Pokój numer "- 1023" [Pokój przesłuchań]

Dzięki Bogu nie wylądowała aż tak daleko od organizacji. Dojście do niej zajęło jej maksimum pół godziny, nie liczyła dokładnie. Po co miałaby? Przecież nie jest jakimś stoperem czy coś! No dobra, nieważne, po prostu dotarła już do Akatsuki. Powolnym krokiem przechodziła przez korytarze w piwnicy, gdy w końcu trafiła przed odpowiednie drzwi, prowadzące do pokoju przesłuchań. Otworzyła powoli drzwi, po czym wepchnęła Nathaniela do środka. Następnie zamknęła drzwi za sobą i posadziła chłopaka na krześle. Ręce miał nadal związane, więc nie musiała się niczym martwić.
-Teraz tu trochę posiedzisz i poczekasz na szefa albo jeszcze kogoś innego. - mruknęła, gdy nagle usłyszała znajomy dźwięk przychodzącej wiadomości. Wyjęła telefon i sprawdziła, kto do niej pisał. Audrey. Była tutaj...z Artim?! Nie słyszała o nim żadnych nowości od dłuższego czasu. No dobra...a więc musi ruszać. Szybkim ruchem schowała z powrotem telefon i wybiegła z pokoju, kierując się do pielęgniarki. Miała złe przeczucia...

z/t

Całą drogę był grzeczny, jeśli by nie powiedzieć, że wręcz ledwie przytomny. Nie próbował uciekać, bo słabo kontaktował z otaczającym go światem i po prostu mógł tylko zamglonym wzrokiem obserwować kolejne wydarzenia. Oddychał powoli, patrzył na twarz Eiko, związane ręce w ogóle się nie poruszały. Wydawał się być pogodzony ze swoim losem albo przyzwyczajony do czegoś takiego. Właściwie można powiedzieć, że tak było. Choć nie wiedział, gdzie jest zabierany, to jednak często pakował się w kłopoty i potem cierpliwie to wszystko znosił. I aż ciężko uwierzyć, ale lubił być związywany. Durny psychol.
Wiedział, kiedy trafił na Ziemię. Stopy nie bolały tutaj tak bardzo, powietrze miało inny zapach, oddychał zupełnie inaczej. I nie czuł energii niezbędnej do używania mocy. Czuł się... nijako. Tak, jakby był człowiekiem, który wie więcej niż powinien. Rozbolała go głowa, zrobiło mu się nieprzyjemnie zimno. Możliwe, że to z powodu dużych strat w ilości krwi krążącej po jego organizmie. Był spokojny, choć gdzieś w głębi jego poplątanego umysłu rodził się niepohamowany gniew, szał, którego nie można opanować. Jeszcze parę minut, a znajdzie ujście, ujrzy świat. Prawdopodobnie będzie już sam, a związane ręce złagodzą objawy, ale druga osobowość zrozumiała, że zostanie unieruchomiona. Ona, w przeciwieństwie do "normalnego" Nathaniela, nie mogła pozwolić na zamknięcie w klatce.
Nie patrzył na nikogo, gdy przemierzali korytarze. Wpatrywał się w Cukierkową jasnoniebieskimi ślepiami. Przynajmniej, póki go nie wepchnęła do ciemnego, brudnego pomieszczenia. Kolejna oznaka bycia na ziemiach rasy ludzkiej - jego wzrok nie był w stanie dokładnie przejść po ścianach. Skryte były w ciemnościach, do których nie był przyzwyczajony. Zawsze widział wszystko tak wyraźnie, jak za dnia. No prawie.
Posadzony siedział grzecznie, przynajmniej dopóki dziewczyna była w sali. Kiedy tylko wybiegła, opuścił głowę, zaciskając mocno zęby. Błękitne ślepia zabarwiły się z trudem na czyste srebro, wyglądające wręcz nienaturalnie. Albinos uniósł czerep, warcząc i ciągle zaciskając zęby. Próbował rozwiązać dłonie, ale nie mógł ich odpowiednio wygiąć. Próby z użyciem zębów też się na nic nie przydały. Odchylił głowę w tył, szał minął tak nagle, jak się zaczął. Patrzałki ponownie przybrały jasnoniebieską barwę. Syreniasty uspokoił oddech i pochylił łeb, zamykając oczy. Po paru minutach wycofał się do swojego umysłu, z pozoru zapadając w sen. Wolał być jednak w części przytomny, nie wiadomo, kiedy ktoś zechce zakłócić jego spokój i jak długo tu będzie siedział.