Sala do ćwiczeń.

Przeklnie ją. Naprawdę. Przelknie tą swoją niesamowitą ciekawość, która zawsze każe mu się wpakować a najgorsze, możliwe sytuacje. Jakby same przysłowie "ciekawość pierwszym stopniem do piekła" małym ostrzeżeniem było. Owszem, rzadko kiedy zwraca uwagi na zakazy i nakazy, lecz tyle razy jego ciekawość mu zaszkodziła do tego stopnia, że mógłby W KOŃCU odpuścić, hm. Nie pakować się za każdym, możliwym razem w każdą, kolejną sytuację, której nie zna ani nie zdążył nawet pojąć. Ale jak zawsze, poczucie ciekawości, chęci poznania tajemnic... Ono jest silniejsze. Grajmy zatem do rytmu ciekawości. Wprowadzenie delikatne, lekkie szarpnięcia, klimatyczne, niskie tony. Ciszej, ciszej, a zarazem głośniej, gdy słuch przyzwyczaja się do cichych dźwięków i wyostrza na nie. Raz, dwa, trzy, cztery... Cztery szarpnięcia, powtarzane w odstępach czasu. Raz, dwa, trzy, cztery... Niskie tony bębnią w głowie, pchając ciekawość do dalszych działań.
Sytuacja była dosyć dziwna. List, zaadresowany do niego, dostarczony do rąk własnych przez kuriera, którego pierwszy raz widział na oczy. Nie pojmował. Kto może znać kogoś takiego jak on? Wędrownego grajka, śmiecia, wykopanego z domu, bezdomnego? Dziwna sytuacja. Gdy tylko zbliżył kopertę do twarzy, czuł ten mdławo słodki, dziwnie... Kuszący zapach... Kuszące. Szybko otworzył kopertę, bez trudu rozrywając materiał, zaś w środku dorwał się tylko do jednej kartki. Nuty... I wiadomość. Jutro. Południe. Opera.
Kto? Po co? Próbował odcyfrować melodię nut, co jednak nie okazało się w najmniejszym wypadku trudne. Marsz Żałobny. Czyżby ktoś chciał mu urządzić pogrzeb? Kontemplował kilka chwil ten skrawek papieru. Staranne pismo, osoba poukładana, może arystokrata. Czarny Rycerz? Krwiopijca? Truciciel? Anioł? Nie, wszystkie opcje odpadają, ze względu na te nuty. To musiał być muzyk, taki jak Agito. Lecz... Czego by od niego chciał?
Noc nie pozwoliła mu odpocząć, gdyż z każdym razem, gdy próbował oddać się w objęcia morfeusza, słyszał takt i melodię żałobnego marszu. Czuł, jak nie mal jego umysł ogarnia szaleństwo, gdy z każdą próbą uśnięcia ten rytm go budził. Koniec końców jednak, żałoba mu przeszła, udało mu się w jakiś sposób oczyścić umysł z tej melodii, i w miarę dał radę się wyspać.
Melodia przyśpiesza, ciekawość zaczyna się karmić tym, że zaczyna być spełniana. Raz, dwa, trzy, takt krótszy, przesunięcie dźwięku z ciężkiego na lżejszy i z powrotem. Tempo wolne, lecz powoli narastające. Tik... Tak... Tak, zdecydowanie tak.
Opera nigdy nie zachęcała go swoim widokiem, nie chciał jej zwiedzać ze względu na swoich, muzykalnych współ "braci" i siostry, lecz cóż... Ciekawość nie wybiera. Nie bał się, lecz był nieco zaniepokojony tym, czego mogli od niego oczekiwać, co chcieli zrobić... Kto chciał i po co chciał. Irytacja w związku z słonecznością dnia WCALE mu nie była pomocna. Stając przed wejściem do Opery, poprawił pasek z futerałem na barku, po czym wszedł do środka. Wyjątkowo pustawo jak na tą porę... Lecz nie na to się kierował. Dźwięki, dźwięki...
Jego czułe ucho wychwyciło melodię marsza żałobnego, granego z jednego z pokoi. Jeśli ktoś chciał go, jeśli to ta osoba, która wymagała spotkania... Nie znalazła lepszego sposobu, niż dźwięki, z którymi Agito był zżyty i jakie uwielbiał, chodź akurat nie ten utwór. Szczerze powiedziawszy, nie chciałby go posłyszeć na własnym pogrzebie.
Stanął pod drzwiami pokoju, z którego dobywała się muzyka. Rytm serca odpowiadał już całkiem szybkiemu utworowi, a jego nerwy i zmysły były napięte do granicy możliwości, zdawało się, że byle dotknięcie go spowodowałoby wybuch porównywalny do eksplozji reaktora nuklearnego. A ciekawość wciąż gra, co raz bardziej urywane dźwięki, co raz mniejsza różnorodność, co raz bardziej jednostajny rytm, który doprowadza do nieświadomości i obłędu... Jeśli się go nie nakarmi. Odetchnął głęboko, po czym nieco niepewnie objął klamkę dłonią, a następnie nacisnął, otwierając powoli drzwi. Był świadom że w muzyce się NIE przeszkadza, to też starał się być najciszej, jak to możliwe. Sam był muzykiem, więc doskonale rozumiał, jak takie przeszkadzanie potrafi rozpraszać. Uchylił drzwi na tyle, by się zmieścić do środka, po czym po cichu wślizgnął się, zamykając drzwi, by następnie objąć wzrokiem to, co się tu działo. Samogrające instrumenty i... Dyrygent...
Ze wszystkich, możliwych muzykantów MUSIAŁ trafić na Dyrygenta orkiestry. ŚWietnie, znakomicie wprost. Tym nie mniej, nie odezwał się ani słowem, stając obok drzwi i w ciszy przysłuchując się utworowi. Szkoda że nie miał pasującego instrumentu... Pokusa była silna, by dołączyć się do dźwięków orkiestry... Tak kusząca, jak zapach tej koperty, która go tu sprowadziła.

Sam fakt przybycia tutaj mówił o tym, iż nie zamierza zawrócić i uciec. Gdyby to zrobił, jego ciekawość zżarła by go od wnętrza, przewróciła wszystkie wnętrzności do góry nogami, nie dała spać ani jednej, spokojnej nocy, bo każdej zastanawiałby się, co stracił i czego nie uzyskał, nie odważając się... I nie zamierza tego przeżywać, nawet jeśli ten dzień będzie ostatnim, którego... Cóż, nie przeżyje, bo dopiero południe, prawda? Ledwie połowa dnia minęła... No dajcie mu pożyć chociaż do wieczora, by mógł uznać, że spełnił siebie i swój dzień, hm?
Obserwował działania dyrygenta, tworząc sobie nieznaczny "daszek" z dłoni, przystawiając ją do swoich brwi poziomo, by chociaż w nieznacznym stopniu ochronić się przed promieniami słonecznymi, jakie atakowały jego tęczówki. Nie lubił światła, to fakt wiadomy. Starając się wyczuć chwilę silniejszego dźwięku, skorzystał z niej by swój pasek przerzucić w taki sposób nad głową, by sam instrument tkwił na jego plecach w poprzek, nie wymuszając ciągłego poprawiania, i pozwalając na... W miarę swobodny ruch ciała. W miarę. Zaraz po tym kontynuował obserwacje, zarówno słuchową jak i wzrokową, zauważając drobny fakt... Powoli robiło cię ciemniej, a w miarę narastającej ciemności, zmieniała się melodia. Wolny i melancholijny Marsz Żałobny nagle przeszedł w coś zupełnie innego... I choć nostalgia była wciąż wyraźna... Moment... Sen Nocy Letniej? Nie no, bądźmy poważni. On chce tańczyć czy jak? Chłopak, tudzież młody (z wyglądu) mężczyzna nie mógł wstrzymać cisnącego się na usta, delikatnego uśmiechu, gdy to usłyszał. Niewymuszonego, subtelnego, delikatnego i miłego, nadającego mu... Uroku? Może. W połączeniu z jego, nieco zadziornym spojrzeniem, ten uśmiech nie sprawiał nieprzyjemnego wrażenia obcowania z kimś wyniosłym, lecz raczej z dowcipną osobą, miłą, nieco drażniącą się z innymi. Mylne... Ale kto wie czy mężczyzna nie sprawi, że prawdziwe?
Wciąż czuł melancholię, mimo iż miało być weselej. Hm... Coś mu nie wychodzi, ciekawe co ciąży na sercu tego osobnika, iż nie pozwala mu grać tak, jak powinien. Przewinienia? Samotność? Ból? Tęsknota? Złamane serce? Nie wiedział. Nie chciał twierdzić że wie, woli weryfikować swoją wiedzę, nim stwierdzi że coś jest białe, szare, czarne lub niebieskie albo innej barwy.
I wtem osobnik, który być może go zaprosił, zainteresował się obecnością osoby, która przyszła. Batuta jak na niewidocznych niciach lalkarza tańczyła w powietrzu, a spojrzenie oczu, które ukazały się spod zamkniętych powiek... Poza... Ale przede wszystkim oczy. Tak ciekawe, tak kuszące, tak... Proszące o przybycie bliżej... Dłoń wyciągnięta ku Agito... Subtelny uśmiech... Prosi o taniec? Tak? Rety... Jeśli tak... Dziwna myśl. Muzyk nie wiedział, jak zareagować na to nagłe, niezwykłe wprost spoufalenie się. Jego nogi, napędzane ciekawością i pożądaniem zbliżenia się drgnęły, ruszając jego ciało nieco niepewnie w przód. Zdjął swój instrument z pleców po drodze, odstawiając go z namaszczeniem i dokładnością pod ścianę, aż w końcu ruszył ku wysokiej postaci, skąpanej w delikatnym blasku tej niewielkiej kuli światła. Był... Imponujący w tym świetle... Niesamowity? Możliwe. W jakiś sposób sprawiał że serce chłopaka szalało z mieszaniny strachu i pożądania, a każdy krok, mimo iż niezamierzony, pchał go w kierunku tego osobnika. Gdzie jego nieufność? Gdzie jego słabości? Gdzie jego niepewność? Gdzie jego opryskliwość? Znikły, przytłoczone przez niesamowitą mieszankę żądzy, ciekawości i strachu w proporcjach tak idealnie dobranych, iż ogłupiały każdą myśl.
Każdy krok zbliżał go do tej niesamowitej osoby, a gdy był już w zasięgu jego dłoni, niepewnie uniósł własną, kładąc ją delikatnie na dłoni mężczyzny, uśmiechając się blado, a cała hardość spojrzenia umknęła gdzieś. Znaczy, wciąż czaił się w jego oczach prawdziwy charakter rockmena, który gdy tylko coś mu się nie spodoba, podniesie raban i będzie się zapierał każdą komórką własnego ciała...
Ale w tej chwili... To wszystko mu się... Podobało...
Jego spojrzenie utkwiło w głębokim spojrzeniu, czarnych niczym dno oceanu oczu mężczyzny... I jakby utonął w nim. Jego spojrzenie złagodniało już wyraźnie, a blady uśmiech nadawał mu specyficznej dozy... Uroku? Możliwe. W jego wzroku można było nie mal wyczytać jedno pytanie. "Co teraz?" Z własnych przemyśleń można było dotrzeć do jednego pytania, brzmiącego nieco inaczej. "Poprowadzisz?"
Dokonał swojego kroku... Może zgubnego, lecz ciekawość kazała, i dziwna... Fascynacja tą osobą pchnęła go do przodu. Nigdy nie widział kogoś jego pozycji... I nie wiedział, jak majestatyczne to osoby...

Decyzja podjęta, teraz nie ma odwrotu. Możliwe że dokonał najgorszego i ostatniego wyboru swojego życia, bo scenariuszy jak mógł wykorzystać tą... Uległość Agito mężczyzna było niezwykle wiele, od ciemnych, sadystycznych myśli, po... Te myśli, których by się nie spodziewał po istotach mieszkających w piekle czy otchłani. Więc co nastąpi? Błyśnie cienkie ostrze sztyletu, jakie zatopi się w ciele muzykanta? Poczuje siłę czarnookiego, gdy ten, paroma, silnymi gestami, ciosami i ruchami sprawi, że będzie bezbronny?
O dziwo jednak, stało się coś, czego na ten moment muzyk się nie spodziewał. Nie odczuł ani odrobiny bólu... Wprost przeciwnie. Poczuł delikatny ucisk jakim obdarzył jego dłoń, jak subtelnie prosi o to, by się zbliżył. Nie rozkazuje, zaprasza bliżej. Szarowłosy, z nieco większą pewnością siebie zbliżył się, odwzajemniając dalszy gest, pokładając wolną dłoń na jego biodrze. Taniec... Nie sądził że faktycznie to się stanie, ale naprawdę on chciał z nim tańczyć. Och, Agito, nie zbłaźnij się! Nie tańczyłeś od późnego dzieciństwa, ale nie oznacza to, że masz teraz zupełnie się zbłaźnić brakiem zdolności "manualnych"! Oddech, jeden, drugi, trzeci, uśmiech i wio. Dobra, może z większym uśmiechem będzie ciężej, ale ten, subtelny, urokliwy uśmiech jaki masz na twarzy starczy w zupełności. Ciekawość... Gdzie go to doprowadziło? Tańczy z zupełnie obcą osobą, wciąż nie wie kto wysłał do niego list i sprowadził go tutaj... Pozbył się swojej "głównej broni" by łatwiej mu było tańczyć. Im bliżej się przysunął do mężczyzny, tym nieco dalej przesuwał swoją dłoń po jego biodrze, przez co przy końcu spoczęła ona częściowo na plecach.
Ten głos... Czego on pragnął? Idealny, cudowny... Jego... Mooooment, daj rozpakować to w myślach! Nie, nawet nie dał do tego okazji. Nie dał czasu na odpowiedź, gdyż wykonał gest, jakoby zbliżał twarz do pocałunku... Pocałunku którego by muzyk nie odepchnął, ale... Ale to się nie stało. Taniec, jak i był wedle planu. Otrząsnął się szybko z zamyślenia, wykonując odpowiednie kroki do tańca, jaki prowadził dyrygent. Odwzajemniał spojrzenie tych czarnych, głębokich tęczówek, lecz on sam spoglądał nieco inaczej. Choć nadal w jego spojrzeniu czaiła się delikatna forma niepokoju i niepewności, przytłoczyło ją inne odczucie. Ciekawość, chęć poznania i zrozumienia, chęć drążenia... Chęć... Działania? Chęć... Może czegoś jeszcze?
- Czemu...
Zaczął nieco niepewnie, szeptem, jakoby bał się że przerwanie ciszy z jego strony sprawi, iż zostanie conajmniej rozerwany na strzępy, usmażony i zjedzony, heh. Nie no, może nie aż tak, ale nie wiedział, jak to może zadziałać na tego osobnika. Mimo niepewnego początku, nabrał nieco pewności przy kolejnych krokach i kontynuował swoje słowa, delikatnym szeptem, samemu subtelnie się uśmiechając. Brzmiał dosyć łagodnie, jak na swój charakter i zachowanie.
- Czemu akurat wybrałeś mnie? Czemu mnie tu wezwałeś? Nie boję się... Lecz niepewność mnie pożera, napędzana przez potworną ciekawość. Zaspokoisz ją... Mnie?
Co prawda... Mógł określić tą prośbę inaczej, choćby "nakarmisz", lub "wyjaśnisz mi to", lecz miast tego, postanowił to powiedzieć inaczej... Jakoby dwuznacznie odrobinę? Może. Ach, cholera, Agi, teraz wyglądasz pewnie w jego oczach jak dziwka z dworca conajmniej. No ale cóż począć? Jakoś tak się nauczył... Tak mówić, tak myśleć. Poprawił nieco uchwyt dłoni na jego biodrze, nieznacznie przesuwając ją ku górze, delikatnie zaciskając drugą dłoń na jego dłoni, jakby... Bardziej się otworzył? Ciężko powiedzieć, ale dokonał jakiegoś kroku dalszego. Subtelnie przechylił głowę na bok, a roztrzepana grzywka opadła mu na oczy, nieco utrudniając widoczność na te głębokie, czernią bijące oczęta... Ciemno, miło... Romantycznie, heh...

Nie wiedział czego się spodziewać w reakcji na swoje słowa. Zawód? Niechęć? Odepchnięcie? Wyrzucenie? Chęć mordu? Chęć gwałtu? Tyle pytań, żadnej odpowiedzi. Nie miał zielonego pojęcia, co teraz się stanie, po tym, co powiedział. Dalej mężczyzna prowadził taniec, trzymając iście dżentelmeńsko Agito, wpatrując się w niego jak w obiekt fascynacji... Ale czemu? Każde jego zachowanie i ruch były tak dopracowane, tak doskonałe... Czy on jest taki zawsze, czy teraz specjalnie... Specjalnie dla niego się stara? Nie, to niemożliwe. Dlaczego miałby się starać dla włóczęgi z ulicy? Muzyk? Owszem, muzyk. Ale nie należący do tutejszej załogi, posiadający inny styl. Podróżnik... Nie, włóczęga. Bezdomny włóczęga. Czemu więc obdarza go tym wszystkim? Muzyką, tańcem, bliskością, swoim głosem... Czemu? Nie potrafił tego pojąć, ale nie zamierzał teraz odpuścić. Zaszedł za daleko już, teraz jedynie może brnąć dalej i dalej. Choćby bolało i miał zginąć, nie odpuści, póki nie "zaspokoi" swojej ciekawości...
A Dyrygent swoją drogą chce zaspokoić w nim jeszcze coś innego, przy okazji zaspokajając własne libido, heh. Przynajmniej tak to można rozpoznać.
Muzyka cichła z każdą, kolejną chwilą, a czuły słuch muzyka wyłapał dźwięki odpowiednie do chowania się instrumentów w ich futerały. Hm... Już wcześniej to zauważył, ale teraz widział doskonale, że mężczyzna posiada zdolność telekinetycznego manewrowania przedmiotami. Do tego to światło... To również jego sprawka. Lecz nie teraz czas na obserwacje, bo dzieje się coś innego. Taniec powoli zwalniał, wypalał się, kończył, gdy muzyki brakło... Aż w końcu obaj zamarli w bezruchu swoich nóg i ciał na pewną chwilę. Chwilę, którą szybko przerwał czarnooki mężczyzna, wychylając głowę w kierunku Agito. Chciał już postąpić krok w tył i kontynuować taniec, lecz tym razem ziściła się wizja, kryjąca w jego wyobraźni. Jego zmysł dotyku zarejestrował delikatne muśnięcie chłodnych warg. Przyjemne... Wiedział do czego to doprowadzi... Wiedział że nie chce być dziwką, rozkładającą nogi przed innymi...
I wiedział, że tego chce... Cholera, piękna sprzeczność. Spiął silnie swoje ciało, czując każdy, kolejny całus. Spięcie mięśni nasiliło się, gdy słyszał jego głos. Zmysłowy szept... Wiedział do czego to będzie prowadzić... Dotyk na jego, spiętych pośladkach tylko utwierdził go w tym. Świetnie... Znowu go będzie boleć tyłek, no ale nic... Chyba już do tego przywykł, hm. Czuł stan mężczyzny, ta bliskość sprawiała, że już czuł jego nabrzmiewającą męskość, nieco napierającą na niego. Ech...
Wciąż był potwornie wprost spięty tym wszystkim. Nie, nie bał się... Tylko nie chciał po prostu wyglądać jak dziwka, która rozkłada nogi przed każdym facetem, jaki mu się spodoba. Cholera no... Ciśnie go jednak to, że chce tego. Naprawdę tego chce... Gdy więc ich usta się złączyły, wyraźniej i głębiej, złapał wolną dłonią za podbródek Dyrygenta i odsunął jego twarz na moment od siebie.
- Nie chcę...
Początkowo zrezygnowany ton szybko zmienił się w zadziorny uśmiech i jakiś dziwny... Specyficzny błysk w tych szarych oczach muzyka.
- ... Byś przerywał.
Zsunął dłoń z podbródka na krawat i przyciągnął go do siebie, wpijając mu się w usta podobnie jak przed chwilą czarnooki. Mocno, wyraźnie, głęboko, powoli wsuwając swój język do jego ust, drażniąco ocierając nim o podniebienie dyrygenta oraz jego język. Widział jak to się skończy...
I wiedział że tego chce... Że chce być rżnięty... Przez niego. Teraz. Jego dłonie starały się zsunąć z mężczyzny tak garnitur, jak i jego koszulę... Lecz po prawdzie, niewiele go to obchodziło. I tak najbardziej liczyły się dolne partie ubioru, górne tylko dla sycenia wzroku... Głos nasycony... Smak jeszcze nie... Wzrok oczekuje na swoją kolej... Zapach syci się bliskością obiektu pożądania. Mmm... Szybciej...

Och, będąc szczerym, muzyk umiałby to zrobić. W takiej chwili powiedzieć "wal się, nie mam ochoty" i wyjść, ale właśnie... Trzy sprawy go od tego powstrzymały. Pierwsza, był ciekaw. Tak potwornie ciekaw, czemu go tu ściągnięto i po co. Druga, mężczyzna mu się podobał. No co? Nie może czasem mieć zauroczenia, poczucia że ktoś mu się podoba? Co prawda zakochanie się to daaaaaleko, ale po prostu dyrygent mu się spodobał, i przez to nie zamierza przeszkodzić. A po trzecie... Chce. Pragnie. Pragnie tego, tej bliskości, rozkoszy, przyjemności. Cholerną chcicę ma, ot co! Nawet jeśli robi to z zupełnie obcą osobą... Pragnie. Tak, zdecydowanie teraz można na niego spojrzeć jak na dziwkę, ewentualnie gwałciciela który gwałci lub daje się gwałcić jak mu libido powie. Cóż... Patrzcie jak chcecie. On i tak ma to w dupie. I ekhem... Będzie miał w niej lada moment coś innego. Gorącego, twardego, grubego i długiego... Co będzie się przesuwać w jego wnętrzu... Raz po raz... Silnie, szybko... Mmm... Już to czuje. Wyobraźnią. A wkrótce poczuje też i świadomą rzeczywistością.
Rozbieranie torsu mężczyzny było nader proste, jakoby ubranie wprost samo prosiło o to, by zostać ściągniętym z tego świetnego ciała, by nie zasłaniać jego wspaniałości. Mmm... Szybko pozbył się zbędnego balastu. Krawat, koszula, marynarka... I tak samo u niego ubranie znikało. Krawat, koszula... Ubrania ścieliły pięknie podłogę, bo w tej chwili obaj nie potrzebują ogrzewania się. Ogrzeją się wzajemnie. Dogłębnie i wyraźnie. Nie dał nawet na moment odpuścić w pocałunkach, namiętnie i lubieżnie obejmując wargi mężczyzny swoimi, gryząc i liżąc je, penetrując swoim językiem jego usta i wzajemnie czując jego w swoich. To go kręci... Co czuć można było powoli na jego spodniach. Szybko został bez koszuli, z nagim, bladym, chudym torsem, pchany w nieznanym kierunku. Bezwiednie pozwalał na to, wykonując miarowe kroki w tył, a gdy tylko jego usta traciły z zasięgu pocałunku usta czarnookiego, mrużył oczy i zaciskał zęby, starając się dusić wszystkie swoje odczucia. Cholernie przyjemne, cholernie mu się podobało... I cholernie nie chciał się z tym obnosić na całą okolicę w westchnieniach czy jękach. Przynajmniej póki to kontroluje...
Jego ciało szybko poczuło na sobie przeszkodę za nim. Coś twardego, zdecydowanie nieżywego, na szczęście. Brakowało tylko tego by sprowadził kumpli z orkiestry... Już wystarczy że sprawił iż Agito chce być zerżnięty jak ostatnia dziwka, nie musiał ściągać innych do zbiorowego gwałtu/rżnięcia. Zdziwiło go to, jak łatwo został "wrzucony" na... Fortepian. Tak, idealne miejsce do "kochania się" dla muzyków. Bodajby największy instrument, na którym można się rozłożyć bez problemu. Ale, cholera no... Jest aż taki lekki? Czy może mężczyzna jest tak silny? Nie miał pojęcia... I teraz go to nie obchodziło. Dziwnie się poczuł gdy tak szybko został pozbawiony spodni i bielizny, z podnieconą tymi pieszczotami męskością na wierzchu. Taki... Obnażony. Nagi, heh. Jedyne co miał jeszcze na sobie to buty, tch. Podparł tors na dłoniach opartych o fortepian, by móc widzieć poczynania "kochanka" które podniecały go. Zdecydowanie podniecały... Każdy całus był niesamowicie przyjemny, a gdy tylko poczuł jak jego dłoń zaciska się na najczulszym członku szarowłosego syknął cicho. Nie był to objaw niechęci, raczej tłumienia emocji, a to... Było przyjemne.
Dziwne... Wprost niespotykane nazwisko i imię, o ile tym to jest. Hypdsha Bokashun... Zdecydowanie zapamięta, przez niezwykłość... I fakt tej sytuacji, która również była niezwykła. Nie wytrzymał gdy poczuł wilgotny język i stęknął cicho, a przez intensywny masaż nie szło mu się powstrzymać od westchnień zadowolenia.
- Zapamiętam... Przez niezwykłość... Tych chwil... Lecz wciąż... Nie rozumiem...
Mimo wszystko, dominującym uczuciem nadal była ciekawość. Ciekawość czemu to wszystko się dzieje... Ciekawość co będzie zaraz, lecz powoli to słabło, odsuwane na bok przez coś bardziej przyziemnego. Emocje najprostsze i najsilniejsze. Pożądanie, podniecenie... Rosnąca przyjemność... Nie zamierzał przerywać mu. To ich taniec... Ale to on prowadzi. Od pierwszego kroku przy rytmach walca, aż do tej chwili i jej końca. Jedna dłoń nieświadomie uniosła się do góry i przysłoniła nadgarstkiem usta, w który wgryzł się głęboko (grunt że w wierzchnią część), by wstrzymać swój głos... Nie znosił, potwornie nie znosił słuchać własnego jęczenia i wzdychania... Po prostu tego... Nie znosił.

Teraz? Fakt, teraz. Teraźniejszość, wszystko co teraz się dzieje, to kwestia chwili i kaprysu. Kaprys sprawił że Agito pozwolił na to wszystko, ciekawość podsyciła fakt pozostania, pożądanie sprawiło... Że chciał tego, pragnął tego. A jak z jego kochankiem? Nie potrafił czytać w myślach, acz w jego głowie kłębiłoby się od różnorakich pytań... Właśnie. By. By się kłębiło, gdyby nie miał teraz dużo lepszego zajęcia, które obejmowało cały jego umysł, wyłączając zbędne "partycje" myśli poza obszar pojmowania, wciskając to chwilowo do świadomości zdominowanej przed podświadomość. Emocje, podświadome gesty i odruchy... Teraz kierował nim instynkt. A instynkt pragnął zadowolenia... Rozkoszy... TERAZ. Dokładnie w tej chwili, obezwładniającej rozkoszy i przyjemności, która nie pozwoli mu się pozbierać przez najbliższe minuty. Ekstazy rozkoszy, góry doznań, do której dotrze, dzięki tym karesom ze strony niemal całkowicie obcego osobnika płci męskiej. I jak tu nie czuć się jak dziwka... Wróć, jemu to w takim razie odpowiada! I chce więcej, więcej, więcej...
Cóż, był posłuszny, co nie oznacza, że zawsze jest taką właśnie "dechą" która pozwala na robienie z sobą wszystkiego, czego jego "partner" zechce. Tym razem chciał tego, chciał być zdominowany po całości, kierowany jak szmaciana lalka i czerpać z tego niesamowite dawki przyjemności... Z każdym dotykiem... Pocałunkiem... Delikatną pieszczotą... Co raz lepiej i lepiej, rozkoszniej i przyjemniej. Jego męskość była już od paru chwil gotowa do działania, chętna pieszczot, łaknąca uwagi ze strony czarnookiego, który chwilowo zawrócił szarowłosemu w głowie. Tak rozkosznie... Nie mógł powstrzymać cichego jęknięcia, gdy poczuł ciepło ust dyrygenta na swojej dumie. Mmmmmmmmwaaah! Co za niesamowite uczucie... Był spragniony, naprawdę był. Pewna osoba go nie zadowoliła, gdy sądził że to zrobi... Hypdsha znalazł się w odpowiednim miejscu i czasie, działając tak, że z pewnością Agi będzie zadowolony... Czuł z każdą chwilą jak działania są intensywniejsze, jak wilgotne usta przesuwają się po jego męskości, a silne szarpania nią przez dłoń tworzyły razem impulsy rozkoszy przechodzące całe jego ciało. Nie mógł powstrzymać swoich reakcji, drżał z zadowolenia, wzdychając i ostatkami sił wstrzymując swoje jęki. Oparł się plecami o zimną powierzchnię fortepianu, wyginając nieco ciało w lekki łuk, wciskając sobie dłonie we włosy i zaciskając mocno, podobnie zaciskując zęby, aż można było słyszeć zgrzytanie. Nie chciał dojść od samej zabawy tego typu no! Ale nie mógł tego wstrzymać, zbyt intensywnie, zbyt szybko... Zbyt nieoczekiwanie w odpowiednim momencie...
- Zwolnij... Zaraz... Dojdę... Aaaaah!!
Niestety, nie mógł wstrzymać swojego ciała. Naprężył wszystkie mięśnie w swoim ciele, przez co kości klatki piersiowej zdawały się zaraz przebić cienką skórę i wytrysnął w jego ustach z niepowstrzymanym już, przeciągłym jękiem ekstazy, wyginając się przy tym w łuk. Gdy tylko minęła ta chwila szczytu, opadł z cichym "łupnięciem" na fortepian, dysząc ciężko. Cholera... Tak łatwo dał się zadowolić... Ale cholera... To mało! Mało! Chciał więcej! Chciał go poczuć w sobie, choćby od razu!
Jego oddech wciąż szalał, podobnie jak serce, które było bliskie wyrwania się z piersi i wyskoczenia, by robić za perkusję najostrzejszych rytmów death metalu. Powoli jednak się uspokajał, choć dotyk, nawet delikatny na tak rozpalonym ciele nie pomagał mu w tym...
I wtem kochanek postanowił wszystko "spieprzyć", mówiąc wprost to, czego nikt nie powinien wiedzieć. Imię i nazwisko muzyka. Prawdziwe. Chwilę "spowolniony" mózg to rozpakowywał, ale gdy tylko doszedł do tego, co właśnie powiedział... W jednej chwili zadowolenie i chęć dalszego działania w szarych oczach zostały zupełnie "zmyte" i wymienione na inną chęć. Działania, owszem... Ale by wywlec, kto o tym powiedział. Choćby miał gołymi rękoma wyrwać serce czarnookiemu. Gdy tylko poczuł jego wargi na swoich, boleśnie ugryzł go w dolną wargę, po czym jednym drygiem odsunął swoją głowę od niego, jego również odciągając, zaciskając swoje, nieco kościste dłonie na jego szyi, używając całej siły by odepchnąć jego głowę od siebie, a palce wcisnąć mu do gardła.
- KTO CI POWIEDZIAŁ O MNIE?!? ROZSZARPIĘ GO NA STRZĘPY!
Głos muzyka szybko nabrał istnie growl'owych barw przez zachrypnięcie w związku z tym, co się działo. Nawet jeśli był świadom bycia słabszym od mężczyzny, nie obchodziło go to. Teraz już nie będzie taki uległy... Nie miał na to najmniejszego zamiaru. Wkurzył się. Ostro. Spojrzenie pełne ognia penetrowało czarne oczy dyrygenta, domagając się natychmiastowej odpowiedzi.