Główna Alejka.

Suzana zaczęła się powoli irytować. Im dłużej słuchała tej paplaniny tym bardziej była zdenerwowana, choć starała się tego nie pokazać. Zaczęła jedynie zaciskać pięść. Jednak gdy poklepano ją po głowie wszyła z siebie.
- Dobra!- Wykrzyknęła rozdrażnionym tonem. Zeszła z ławki i stanęła naprzeciw blondynce. Wzięła głęboki oddech. W jej oczach było widać frustrację i poirytowanie.
- Możemy zostać...przyjaciółkami.- Pierwszą część mówiła nadal nerwowo, jednak samo słowo "przyjaciółkami" powiedziała nieco zduszonym głosem jakby było to słowo zakazane.
- Ale na razie na próbę. Jak to nie wypali to powiemy sobie "żegnaj".- Powiedziała spokojniej, co nie oznaczało, że humor jej się polepszył. Ulżyło jej jedynie, że nie będzie ciągnęła nadal tego tematu. Oklapnęła ponownie na ławce.
- Ale wiedz, że nie umiem być przyjaciółką. Nigdy jej nie miałam. Nawet nie wiem, co przyjaciółki robią razem.- Stwierdziła marudnym tonem. Skrzyżowała ręce na piersi i czekała na to co ona powie. Zastanawiało ją jak długo ta przyjaźń przetrwa, choć nie miała zamiaru celowo jej niszczyć.

Jet oczekiwała takiej reakcji. Aż dziewczyna wybuchnie. W końcu to ten typ osoby, który bardzo często szuka zaczepki i czerpie z tego satysfakcję. Jednak w większości na takie osoby można liczyć. Będzie zabawnie nawet, jeżeli się będą trzymać razem. Nie zdziwił jej fakt, kiedy dziewczyna powiedziała, że nigdy nie miała przyjaciół. Nic dziwnego, że przed tym się broniła. W końcu każdy boi się nieznanego. No może każdy oprócz Jet, którą do nieznanego ciągnie jak dzieciaki do łamania zakazów
- Ty na serio nie miałaś nigdy nikogo bliskiego? Kogoś z kim mogłaś porozmawiać, pobyć, itp.?- popiła jeszcze soku jabłkowego. Dopiła resztkę i postawiła kubek na ziemi
- Czyli na dobrą sprawę nie wiesz, jakie to uczucie a mimo to jesteś do niego sceptyczna. W sumie nawet dobrze, że się zgodziłaś chociaż spróbować- Jet wstała założyła kurtkę, złapała Suzan za rękę- Chodź przejdziemy się, a potem pokażę Ci co się robi jako "przyjaciółki"- powiedziała pełna entuzjazmu Stream

Jet nadal była miła. To było takie dziwne. Jak można pozwalać na takie traktowanie. Czegokolwiek by Suzana nie zrobiła, to Jet i tak była uśmiechnięta i radosna.
- Raz miałam... - Odparła nieco ponuro. Ale do dziś nie wie, czy może to nazwać prawdziwą przyjaźnią. Przez jakiś czas miała wrażenie, że taka była, ale pewne wydarzenie sprawiło, że w to zwątpiła. Usłyszała stwierdzenie nowej przyjaciółki, ale nic w tej sprawie nie powiedziała. Wyjątkowo nie miała co. Po chwili Jet złapała ją za rękę i pociągnęła.
- Gdzie idziemy?- Spytała zaskoczona w biegu. Nie miała kompletnego pojęcia co takiego mogą robić. Co takiego wyjątkowego robią przyjaciółki razem, czego nie można zrobić samemu. Od czasów jej ostatniej "przyjaciółki" minęło ponad 100 lat. Nawet nie pamięta co z nią takiego robiła. Nie wyobrażała sobie co takiego interesującego jest w przyjaźniach. Poza tym ta przyjaźń była nietypowa, ponieważ Suz i Jet miały całkiem odmienne charaktery.

"Raz miałam...", czyli jednak był ktoś. No dobra czas chyba rozbudzić tą emocje. Pomyślała Jet i pociągnęła ją za sobą w jej znanym kierunku. Wiedziała dokąd iść. Najpierw zrobi krótki obchód, a potem zaciągnie ją na plac zabaw. W końcu w parku gdzieś dzieciaki muszą się bawić. Nawet jest jeden mały, na który rzadko kto przychodzi. Po prostu era gier komputerowych, chociaż czasem nic nie zastąpi huśtawki. W międzyczasie chciała sprawdzić jedną rzecz.
- Lubisz może rysować?- zapytała Jet. Jeżeli lubi, to znajdą wspólny język dosyć szybko- i jeszcze druga sprawa, czy masz ochotę przejść się potem po salonie gier i po kilku sklepach?- zapytała pośpiesznie. Jet jako tako nie ma problemów z pieniędzmi. Fakt jest takim trochę Otaku, ale pieniądze się o dziwo jej trzymają. Zapewne ze względu na pracę i gry, które od czasu do czasu odsprzedaje.
Na moment podczas spaceru postanowiła się zatrzymać i jeszcze spojrzeć na wielki dąb. Westchnęła cichutko. Przypomniał jej się człowiek w kapeluszu. Na jej twarzy było widać rozmarzenie, jednak momentalnie się ogarnęła i zaczęła dalej prowadzić Suzan.
- A jak jest z tobą Suzan? Czy ty też jesteś człowiekiem?- zachichotała, gdyż przypomniało jej się pytanie Suzan

Szła cały czas za Jet. Nie stawiała żadnych oporów, o dziwo. Już się zgodziła na bycie jej przyjaciółką, teraz nie może się wycofać. W sumie nowe doświadczenie. Może jej się podoba, a może i nie. Usłyszała nagle pytanie. Czy lubi rysować...Lubi? Trudno jest stwierdzić. Lubi sobie pobazgrolić, pokreślić coś, jednak trudno jest stwierdzić czy to jest jej pasją. Nigdy nie rysowała czegoś konkretnego, czegoś co zajęłoby jej więcej czasu.
- Trochę lubię.- Powiedział już spokojnym głosem. Czuła się trochę jakby trafiła do innego wymiaru lub na inną planetę, gdziem uczy się wszystkiego od nowa. To co jej pokazywała Jet było czymś, czego Suzana nie robiła. Większością tych rzeczy gardziła. Suzana usłyszała kolejne propozycje. Jak widać dziewczyna miała od groma pomysłów. Czy uda się je wszystkie zrealizować? Mogła sama również odnieść się do tych rzeczy swoim pesymistycznym podejściem jednak jedyne co powiedziała to:
- Jak chcesz...- Nieco znudzonym tonem. Nie widziała w tym frajdy. Te rzezy robiła, gdy tylko potrzebowała. nie robiła tego dla zabawy, dlatego nie rozumiała jej podejścia. Kolejne pytanie ją nieco zaskoczyło. W sumie zadała jej to samo, co ona wcześniej. Jednak szybko się uspokoiła.
- A co? Wątpisz w moje człowieczeństwo?- Spojrzała na nią nieco przemądrzale i zadziornie. Powiedziała to również dla zabawy. U niej zabawa głównie polega na rzucaniu sobie wyzwać i złośliwości.

"Lubi rysować hmmm. Może ją zainteresuje kilka moich prac." pomyślała Jet. Ciągnęła ją w stronę placu zabaw. Widziała powoli jego zarys dalej. To może być dla niej oraz dla Suzan całkiem ciekawe przeżycie. Troszkę ją zbiło z tropu, to że podejście jej towarzyszki do salonu gier i zakupów było takie... obojętne. No, ale cóż w końcu miała ponoć tylko jedną przyjaciółkę. Może zapomniała o przyjemności wspólnych zabaw i zakupów. Odpowiedź o człowieczeństwie i reakcja dziewczyny rozbawiły Jet. Odwróciła się do niej i uśmiechnęła.
- No takiej drugiej dogryzającej osoby jeszcze nie widziałam- uśmiechnęła się ciepło do niej- może jesteś jakimś nadczłowiekiem, bo czuję też w tobie taką chęć bycia wyżej niż inni. No, ale do tego brakuje Ci kilkunastu centymetrów- zażartowała dalej się uśmiechając do swojej koleżanki
- Spokojnie żartuję tylko. Swoją drogą ja też lubię rysować. Jak dojdziemy na miejsce to pokażę Ci też przy okazji kilka moich prac- jeszcze bardziej się nakręciła. Była zadowolona, że spędza z kimś czas
- Jeżeli nie podoba Ci się wizja pójścia na zakupy to możemy porobić to co ty lubisz, albo pójść gdzie ty chcesz

Po raz któryś w swoim życiu usłyszała, że brakuje jej centymetrów, by być ponad innymi. TO było nieco dołujące, a w jej przypadku denerwujące. Suzana chwilami próbuje udowodnić, że mimo wzrostu jest wielka duchem i potrafi dokopać niejednemu dryblasowi. Często zapomina o swoim małym wzroście, więc pyskuje do nieodpowiednich osób. Używa mocy, kiedy wie, że bez nich nic nie zdziała. Tylko użycie mocy, byłoby ujawnieniem jej prawdziwej tożsamości, czego póki co nie chciała. Woli znać cudzą tożsamość zanim ujawni swoją własną.
- Wolę jednak iść na zakupy. - Powiedziała krótko. Nie była pewna, czy robienie tego co ona zwykle robi gdy się nudzi, było dobrym pomysłem. Suz wątpiła, że Jet będzie chała przebijać dzieciom baloniki, skakać po nagrobkach na cmentarzu, lub rysować krwawe scenerie na ścianach budynków lub murkach.
- Do jakiego sklepu idziemy najpierw?- Spytała nieco zaciekawiona. Zastanawiała się czy znajdzie tam coś dla siebie.

W sumie Jet zmieniła trochę kierunek. Zaczęła iść w stronę centrum. Zastanawiała się jaki sklep z jakimi artykułami może zainteresować dziewczynę. W jej głowie pojawił się iście szatański plan zaprowadzenia jej do sklepu z cosplayem, a potem jeśli to nie wypali to zaprowadzi ją do sklepu z ciuszkami dla gothów. Wnioskując po jej upodobaniu, czyli po tym co nosi tam na pewno znajdzie coś dla siebie. No ewentualnie połazi z nią po jeszcze kilkuNASTU innych sklepach.
- To będzie niespodzianka- uśmiechnęła się- ale obiecasz mi, że założysz taką jedną rzecz? Prooooszę- zrobiła minę podobną do kotka, który oczekuje czegoś od swojego właściciela.
Zaczęła iść już normalnym tempem. Wyciągnęła zza kimona swój tablecik. Odpaliła galerię i wybrała na szybko kilka swoich lepszych prac. Wybrała białego tygrysa na tle lasu, jakąś postać w zbroi z anime władającą dwuręcznym mieczem oraz kilka innych dobrze wykonanych prac. Każdy jej rysunek wydawał się żywy. Jet miała do tego iście wielki talent. Potrafiła tak dobrać kolory, aby ruszyć serce nawet zatwardziałego krytyka.
- Zobacz. W razie czego przewijasz jak pociągniesz palcem w bok- podała jej tablet z nadzieją, że zainteresuje dziewczynę

Suzana nie miała obranego konkretnego stylu ubierania się. A może miała? W każdym razie nie świadomie. Z pewnością nie lubiła wycekinowanych, różowych sukieneczek w kwiatuszki serduszka. Lubi się ubierać wygodnie. Raczej ubiera mało intensywne kolory i wzory.
- Niespodzianka?- Spytała nieco marudnie. Nie przepadała za nimi. Ostaniom niespodzianką jaką jej zgotowano była kradzież jej ukochanych lotek, ale i tak wyposażyła się w nowe. Trzeba w końcu umieć ich używać i mieć tak dobrą celność jak ona. - Obiecuję...- Powiedziała nieco jak przedszkolak, który musi ćwiczyć recytowanie jednej kwestii. Udawanie miłej jej nie wychodziło zbytnio, bo po prostu czuje się wtedy jak debil. Wzięła tablet do rąk i zaczęła przeglądać jej rysunki. Dość dużo ich było, jednak ona nie potrzebowała dużo czasu by się napatrzeć.
- Twoje rysunki są... - Zaczęła się zastanawiać. Szukała słowa, które dobrze by określiły to co myśli ,ale jednocześnie nie sprawiły, że znowu poczuje się idiotycznie. W końcu rzadko cokolwiek komplementuje, prawie nigdy. Dlatego użycie pewnych słów były dla niej trudne. Tak jakby były w obcym jej języku.- Są ładne.- Wydusiła z siebie i spuściła wzrok. Zrobiła trochę nadymaną minę.

- Mogę Ciebie narysować potem jak chcesz i potem przesłać Ci pracę- uśmiechnęła się i odebrała od dziewczyny tablet kiedy ta skończyła oglądać prace.. Schowała go tam skąd go wyciągnęła. Bardzo chciała mieć jakąś pamiątkę po "przyjaciółce". Widać było, że Suzan ma problemy z wyrażaniem emocji. Tych pozytywnych znaczy się. Jet miała nadzieję, że w jakiś sposób da radę zarazić ją swoim optymizmem i dobrym humorem. Swoimi pozytywnymi emocjami. Zaciągnęła w końcu Suzan przed pewien sklep. Był to mianowicie sklep z akcesoriami do cosplayu o wdzięcznej nazwie "Otaku Shop". Można było tam znaleźć wszystko. Od kompletnego stroju, potrzebującego tylko przymiarki po wszelakie breloczki i mniejsze gadżety. Była tam dosyć znana, w końcu jest ich stałą klientką. Ma nawet zniżki i kartę klienta. Sklep był dosyć spory i sąsiadował z wieloma pomniejszymi sklepami odzieżowymi. Nawet już była zaplanowana trasa. Najpierw ubierzemy Suzan w strój goth loli, a potem przejdziemy się po kilku sklepach z normalną odzieżą. w końcu trzeba przy okazji kupić parę rzeczy do nowego cosplay'u i coś dla siebie też. Cały czas towarzyszyła jej pogoda ducha oraz radość. Jednak ta pogoda, w sensie zjawiska atmosferycznego zaczęła się powoli psuć. Nadchodziły burzowe chmury.
- W sumie mieszkasz tu gdzieś w okolicy? Bo chyba zbiera się na deszcz?

- Ok.- Odpowiedziała krótko, gdy usłyszała propozycję narysowania jej. Często obrazy nie przedstawiają czegoś tak jak wygląda to rzeczywiście, tylko tak jak postrzega to autor rysunku. Chciała wiedzieć jak będzie wyglądał ten rysunek. Była ciekawa, czy Jet zda się na perfekcyjność i narysuje ją w bardzo rzeczywisty sposób, czy też wyrazi w nim odrobinę swojej własnej inwencji twórczej i kreatywności i dorysuje coś jeszcze. Wzięła do rąk wieszak na którym był komplet ubrać w stylu goth loli. Obejrzała go i zrobiła wyraz twarzy, który mówił chyba o jej zadowoleniu. Cieszyła się, że Het wybrała jej to, a nie przebranie jakiejś księżniczki z tęczowej krainy. Usłyszała pytanie i szybko na nie odpowiedziała.
- Mieszkam daleko stąd. Ale wezwę taksówkę i szybko dojadę do domu.- Powiedziała nieco beztrosko. Potrafiła o siebie zadbać. Poza tym nie mogła pozwolić, aby Jet ją odprowadziła. W końcu Suzana zamieszkiwała Otchłań.

Suzan wydawała się być zadowolona ze stroju, który wybrała jej Jet. W sumie goth loli pasował jej. Była niska i na dodatek jej charakterek był taki mroczny. Idealny do tego stroju. Dla siebie Jet znalazła całkiem dobrą czerwoną białą perukę. Szukała też w międzyczasie czerwonego płaszcza w troszkę innym stylu niż, ten który ma na sobie.
- No przymierz- powiedziała spoglądając na zadowoloną Suzan- w sumie ten strój by Ci pasował całkiem nieźle- powiedziała i pokazała jej gdzie jest przymierzalnia.
- Daleko powiadasz? A może chcesz wpaść na momencik do mnie? Zostawię te rzeczy i zrobię nam kawy. Potem Cię oprowadzę na stanowisko z taksówką. Co o tym sądzisz?- zapytała z nadzieją, że dziewczyna się zgodzi. W sumie jest ciekawa co inni sądzą o jej kawie.
Jet stanęła koło przebieralni i czekała na to, aby zobaczyć Loli Suzan. W międzyczasie na zewnątrz słychać było spadające krople deszczu. Tylko czekać, aż zacznie grzmieć, a wtedy Jet zacznie się kulić ze strachu.

Usłyszała zachęcające słowa Jet. Przytaknęła delikatnie i poszła do szatni. Spokojnie zdjęła z siebie swoje ubrania, po czym zastąpiła je tymi, które przygotowała dla niej Jet. Przez chwilę stała przed lutrem i się w nim przeglądała. Obróciła się dwa razy i wyszła w końcu.
- Przebrałam się...I co teraz?- Spytała Jet. Była ciekawa czy przebierają się w jakimś konkretnym celu, czy tylko po to by zabić czas. Z miną praktycznie bez wyrazu oczekiwała reakcji blonwłosej dziewczyny. Jednak, po krótkiej chwili zdecydowała się na słowa.
- Myślę...Myślę, że ten strój jest miarę...W miarę ładny.- Powiedziała cicho spuszczając lekko wzrok. Faktycznie jej się spodobał. Gdy włożyła te ubrania zrobiły na niej większe wrażenie, niż jak były na wieszaku.
- Jak chcesz to możemy iść.- Odpowiedziała na propozycję. Było jej w sumie wszystko jedno co będą teraz robić. Póki co jej celem było zapoznanie się z tym co przyjaciółki razem robią. Sięgając do jej pamięci, to ze swoją była przyjaciółką rzucały jajkami w okna, oblewały wodą koty i piłowały nogi w krzesłach.

Wyciągnęła telefon i chciała Ci zrobić zdjęcie. Jednak najpierw poprosiła o zgodę.
- Mogę zrobić Ci zdjęcie? Wyglądasz w tym po prostu świetnie!- mówiła to szczerze. Suzanie na serio pasował strój w takim klimacie. Taki mrok oraz czerń.
- Jak chcesz, to ja tu mam zniżkę, więc możemy go kupić na moje konto. Zapłacimy wtedy tyle co nic- powiedziała Jet przymierzając się do zdjęcia. Na głowie miała białego wiga. Jet miała nadzieję, że da sobie zrobić to zdjęcie.
- Mogę narysować Cię w tym stroju?- zapytała Jet pełna entuzjazmu. W końcu w tym stroju idealnie wyglądała do rysunku jaki miała zamiar wykonać. Co tu dużo mówić, przy okazji przywiązała się do Suzan. Miała wreszcie przyjaciółkę i miała nadzieję, że długo się ta przyjaźń utrzyma. Na zewnątrz rozpadało się. Szkoda, że nie mieliśmy żadnej parasolki. Fartownie mieszkanie Jet było 10 minut drogi stąd. Może troszkę zmokniemy, ale dojdziemy bez przeszkód. Ciekawe jakie wrażenie sprawi jej małe mieszkanko?

- Zdjęcie?- Spytała nieco zaskoczona, choć nie było w tym jakiegoś specjalnego entuzjazmu. - Możesz.- W końcu powiedziała krótko. Było jej w sumie to obojętne. W końcu to w niczym nie zaszkodzi. Spojrzała w stronę telefonu i czekała, aż zdjęcie zostanie zrobione. Nie uśmiechała się do niego. Jej wyraz twarzy był tak samo obojętny jak wcześniej.
- Nie będę tego stroju później potrzebowała, więc nie chcę go kupować.- Powiedziała nadzwyczaj spokojnie. Po chwili usłyszała kolejną propozycję, a może prośbę... - Jak chcesz to możesz.- Odpowiedziała nie zmieniając tonu, choć zastanawiało ją, po co Jet pyta o tak mało istotną sprawę. Wystarczało, że Suzana w ogóle się zgodziła na narysowanie jej, a w jakim ubiorze, to było jej wszystko jedno. Ważne by miała na sobie jakikolwiek ubiór, bo gdyby została narysowana nago to by już jej nie podarowała. Skoczyłoby się bawienie się w miłą, bo w sumie to jak się teraz zachowywała o było jej najmilsze zachowanie w ciągu jej całego życia.
- Mogę już się z powrotem przebrać, czy jeszcze strój będzie mi potrzebny?- Spytała odwracając się powoli w stronę szatni. Nigdy nie przebierała się w sklepie z Cosplejami, więc nie wiedziała na czym to całe przymierzanie ma polegać.

Jet zrobiła jej zdjęcie i od razu nastawiła aparat do kolejnej fotki. Wpadła w szał fotografowania. Nie odpuści póki nie zrobi paru słodkich fotek.
- Poczekaj. Weź zrób taką pozę- nachyliła się lekko do przodu i wykonała gest podobny do posyłania całuska. Będzie słodko wyglądać w tej pozie. W sumie zauważyłaś, że ma bardzo dobrą figurę do tych zdjęć. Ona raczej by zrobiła karierę modelki. Ale chyba nie będziesz od niej gorsza co Suzan?
- Wyglądasz tak fajnie w tym stroju. Uuuuu chciałabym móc Cię zatrzymać na stałe w tym stroju- powiedziała to bardziej żartem i uśmiechnęła się do niej ciepło. W głowie miała tyle opcji cosplayu pasującej do Suzan.
- Możesz się już przebrać. Zaraz chyba będziemy musiały iść bo zmokniemy bardzo- powiedziała Jet. Podchodząc do kasy i płacąc za wiga i czerwony płaszcz.

Robiła takie pozy o jakie ją proszono, jednak wyraz jej twarzy wcale się nie zmieniał, co pewnie psuło wizje Jet oraz cały urok tych póz. W końcu nigdy jej nie fotografowano. Nigdy nie odczuwała takiej potrzeby, poza tym nikt inny kogo spotkała,też nie pragnął robić jej zdjęcia.
- Masz zdjęcia. Możesz na nie patrzeć kiedy chcesz.- Odparła jakby było to bardzo oczywistą rzeczą i wytłumaczeniem, dlaczego nie musi ciągle nosić tego stroju. Kiedy dowiedziała się, że może już się przebrać ruszyła w stronę szatni, gdzie znowu włożyła na siebie swoje zwyczajne ubrania, które były wygodniejsze. Dołączyła do Jet kiedy, ta stała przy kasie. Suzana od razu wywnioskowała, że dziewczyna jest Otaku i uwielbia cosplay'e. Ale co mogła na to poradzić. Każdy ma swoje dziwne zainteresowania i zwyczaje. Dziwnym zwyczajem Suzany było jej ogólne podejście do świata i to, że lubi innym uprzykrzać życie, choć póki co dobrze jej szło bycie przyjaciółką, choć nie było widać jej wysiłku. Już nie raz zastanawiała się, czy nie wrócić po prostu do otchłani i olać Jet, jednak tego nie zrobiła. Postanowiła, że ten dzień spędzi na czyjąś korzyść.

Jet zapłaciła i włożyła rzeczy do siatki. To będzie materiał na kolejny genialny cosplay. Fakt, budżet został troszkę nadszarpnięty, ale czego nie robi się dla hobby. Suzan dołączyła do niej po kilku chwilach. Na zewnątrz szalała ulewa.
- No to fajnie, czyli biegniemy do mnie?- zapytała spoglądając na zewnątrz. Lało jak z cebra- Daj mi swój numer, to prześle Ci potem te zdjęcia- powiedziała Jet chowając do kieszeni portfel. Mimo psiej pogody nadal była uśmiechnięta. Po prostu cieszyła się z tego, że spędza czas z kimś. Definitywnie zmokną i to bardzo zanim dobiegną do jej domu. Na szczęście w domu czekały na nie suche ręczniki.
- Gotowa?- Jet podała jej rękę i szykowała się do biegu. Trzeba jak najszybciej się tam dostać. Miała nadzieję, że Suzan nie przerazi się wyglądem jej domu. Domku Otaku.

Bieganie, czyli jedna z rzeczy, które Suzana robi najlepiej. To była jedna z głównych jej umiejętności. Potrafiła się szybko i zwinnie poruszać, jednak nie wiedziała jak jest z Jet, więc nie mogła się zbytnio zapędzać. Gdy Jet poprosiła ją o numer podrapała się najpierw palcem po skroni. Po chwili wyciągnęła swój telefon, gdzie miała zapisany swój numer. Z pamięcią to było u niej gorzej, nawet własnego numeru nie umiała zapamiętać. Zamiast dyktować dziewczynie o blond włosach, po prostu pokazała jej ekran swojego telefonu, gdzie widniał jej numer.
- Gotowa.- Powiedziała energicznie. Ten bieg był dla niej niczym wyzwanie. Kto jak kto, ale drugiej tak walecznej i zdeterminowanej osoby jak ona nie ma. Uwielbia bowiem wyzwania i zawsze chce je pokonać. Odliczyła w myślach do trzech, po czym ciągnąc za sobą Jet wybiegła ze sklepu. Jednak i tak musiała przystopować i pozwolić przyjaciółce prowadzić, bo Suzana nie znała drogi do jej domu.

zt obie

ZT

Jakoś w końcu zacząć trzeba. Dlaczego więc nie park? Takie sielankowe, spokojne miejsce. Idealne na spacer. Idealne na przeprowadzanie swoich chorych badań. Westchnął, spoglądając nieco przekrwionym wzrokiem na otoczenie. Wszystko było o wiele zbyt szczęśliwe, niż w jego mniemaniu być powinno. Ludzie, nie słyszycie co się na świecie dzieje? Chyba za dużo się przejmował. Nie w jego stylu.
Gdyby się dobrze przyjrzeć to całkiem dobre miejsce na atak terrorystyczny. Wprawdzie nie ma porównania z takim na przykład zapchanym po brzegi metrem, ewentualnie może jakimś biurowcem. Nie konstruował on czasem bomby z bronią biologic- Nie, zaraz, zaraz, za daleko się w swoich własnych myślach posuwa. Przecież taka akcja mu się nie opłaca, to dość ważne. W sumie, zmniejszenie lekko populacji tego miasteczka mogłoby przynieść jakieś zyski... Jeszcze nad tym pomyśli. Może kiedy będzie wystarczająco znudzony i zdesperowany. Co znaczy mniej więcej - nie teraz.
Ponownie zlustrował spojrzeniem park, tym razem przypominając sobie dlaczego tu tak naprawdę przyszedł. Kot jako obiekt testów nie był najlepszym wyborem. Nie dość, że całe ręce poharatane ma niczym prawdziwy i naprawdę masochistyczny emo, to i tak mu kocur zwiał. A już go nazwać zdążył. Obiekt testowy #212. Ładnie, prawda?
Doszedł do wniosku, że pies byłby w sumie lepszy. Zwiąże się jakąś liną pysk i proszę - zwierz niemalże nieszkodliwy. Wizja wyprowadzenia go na spacer i karmienia nie była najlepsza, ale w imię nauki był skłonny na takie poświęcenie. Zwłaszcza, że będzie go potrzebował na niespełna dzień. Przebada co musi, wytnie co trzeba i wyrzuci, żeby gnić nie zaczęło. Znaczy, odstawi na miejsce i przeprosi właścicieli. Albo chociaż kondolencje złoży. Jakiż z niego poprawny członek społeczeństwa. Powinien dostać medal, czy chociaż coś w tym rodzaju.
Westchnął po raz drugi, zajmując miejsce na małej, nieco przetartej ławeczce, która lata swej świetności przeżyła z jakąś dekadę temu. To dobry punkt obserwacyjny. Teraz tylko czekać, aż pojawią się szczęśliwe, przykładowe rodzinki, te zdają się być najmniej uważne. I najgłupsze, nie będzie większych problem.
Krótki post bo nie mam się zbytnio do czego odnieść.

Lotte miała wyraźnie dobry nastrój. Bo jak inaczej można nazwać emocje dziewczyny, która uśmiechając się od ucha do ucha w stronę powietrza, stepuje przez park w sztywnych butach, które, cóż, do biegania się nie nadają? Jak można nazwać jej uczucia, skoro wymachuje na prawo i lewo workiem ze swoim haj lewel ekłipment, by co chwila zaczepiać nieznajomych ludzi i życzyć im po prostu miłego dnia. Powodem takiego zachowania był nie kto inny, jak jej wkurzony przyjaciel Libertá, który opuścił mieszkanie z hukiem, zostawiając ją sam na sam ze sobą. Ale nie to było najważniejsze – Charlotte wróciła do świata ludzi i nareszcie czuła, że życie dalej trwa, że nie umarła ani razu, a przeciwności losu były tylko przykrą bajką opowiedzianą przez pesymistyczną nianię~! Gdyby tylko taki stan mógł trwać do końca świata...
W końcu ciało dziewczyny znieruchomiało, a zielone ślepia zlustrowały okolicę pełne zaciekawienia, by wreszcie paść na samotnego człowieka, oglądającego się za ludźmi z przerażającym zaciekawieniem. Tak przerażającym, że aż Lotte się nim zainteresowała. Przez chwilę wahała się, czy podejść, stąpała w miejscu jak jakiś zdenerwowany koń (ee?), by w końcu zrobić krok do przodu i znów się zatrzymać. A jeśli czeka na żonę? Albo dziewczynę? A jeżeli to seryjny zabójca, który właśnie szuka kolejnej ofiary? Po co pakować się pod nóż, skoro świat jeszcze chwilę temu wydawał się wspaniały i szkoda byłoby ukrócić swój żywot. Między innymi dlatego Charlotte zrobiła kolejny krok w... lewo. Potem w przód, prawo, przód, lewo, przód... Jeszcze kilka ruchów i stała tuż naprzeciw niego, z uśmiechem zaglądając mu w oczka. W pewnym momencie wielkie ślepia dziewczyny padł na bandaże na rękach, a z ust wyrwał jej się jęk bólu. Co jest, proszę pana?
– Co się stało w Pana ręce? Ktoś Pana zranił? Kobieta może? – Z wypiekami na policzkach zasypała go pytaniami, kucając naprzeciwko niego i kładąc szczupłą dłoń na kolanie Solusa. Gdzie z tą ciekawością w czyjeś życie, debilu?

Ah, gdzie te idealne rodzinki, które według jego jakże skompilowanych obliczeń powinny być tu około 23 minuty temu? Nie ma ich. Albo wybrał naprawdę złe miejsce na swoje obserwacje. No, przynajmniej rozłożyste drzewo, pod którym owa ławeczka się znajdowała dawało przyjemny cień - nie wytrzymałby, gdyby musiał cały czas prażyć się w tym gorącym słońcu.
Westchnął po raz enty, niezadowolony z faktu, że musi tyle czekać. Nie był zbyt cierpliwy - przynajmniej na początku swych niepoprawnych projektów. W miarę upływu prac zupełnie zmienia się jego nastawienie - jakiś taki wbudowany mechanizm, w sumie czemu się tak działo nie wiedział. Nie wnikał. Nie musiał.
Wtem pojawiło się przed nim jakieś młode dziewczę - i to tak centralnie przed nim, a zauważył to dopiero kiedy został tknięty. Może nie na tyle, co się przestraszył, ale zdziwił. A przynajmniej na tyle, by wzdrygnąć się i spojrzeć pytająco na Lotte spod lekko przekrwionych oczu.
O coś się pytała. Nieco dziwne, a przynajmniej dla szatyna, by jakaś zupełnie nieznajoma mu osoba podeszła do niego i wyraziła nim jakiekolwiek zainteresowanie jego życiem. Może i to nie było takie złe, ale wciąż niezręczne. Wszystko związane z innymi ludźmi było niezręczne.
Odkaszlnął, nie spuszczając wzroku z białowłosej.
- Powiedzmy, że podczas badań wystąpiły pewne komplikacje. - rzekł całkiem poważnym, nieco ochrypłym głosem, po czym przerzucił wzrok na otoczenie. Czyżby to był...? Pies, tak, to pies! Mops. Mały, niegroźny, idealny. Teraz trzeba spławić tylko to stworzonko koło niego. Może pójdzie łatwo.
- I to nie kobieta. - wolał dodać. Jakoś tak, by poczuć się lepiej. W sumie sam nie wiedział. No, teraz czas zająć się odpędzaniem od swojego towarzystwa. Tylko jak?
- Taka młoda dziewczyna jak ty nie powinna rozmawiać z nieznajomymi, wiesz? Nigdy nie wiadomo na kogo możesz trafić. - powiedział, ponownie spoglądając na szesnastolatkę.

Chłopak był zaskoczony iż Nanami chwyciła go za dłoń i pociągnęła aż tutaj, nie lubił za jasnych miejsc a park był zaskakująco ciemnym miejscem. Dziewczyna w drodze zapytała go czy opowie coś o sobie, więc postanowił przemówić.
- No to jestem skryty dla tych którym nie ufam lecz Tobie nie wiem czemu zaufałem od pierwszego spotkania, Twoja niewinność i ogół Ciebie mi się spodobał. Wyglądało na to że nie masz za bardzo szczęścia co dodawało Tobie uroku lecz jak mówią, jeżeli nie chcesz przyjść do szczęście ono przyjdzie do Ciebie. Nienawidzę również ludzi fałszywych oraz nie rozumiem ludzi którzy ukrywają uczucia. Lecz dosyć już o mnie, porozmawiajmy o Tobie.
Uśmiechnął się lecz nie było tego widać pod bandażem zakrywającym twarz, jedynie przymrużył oczy w nadziei że Nanami mu odpowie. Chłopak patrzał na nią cały czas, nie mógł oprzeć się jej charakterowi, była taka słodka. Kochał ją ale dotychczas nie usłyszał tego od dziewczyny, szczerego wyznania miłości którą darzył dziewczynę gdyż widział jej kochające serce.