną- Jeżeli ucierpię na tym to nic się nie stanie, w końcu zawsze mi się dostaje jak za kogoś nadstawiam karku, ale wiem, że dla Ciebie zrobię to bez wahania. W końcu czego się nie robi z miłości- uśmiechnęła się, mimo że nadal miała w oczach łzy to uśmiechała się- Zaufaj mi Suzan- wyciągnęła w jej kierunku rękę. Jet oczekiwała, że dziewczyna może przyjmie pomoc i ich więzi się zacieśnią. Na aktualną chwilę chciała jej pomóc pozbierać się. Zaczęła się zastanawiać, czy jej nie powiedzieć kim tak naprawdę jest? Nie... Jeszcze nie nadszedł czas- Kocham cię- powiedziała i przytuliła jeszcze raz ją- i nigdy nie odwrócę się od Ciebie. Chcę być dla ciebie i z tobą- Nabrała dużo więcej pewności siebie widząc, że druga strona też to odwzajemnia. Tak naprawdę ona udawała, że jest taka twarda, że lubi dogryzać. On była w środku miękka. Tak jak Jet. Skrajnie różne charaktery, ale wspólne wnętrze. Miękkie wnętrze.

W sumie racja. Powiedzenie kim jest się na prawdę mogłoby wszystko rozwiązać. Ale jak miałaby to powiedzieć? "Eh tego, bo jestem szachem, czarnym pionem" ? No cóż mogłoby to ją odstraszyć.
- Nie ma potrzeby, żeby do mnie docierać. Sama męczę się z moimi problemami, bo są....moje dlatego to ja muszę rozwiązywać.- Już coraz mniej płakała. Miewa ona zmiany nastroju, zwykle kiedy czuje się smutna, zagubiona lub uświadamia sobie swoje problemy to wszystko przeradza się w wściekłość i furię. W pewien sposób to jej pomaga. Wyładuje się na kimś lub na czymś, zmęczy się i jej przechodzi. Potem może posiedzieć i w ramach odpoczynku o wszystkim pomyśleć. Zaufaj mi...Nie słyszałam już kiedyś tego?- Otarła ostatnie łzy.
- Ja nigdy, nikomu nie zaufam, rozumiesz?!- Wykrzyczała. To całe docieranie męczyło ją jeszcze bardziej. - Ty mi też nie możesz ufać...- Powiedziała spokojniejszym głosem, jednak nadal nieco zezłoszczonym.