Lol, jestem w koszmarzeee~. (Czcigodny Nishimura Takanori-sama~)

Uczestnik: Onii-sama! ...Takanori.
Mistrz gry: Mi... Jester/Mio/whatevah. Wiadomo, że ja.
Poziom: A ja wiem? Wyjdzie w praniu. Raczej łatwy/średni.
Zgon: Nahp. Obrażeń sporo też nie będzie, chyba, że nadszarpnięcie nadszarpniętej psychiki też zaliczasz.
Lokalizacja: ...kij wie. Różni ludzie różnie pierdzielą.
Cel: Odnalezienie "klucza".
Nagroda: Moc - urzeczywistnianie lęków.

A uj, nie ma artu. :<

Wrzask. To pierwsze, co skłoniło młodzieńca do podniesienia tyłka z miejsca i ruszenia przed siebie. Siedział tu już od kilku minut, nie wiedząc dokładnie, gdzie się znalazł, ani czemu wszystko wyglądało dziwnie bajecznie. Zresztą, co go to obchodziło? Po prostu był tam i już. Jego srebrne oczy uważnie lustrowały chwileczkę wrota, do których udało mu się dotrzeć podczas tej krótkiej wędrówki. Po chwili wahania jednak pchnął je. Nie miał innego wyboru, gdyż podłoga za nim zwyczajnie zniknęła, a na jej miejscu pojawiła się jedynie próżnia. Ciężkie drzwi, mieniące się od drogocennych kamieni, zachybotały i otwarły się z cichutkim skrzypnięciem.
Za nimi znajdowała się ogromna sala, przypominająca nieco te, gdzie w pałacach odbywały się wszelkie bale i bankiety. Starannie wypolerowane podłogi, w których można było się przejrzeć. Ogromne, ciężkie, diamentowe żyrandole. Wielkie okna, przysłonięte błękitnymi kotarami. Na środku pomieszczenia zaś czekał doprawdy uroczy widoczek utytłanej własną krwią młodej kobiety, która wpatrywała się z przerażeniem w ogromną, jaszczuropodobną bestię. Nim jednak zdążyła zostać ocalona, bestia pochwyciła jej ciało w ogromne zębiska i, wraz z jednym zaciśnięciem szczęk, rozgruchotało wszystkie kości i rozerwało ciało, tym samym ozdabiając posoką znaczną część sali, jak i również twarz Monstrum.
- Odsuń sięęęęęęęę! - Zawołał ktoś, a już po kilku nic nieznaczących setnych sekundy zza stwora wyłoniła się drobna postać, która przebiła jego łeb czymś, co do złudzenia przypominało szpadę. Czarny płyn, wylewający się z jego pyska strumienia mi, powoli stawał się również cieczą, w jaką zamieniał się sam jaszczur. W końcu jednak na jego miejscu pojawiła się drobna kałuża cuchnącej mazi o konsystencji budyniopodobnej. - Rany. Nic Ci nie...?
Zaraz, zaraz. Dziewczę zamrugało ogromnymi oczyma, przez chwilę nie mogąc uwierzyć temu, co właśnie jej ukazywały. Gdy już bezdźwięcznie wylądowała na proste nogi, mógł dokładniej przyjrzeć się jej twarzy. Wątpliwe, by poznał ją po głosie, kiedy ten tkwił pod panowaniem paskudnej chrypy. Odchrząknęła głośno, przeczesując błękitne włosy.
Błękitne, kurwa.
- Co Szef tu robi, Szefie? - Spytała, choć i tak spodziewała się, że odpowiedzią, jaką uzyska, będzie zaledwie wzruszenie ramionami, czy ogólny brak reakcji z jego strony. Przecież ona też do końca nie wiedziała, skąd się tu wzięła, a co to było za miejsce to już w ogóle. Mogła się tylko domyślać na podstawie wypowiedzi napotkanych tu osób. Identycznych do tego. - N... nieważne tam! Grunt, że chyba wiem, jak stąd wyjść! Ja Szefowi wyjaśnię, dobrze? Chce Szef?
Niech Szef lepiej chce, bo inaczej Szef zostanie tu na zawsze, a to miejsce raczej nie utrzyma się wiecznie w czasoprzestrzeni. Zresztą, nie wiadomo, czy nie wyskoczy stamtąd jakaś inna, o wiele gorsza od tak słabiutkiego jaszczura, bestia.

Trafianie do dziwnych miejsc i w dodatku niepamiętanie o tym, jak się w nich znalazło powoli stawało się rutyną dla ciemnowłosego. Powoli przyzwyczajał się do tego na tyle, że większy szok wywołałoby u niego to, że obudził się we własnym łóżku, przed oczami mając jedynie monotonną fakturę sufitu. Bynajmniej nie oznaczało to tego, że był zadowolony z możliwości zwiedzania tylu nowych miejsc, choć nawet się o to nie prosił. Wręcz przeciwnie ‒ nie zależało mu na nowych wrażeniach i widoków rodem z Wonderlandu, które właśnie miał okazję podziwiać. Potarł podkrążone ze zmęczenia oczy, chcąc upewnić się, że jego własny umysł po raz kolejny sobie z nim nie pogrywa. Tym samym pozbył się ostatnich złudzeń. Istniała marna szansa na to, że miejsce, w którym się znalazł było nieprawdziwe.
I jeszcze ten wrzask.
Takanori ściągnął brwi, zwracając twarz w kierunku, z którego najprawdopodobniej dobiegał. Właściwie niekoniecznie miał ochotę sprawdzać, co się tam działo, a już tym bardziej pomagać komuś, kto najwidoczniej był w potrzebie. Nawet dziecko miało tę świadomość, że zawsze powinno się wybierać kierunek przeciwny do miejsca, w którym czaiło się ewentualne zagrożenie. Nieważne czy brak świadomości tego, co znajduje się za rogiem czy za drzwiami budziła w nas grozę czy kusiła do tego, by to sprawdzić. Tym razem jednak sytuacja prezentowała się inaczej ‒ Nishimura, owszem, podniósł się z miejsca i ruszył w kierunku nieznanego, ale tylko dlatego, że nie miał innego wyjścia. Podążanie za obcym głosem mogło okazać się jedyną drogą do wolności, choć równie dobrze mogła okazać się powodem jego zguby. Czymkolwiek by nie była ‒ wybór jej był o wiele lepszy od bezczynnego siedzenia, którym niczego by nie zdziałał. Dobrnąwszy do drzwi nie miał już wiele czasu nad rozważaniem tego, czy to dobry pomysł, bo ktoś albo coś wyraźnie nie chciało pozostawić mu innego wyjścia, niż otworzenie ich i przekroczenie progu do następnego pomieszczenia, bądź wyjście na zewnątrz.
Nienawidzę tego, prychnął w myślach, naciskając na klamkę. Wielka sala stanęła przed nim otworem, a szare ślepia bez poruszenia przesunęły po niej wzrokiem, ostatecznie zatrzymując się na głównej atrakcji tego miejsca. Uniósł brwi, w zasadzie nie ruszając się z miejsca, by chociażby kiwnąć palcem, by odciągnąć uwagę potwora od nieznajomej. Zresztą nie miał za wiele czasu, bo bestia skutecznie pozbyła się powodu wcześniejszego hałasu. Może to i lepiej? Mógł jedynie narzekać na to, że mogła być nieco bardziej ostrożniejsza, żeby nie robić przy tym większego syfu, niż było to konieczne.
Kąciki ust chłopaka wykrzywiły się w zniesmaczonym wyrazie, gdy krew bryznęła na jego twarz. Odruchowo naciągnął rękaw bluzy na dłoń, by zetrzeć szkarłat ze skóry, gdzieniegdzie rozmazując go. Przesunął językiem po dolnej wardze, na której także znalazła się odrobina posoki i zaraz zadarł głowę wyżej w reakcji na ostrzeżenie, ale nie ruszył się z miejsca, będąc przekonanym, że mimo wszystko znajdował się w bezpiecznej odległości od przeciwnika. Czyli jednak nie został sam...? Zmrużył oczy, obserwując, jak po chwili i bestia wydaje z siebie ostatnie tchnienie. No proszę... a już liczył na to, że sam będzie musiał się tym zająć. W zasadzie wystarczył moment, by uświadomił sobie, że nawet wolałby zrobić to sam, niż mieć za towarzystwo tą...
Kurwa.
Właściwie jakim cudem, gdziekolwiek pojawiały się jakieś kłopoty, znajdował jeszcze ją? I jakim cudem ktoś taki powalił na łopatki tamto bydlę? Ściągnął na moment usta w wąską linię, przypatrując się niebieskowłosej nieprzychylnym wzrokiem, jakby już na wstępie chciał jej uświadomić, że wybrała sobie złe miejsce. Z drugiej strony cała ta scena na nowo sprawiła, że zaczął skłaniać się ku myśli, że to był tylko sen. Chory i kompletnie nierealny.
„Co Szef tu robi, Szefie?”
― Powinienem spytać o to samo ― zmarszczył nos. Ta, zdecydowanie powinien o to spytać, ale problem tkwił w tym, że nieszczególnie go to interesowało. Jej miało tu w ogóle nie być. Z drugiej strony już w tym momencie powinien dostrzec w niej szansę na wydostanie się z... no, stąd. Tylko, że dziewczyna sama nie była pewna, co do tego, że zna drogę. Kitsune z początku nie udzielił odpowiedzi. W milczeniu rozejrzał się po otoczeniu raz jeszcze, by zaraz po tym powrócić do jego najmniej interesującego obiektu, jakim była Nocna Mara. Przesunął palcami po skroni, wypuszczając powietrze ustami, chyba samemu nie dowierzając, że zamierzał się na to zgodzić. ― Mhm. Liczę na konkrety bez zbędnego biadolenia, jasne?

To przestań, skomentował w myślach. Przez moment wyobrażał sobie nawet, że to ona mogła znaleźć na miejscu tamtej nieznajomej. Jednak sytuacja nie prezentowała się tak kolorowo, a teraz był po części zdany na nią. Po części, bo chciał tylko informacji, żeby wiedzieć, co powinien zrobić, a później mógł spokojnie uznać niebieskowłosą za zbędne ogniwo lub ‒ co gorsze ‒ przeszkodę w drodze do celu. Nim się spostrzegł jego nadgarstek znalazł się w nieco zbyt mocnym uścisku, jak na tak drobną rękę. Z jego ust mimowolnie wydarł się pomruk niezadowolenia, który bynajmniej nie był przyczyną siły, jaką włożyła w ten gest, ale tego, że w ogóle odważyła się go dotknąć. Już zupełnie zapomniała, że były rzeczy, na które nie mogła sobie pozwalać? I że dotyk górował na liście zakazów?
― Znaj swoje miejsce ― wymruczał pod nosem i potrząsnął ręką, chcąc dać jej do zrozumienia, że może sobie to darować. To nie była pieprzona randka. Zresztą musiałby się nieźle naćpać, żeby ją na nią zaprosić. Mimo to ruszył z miejsca, wierząc, że za moment to dobiegnie końca. Nawet obejrzał się za siebie i z trudem powstrzymał się od skrzywienia, zauważywszy, że nie miał wyjścia. Ale na szczęście nie musiał męczyć się długo z Amasakawą uczepioną do jego ręki. Gdy tylko dała mu spokój, odruchowo odsunął się o krok, pocierając drugą ręką nadgarstek, co wyglądało bardziej, jak próba pozbycia się ostatnich oznak tego, że ten nietakt ze strony dziewczyny w ogóle miał miejsce. Co prawda przez moment miał ochotę podnieść na nią rękę, ale to postanowił odłożyć na później. Czyli na moment, w którym wreszcie uda im się wydostać z tego pokręconego miejsca. O ile w ogóle się uda...
Szare tęczówki powiodły spojrzeniem po nowym miejscu, podczas gdy Nocna Mara zabrała się za wyjaśnianie wszystkiego. Jak zwykle nie wyglądał na zainteresowanego, choć w gruncie rzeczy przyswajał przekazywane mu szczegóły. Pewnie, gdyby nie fakt, że przytakiwał co jakiś czas, można byłoby przysiąc, że zupełnie odciął się od niej i daremnie strzępiła sobie gardło. Reasumując ‒ znajdował się w cudzych snach, jednocześnie samemu też śniąc, choć nie pamiętał momentu w którym zasypiał. Jeszcze nie mógł się obudzić i nie wiadomo czy w ogóle kiedykolwiek miał to zrobić. Świetnie. O niczym innym nie marzył.
― Prawdę mówiąc.... Nigdy nie słyszałem czegoś równie głupiego ― skwitował bez ogródek. Sen od zawsze był tylko snem. Sama bliskość śmierci sprawiała, że się budziliśmy. To było coś zupełnie innego. Bardziej nietypowego i na pewno była w tym cudza ingerencja. W każdym razie już bez słów odprowadził Mio wzrokiem pod samą bramę, przy okazji samemu ruszając się z miejsca, gdy poczuł, że grunt pod jego stopami zaczyna robić się mniej stabilny. Nie spodziewał się, że za chwilę posobne słowa padną z jej ust. Zmrużył lekko oczy, bardziej podejrzliwie, niż z poirytowaniem. Pewnie dlatego, że w tym jednym momencie wydała mu się zupełnie obca.
Głupia suka.
Westchnął ze zrezygnowaniem, gdy niebieskowłosa tylko zniknęła za bramą i pokręcił głową z dezaprobatą, przenosząc wzrok na wcześniej wskazane przejście. Powoli podszedł do niego i bez najmniejszego zawahania otworzył bramę, chcąc zakończyć to jak najszybciej.

Obojętność rosła wprost proporcjonalnie do wyrzucanych przez niebieskowłosą słów. Właściwie już nawet nie zwracał uwagi na jej biadolenie. Ciężko się do tego przyznać, ale nawet on miał tę świadomość, że Amasakawa prędzej zaczęłaby kleić się do wszystkich wkoło, niż obrażać ich. A już tym bardziej jego. Teraz, gdy znajdowali się we śnie, wszystko mogło wydać się zwodnicze dla umysłu. Być wytworem cudzej wyobraźni. Może to Mio śniła o tym, że chce być kimś... takim? Z tym, że ostatnim miejscem, do którego chciał trafić była jej głowa. Wystarczyło zatem zignorować poirytowane jego podejściem dziewczę i ruszyć dalej, choć nie cierpiał, gdy tracił kontrolę nad tym, co działo się wokół i nie dawano mu innego wyjścia, jak tylko iść naprzód. Z drugiej strony, gdyby postawiono przed nim kilka przejść, jak każdy zastanawiałby się chwilę, które wybrać. Rzecz jasna, jeśli miałby na to czas, a tu raczej nie mógł liczyć na za wiele, gdy świat za jego plecami przemieniał się w bezdenną otchłań. To tak, jakby ciemność, którą władał nagle zapragnęła go pochłonąć i już nigdy nie wypuszczać.
Z deszczu pod rynnę...
Przekroczywszy bramę i tak powitał go mrok, do których nawet kocie ślepia nie były w stanie w pełni się przyzwyczaić. Przebłyski światła pozwalały mu zorientować się, które miejsca powinien omijać, ale ciężkie buty co jakiś czas przypadkiem trącały leżące na korytarzu truchła, których obecność ani trochę nie zrażała Nishimury do dalszej wędrówki ku ‒ być może ‒ swojemu przeciwnikowi. Przystanął, gdy jego oczom ukazał się ogromny pająk, który bezlitośnie rozprawiał się z przerażonymi ofiarami. Zapewne byłoby miło, gdyby ciemnowłosy odciągnął uwagę potwora, ale w gruncie rzeczy bycie miłym niekoniecznie leżało w jego naturze, zaś na samą pomoc trzeba było najpierw zasłużyć. Trudno o to, gdy było się dla niego nieznajomym. Szare tęczówki na moment oderwały spojrzenie od rzezi, by mniej więcej zorientować się w tym, gdzie się znajdował i czy istniała szansa na przejście dalej bez zbędnych ceregieli, choć zwierzęta instynktownie atakowały tych, którzy wstępowali na ich teren. A i Takanori zaraz przekonał się, że jego plan szlag trafił, uczuwszy, że czyjś wzrok już pochwycił w niewidzialne sidła jego sylwetkę. Zerknął z ukosa na przerośniętego stawonoga, a kąciki jego ust wygięły się w grymasie niezadowolenia. Można było uznać, że z tą aparycją miał takie same szanse na sukces, jak ci, którzy już skończyli brutalnie pożarci. Jak dobrze, że w czasie kryzysu zawsze znajdował się plan B, który na ogół sprawdzał się doskonale, gdy okazywało się, że trzeba walczyć z kimś znacznie większym od siebie...
Kici, kici, skurwysynu...
W momencie na miejscu, w którym jeszcze chwilę temu stał niegrzeszący wzrostem i muskulaturą chłopak, pojawiła się o wiele większa bestia, która wydała z siebie dość donośny i ostrzegawczy pomruk, ukazując przy tym lśniące kły. Przydługi ogon zahaczył o podłoże, gdy zakołysał się na boki. Czujne ślepia z wyczekiwaniem wpatrywały się we włochatą poczwarę, czekając na jej ruch. Z zasady nigdy nie zaczynał, skoro istniała szansa, że ktoś zwieje mu sprzed nosa i zrezygnuje z możliwości utraty zębów lub czegoś więcej.

Bycie znieczulicą społeczną było o tyle wygodne, że obojętne przechodzenie obok cierpiętniczych wrzasków i mało przyjemnych widoków nie było wyzwaniem. Patrząc, jak przerośnięty pająk pochłania kolejne osoby, powinien poczuć się choć odrobinę winny, że nie kiwnął nawet palcem, by spróbować odratować przynajmniej niewielką ich część. Jakby uznał, że będą tylko plątać mu się pod nogami w razie starcia z ohydną bestią. Tak przynajmniej zyskał sobie pełne pole manewru, tym bardziej, że potwór o ośmiu odnóżach był tak łaskawy, by jeszcze posprzątać po sobie i nie zostawiać mu trucheł pod łapami. Gdy monstrum zauważyło, że jego przeciwnik zaczyna brnąć w jego stronę, już wysunęło ostre pazury, które w pierwszym odruchu zagłębiły się w podłożu. Nie spodziewał się, że włochate cholerstwo będzie na tyle szybkie, by zdążyć użreć go w łapę, zanim podjął próbę cofnięcia się do tyłu. Zabolało. Odruchowo zamachnął się drugą łapą, uzbrojoną w ostre szpony, celując mniej więcej w okolice głowy poczwary. Tygrysi ryk, jednak niezbyt donośny, wyrwał się z pyska kocura w momencie, gdy stawonóg dobrał się do jego ogona. Ten był o tyle długi, że Takanori miał możliwość odwrócenia się tak, by dosięgnąć łapą stwora, jednakże bestia miała wystarczająco dużo siły, by odrzucić go od siebie. Kitsune odruchowo zaczepił pazurami o ziemię, byleby tylko w miarę możliwości zamortyzować uderzenie w ścianę lub nawet w ogóle się z nią nie zderzyć.
Kocie źrenice zwęziły się niebezpiecznie, gdy stwór znów zaczął zbliżać się do niego. Łapy przerośniętego kota ugięły się, opuszczając jego cielsko niżej. Tak, aby szczęki pajęczaka nie dosięgnęły jego karku. Przy okazji szybkim ruchem wyciągnął jedną z łap do przodu, a ta fortunnie, bądź i nie znalazła się pod pajęczym cielskiem już na wstępie usiłując zahaczyć pazurami o spodnią powierzchnię ciała i rozorać ją, możliwie na jak największej powierzchni. Zaraz po tym szybko przesunął się gdzieś na bok, a ‒ co dziwne ‒ puszysty ogon już automatycznie przywarł do jednej z tylnych łap, owijając się wokół niej w miarę możliwości. Nie ma, kurwa, takiego gryzienia.

Ślepia drapieżnika zmrużyły się, gdy ‒ ku swojemu niezadowoleniu ‒ zaobserwował, że zadana rana zasklepia się. Zaklął w myślach, uznając taką kolej rzeczy za kompletnie nieuczciwą. Przez moment wydawało mu się, że istniała szansa, że walka z pająkiem, niczym nie będzie różniła się od walki z wiatrakami. Zresztą tkwił w czyimś chorym śnie, a sam jego twórca najwyraźniej uznał, że ogromny przeciwnik koniecznie musiał stać się niepokonany, dla dodania grozy światu, który wykreował. Niemniej jednak Takanori należał do osób, które pomimo swojego pesymistycznego podejścia, nie zamierzały poddawać się bez walki. Nawet marna szansa była jakąkolwiek szansą, prawda?
TRZASK.
Kocur zachwiał się, w ostatnim momencie ustawiając jedną z łap tak, by nie przewalić się na bok, jednakże całe to działanie okazało się być bezskuteczne, gdy bestia wgryzła się w jego bok. W pierwszej chwili nawet zapierał się, byleby tylko nie pozwolić pajęczakowi na przyszpilenie go do podłoża, jednakże ból, który przeszył jego rozszarpywany właśnie bok odbieram mu motywację. Mięśnie na moment rozluźniły się, a to w niewielkim stopniu uśmierzyło odczuwane cierpienie. Zęby zacisnęły się, jakby przynajmniej ludzka świadomość chciała, żeby nie zdradzał swojego kiepskiego położenia. Zresztą celem było tu przeżyć. Można powiedzieć, że miał sporo szczęścia, gdy włochaty potwór zaczął powoli się oddalać. Szare ślepia, których spojrzenie w tym momencie wydawało się być odrobinę nieobecne, zauważyły, że przeciwnik staje się coraz mniej żwawy. Zatem wcześniejszy atak coś dał? Wszystko na to wskazywało. Problem stanowiło jedynie to, że nie czuł się na siłach, by się podnieść, choć i tak musiał to zrobić. Zajęłoby mu to jednak tyle czasu, że stawonóg zdążyłby wrócić i go dobić. Chyba, że...
Światło zgasło. Ciemność była o tyle przytłaczająca, że mogłoby się wydawać, że cały świat dookoła zniknął, pozostawiając po sobie jedynie pustkę. Nastała tak nagle, że cudze zmysły zawsze miały problem z szybkim dostosowaniem się do podobnych warunków. Za to wzrok na pewno nie miał prawa się do niej przyzwyczaić. Nie cudzy. Kitsune dla odmiany czuł się, jak ryba w wodzie, podczas, gdy inni błądzili, daremnie szukając jakiegoś źródła światła lub czegoś, co pozwoliłoby im na zorientowanie się, gdzie aktualnie się znajdują. Może dodatkowe wyczerpywanie swoich sił nie było najlepszym pomysłem, jednakże póki co był w stanie jeszcze się utrzymać. Jad dopiero zaczynał działać, więc musiał, jak najszybciej zrobić to, co zamierzał. Mozolnie i z dużym trudem zaczął podnosić się z ziemi. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że udało mu się stanąć na równych łapach. Te uginały się, jak gdyby ciężar tułowia nagle stał się dla nich zbyt wielki. Niemniej jednak samym postępem było to, że wstał. Teraz wystarczyło jedynie pokonać odległość, która dzieliła go od stworzenia. Najpierw odsunął się powoli na bok, gdyby bestii przyszło na myśl wrócić poprzednią trasą, choć istniała marna szansa na to, że rzeczona mogła zdawać sobie sprawę z tego, iż sprzątnięcie jej wszystkiego z pola widzenia było sprawką srebrnookiego monstrum. To z kolei w ciszy zbliżało się do pająka, z każdym stawianym krokiem starając się nie upaść na ziemię. Długi ogon, teraz nieco obolały, starał się pomagać w utrzymaniu równowagi, co chwila przechylając się w odpowiednią stronę. Sam Nishimura był już o tyle wkurwiony tym, że potwór jeszcze się ruszał, że naprawdę był w stanie wykorzystać ostatnie resztki sił, byleby tylko mieć świadomość, że padnie szybciej od niego i tym razem już na nic zda się jej przydatna umiejętność regeneracji. Podejście paskudztwa od tyłu wydawało się być najbezpieczniejszym rozwiązaniem. Musiał tylko znaleźć odpowiedni punkt... Podejrzewał, że wcześniej atakowany głowotułów był idealny. Toteż właśnie on stał się celem silnych pazurów, choć samo uniesienie łapy było problematyczne, gdy miało się wrażenie, że za moment może stracić się równowagę. Zębami usiłował zaczepić się o jedno z tylnych odnóży stworzenia, w pobliżu tułowia, co poniekąd mogło stanowić podporę, gdy w miarę możliwości celował uzbrojonym łapskiem w przepełniony bebech stawonoga.

Cel został osiągnięty. Nieważne, że jego ingerencja w to była marna. Liczył się efekt, czyli w tym wypadku pozbycie się przeszkody, jaką był wielki pająk. Takanori nie zamierzał przeszkadzać stworzeniu w ucieczce, wierząc, że nie zostało mu już wiele czasu. Miłym zaskoczeniem stał się fakt, że stawonóg sam postanowił ukrócić swoje męki, możliwe nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że pędzi wprost na przeszkodę. Szare ślepia z wyraźnym zmęczeniem przyglądały się ostatnim chwilom przeciwnika, a już po chwili na miejscu wielkiego kota znów pojawił się ciemnowłosy chłopak. Ciemność rozstąpiła się w mig, jak na pstryknięcie palcami. Na ten moment nie wydawała się już być potrzebna, choć Kitsune przezornie rozejrzał się jeszcze po zmasakrowanym otoczeniu i wreszcie ruszył w stronę korytarza, nie mając zielonego pojęcia dokąd ów miał go zaprowadzić. Poruszanie się było dla niego naprawdę uciążliwe. Każdy stawiany przed siebie krok sprawiał, że zraniony bok odzywał się rwącym bólem. Monstrum mimowolnie przytknęło rękę do miejsca rany, czując pod palcami ciepło krwi, którą zdążyła przesiąknąć jego bluza. Nie wspominając już o tym, że nogi miał, jak z waty i w gruncie rzeczy dawno nie miał takiej ochoty ułożyć się w miękkiej pościeli i zasnąć, choć jednocześnie zaczynał mieć dość snów. A mawiano, że ten świat jest wolny od cierpienia... Więc jakim cudem mógł odczuwać je z równą siłą, co na jawie?
Wydawało mu się, że nic gorszego nie może do spotkać. W pierwszy odruchu miejsce, do którego trafił wyglądało na całkiem spokojne i w miarę bezpieczne. Nic nie wskazywało na to, by coś za moment miało wyskoczyć zza rogu i próbować pożreć go na śniadanie, ale mimo to po upływie kilku sekund i tak znalazł się pewien niepokojący detal, który sprawił, że Nishimura zatrzymał się gwałtownie i już w pierwszym odruchu miał ochotę odwrócić się i odejść. Ten głos... Żuchwa poruszyła się lekko, gdy niezależnie od swojej woli zazgrzytał zębami, rozdrażniony tym, że znów musi znosić obecność dziewczęcia. Tym razem w spanikowanej wersji. Wykrzykującej coś do...
„(...) Wilczku...”
Szybko odszukał wzrokiem źródło dźwięku, jednakże to nie na nim skupił swoje spojrzenie. To zatrzymało się na kimś innym. Kimś, kto nie krzyczał, nie ruszał się i nawet... nie oddychał. Kimś, kto zdecydowanie nie powinien znajdować się w tym położeniu. Kimś, kto zawsze mówił, że da sobie radę, bo nie tak łatwo się go pozbyć, przekonany o tym do tego stopnia, że nawet ciemnowłosy skłaniał się ku temu, by uwierzyć, że to prawda. Na Gilbercie. W tej jednej chwili Takanori nawet się nie poruszył, choć w środku narastała w nim chęć wyciągnięcia broni i wpakowania kulki w błękitny łeb Mio, jakby to ona była główną przyczyną tego, że czarnowłosy tak skończył.
To tylko sen...
Ale za to, jak prawdziwy. Kąciki warg drgnęły, ostatecznie sprawiając, że usta młodzieńca ściągnęły się w wąską linię. W czasie, gdy w pełni skupiał się na martwym ciele, nie zarejestrował nawet tego, że Nocna Mara zaczęła zbliżać się do niego. Dopiero, gdy uczuł ciężar na swoim karku, zerknął z ukosa na Amasakawę, która najwyraźniej zapomniała o tym, że nie miała prawa się do niego kleić. To już drugi raz.
― Nie dotykaj mnie ― wymruczał pod nosem, zapierając się przedramieniem, byleby tylko zmusić niebieskowłosą do odsunięcia się na stosowną odległość. Naprawdę chciał, żeby to wszystko już się skończyło. Był już wystarczająco popierdolony, a teraz musiał jeszcze znosić TO. mogła szukać pocieszenia u kogoś innego. I co tam jęczała...? Że chciała mu pomóc? A potrafiła? Z tego, co widział z pomocą Wilkowi nie poradziła sobie najlepiej. Nawet, jeżeli ten tutaj mógł nie być prawdziwy. Ściągnął brwi, szacując jakie były szanse na to, że Salvatore znalazł się w podobnym położeniu, co on, ale trudno było to wywnioskować, skoro nie miał pojęcia, jakie kryteria należało spełniać, by trafić do cudzego snu. Powiódł spojrzeniem za Marą, ale z początku nie ruszył się z miejsca. Zerknął jeszcze z ukosa na truchło, mimowolnie zaciskając zęby i wreszcie udał się w stronę domu z wyraźnym ociąganiem. Wyczulone zmysły miały swój plus, bo nawet nie będąc w środku, słyszał głos dziewczęcia, jednak dopiero, gdy przekroczył próg i potraktował ją chłodnym spojrzeniem, postanowił udzielić jej odpowiedzi, choć sam wyraz jego twarzy informował ją, że stwierdzała rzeczy oczywiste: ― To bez znaczenia. Nie wiem, co tu robię. Po prostu jestem... Chociaż, gdybym miał wybór już dawno, by mnie to nie było. I tak. Na to wygląda ― wychrypiał. Pomimo tego, że starał się, by jego głos brzmiał w miarę zwyczajnie. Ten tracił na sile wraz z każdym wypowiadanym słowem.
Zaraz powiódł niechętnym spojrzeniem w stronę wskazanego mebla. Nie był przekonany co do tego, że powinien pozwalać sobie na odpoczynek. Nie po tym, co zobaczył. Z drugiej jednak strony o wiele lepiej było skorzystać z pomocy, gdy miał ku temu okazję. Tym bardziej, że nie byłby nic winien komuś, kto miał obowiązek dbać o to, by było mu jak najlepiej. Jakkolwiek to brzmiało. Co prawda zwykle wolał zdawać się na swoje własne możliwości. Jednak teraz...
To tylko sen, przypomniał sobie i podszedł do sofy, jednakże zaledwie na niej usiadł, dopiero teraz ostrożnie podwijając bluzę i podkoszulek do góry, by móc ocenić w jakim stanie znajdowało się poranione miejsce. Zaklął w myślach, marszcząc delikatnie nos i uniósł wzrok na Mio.
― Pospiesz się z tym.
Była to zgoda na to, by się nim zajęła. To już coś, bo na prośbę o to na pewno nie mogła liczyć.

Nawet, jeżeli nie miał najmniejszej ochoty wysłuchiwać jej lamentów, te i tak docierały do jego uszu. Te urywane słowa były pozbawione sensu, ale same w sobie też zawierały jakieś klucze, pozwalające na stwierdzenie tego, kto był zamieszany w całą tę akcję. Co z tego, że wszystko było zaledwie urojeniem księżniczki, która prawdopodobnie poddała się swojemu księciu? Gdy chodzi o priorytety, łatwo zrazić nam się do czegoś lub kogoś za sprawą błahostek. On odnajdował tylko kolejny, żywy cel, którego należało się pozbyć. Tak na wszelki wypadek, gdyby w rzeczywistości miało dość do czegoś podobnego.
Nie uśmiechało mu się ani trochę, że musiał tu siedzieć, będąc na ten czas zdany na łaskę kogoś, kto rumienił się, jak cnotka, dla której każdy obnażony skrawek ciała miał w sobie seksualny podtekst. Takanori z powątpiewaniem przyjrzał się Mio i pokręcił głową z wyraźną dezaprobatą. Do cholery, była medykiem... Chyba mu nie powie, że przyjmując pacjentów traciła rezon? Jeżeli tak, to cieszył się, że na jawie ani razu nie skierował się do niej. Dobrze, że to zmieszanie nie trwało długo, choć już prawie skłonił się ku temu, by poradzić sobie z tym osobiście. Wystarczyło dać mu wszystkie potrzebne rzeczy.
― Mhh, ta. To rzeczywiście szczęście ― odparł bez przekonania. Z drugiej strony, skoro miał możliwość kuracji nie miał na co narzekać. Szkopuł tkwił jednak gdzie indziej... ― Wolałbym wiedzieć, jak to możliwe, że w ogóle oderwałem się od rzeczywistości. Sugerujesz, że to, że ktoś podróżuje sobie po cudzych snach, choć normalnie nie ma takiej możliwości, jest na porządku dziennym? ― uniósł brwi. A może to po prostu on ubzdurał sobie, że trafił do cudzego snu? Poruszył ledwo widocznie głową, jakby sam chciał zaprzeczyć własnym myślom. ― Po prostu zrób, co masz zrobić ― rzucił, z trudem tłumiąc prychnięcie. Miała działać, a nie gadać. On z kolei był w stanie pozwolić sobie na wszystkie udzielane mu zabiegi. Przez jakiś czas nawet przyglądał się temu, co robiła, ale szybko znudził się, zwracając wzrok ku drzwiom. Przez cały czas wydawał się być nieporuszony tym wszystkim. Raz tylko mimowolnie zacisnął palce na sofie, gdy obmywana rana zapiekła.
I wreszcie skończyła...
Na pytanie odpowiedział krótkim skinieniem głowy. Milczał jednak przez chwilę, wciąż nie racząc Wyśnionej Księżniczki nawet spojrzeniem, które być może wyjaśniło jej, czego oczekiwał.
― Słyszałem, że sny obrazują nasze pragnienia... ― odezwał się wreszcie. W tonie jego głosu było coś, co sprawiało, że wypowiedziane słowa były niczym niewidzialne igły, którymi starał się wycelować w Amasakawę. A co z odzwierciedlaniem naszych obaw w krainie Morfeusza? Nie zapomniał o tym, ale na tę chwilę nie był w stanie przyjąć do świadomości, że mogło być inaczej, skoro wcześniej wspomniała o kimś, kto prawdopodobnie zajmował pierwsze miejsce na jej liście. Możliwie, że był na tyle ważny, że za sprawą jego prośby czy rozkazu sama byłaby w stanie zrobić... to. Rzecz jasna, wszystko było jedynie przypuszczeniem, co nie zmieniło faktu, że w niebezpośredni sposób przekazał jej tyle, co: „Zabiłaś go”.
„I co z tego?”
Kocie ślepia zaprzestały wpatrywania się w drzwi na rzecz przeniesienia wzroku na twarz niebieskowłosej. Było to właśnie takie spojrzenie, za sprawą którego arktyczny chłód był niemalże wyczuwalne na skórze. Jedna z rąk wyciągnęła się w kierunku Nocnej Mary, a jej wierzch najpierw musnął policzek dziewczęcia w fałszywie uspokajającym geście. Takie były najgorsze. Wystarczył ułamek sekundy, a palce ujęły szyję Mio, powoli zaciskając się na niej. Niemniej jednak w samym geście było tyle pewności, że nie było wątpliwości co do tego, że nic nie stało mu na przeszkodzie, by wykończyć ją tu i teraz. Zresztą, nie była już potrzebna. Stała się bezużyteczna w momencie, gdy ze ślepą chęcią niesienia pomocy, udzieliła mu jej, nie mając pojęcia w co się pakuje. Nigdy nie oddawaj duszy w posiadanie skurwieli. Zaraz do nieprzyjemnego uścisku doszły także lekkie ukłucia na skórze, które z każdą sekundą stawały się coraz mocniej wyczuwalne. Jeżeli ktoś jeszcze miał jakieś wątpliwości ‒ tak, zamierzał podziurawić jej gardło. Może nawet później patrzeć jeszcze, jak dławi się własną krwią. Choć ruszenie dalej wydawało się być lepszym rozwiązaniem.

Nawet, jeżeli pozbycie się twórcy snu nie należało do najlepszych pomysłów i nawet, jeśli wszystko wskazywało na to, że wina nie leżała po jej stronie ‒ istniało wiele powodów, dla których osobiście chciał jej jej pozbyć. Chociażby dla świętego spokoju. Może podświadomie spodziewał się nawet tego, że wszystko dookoła zniknie, jednakże wcześniej nie wyglądało to w ten sposób. To tylko uświadamiało mu, że się nie udało. I co teraz? Na zawsze miał pozostać w odmętach... niczego? I skoro trafił do snu, dlaczego nie mógł to być jego własny sen? Prezentowałby się znacznie gorzej, istniałoby większe prawdopodobieństwo na to, że ktoś będzie próbował go ukatrupić, ale mimo to byłby to JEGO sen, nad którym poniekąd mógłby panować. Przynajmniej wierzył, że to możliwe, jeżeli powodem zamieszania byłaby tylko jego wyobraźnia. Teraz mógł jedynie bezskutecznie próbować wykreować własną rzeczywistość, by zapełnić czymś pustkę dookoła, ale to nie był jego świat...
... dlatego światło, które oślepiło go po niedługim upływie czasu na pewno nie było jego dziełem. Mimowolnie zmrużył oczy, podkulając jedno z kolan pod klatkę piersiową, gdy wylądował na bezkształtnym podłożu. Przygotowywał się nawet do podniesienia się z ziemi, starając się przy tym zignorować pobolewający bok. Gdy nagle zastygł w bezruchu, gdy jego oczom ukazała się Amasakawa, którą przed momentem próbował wykończyć. Aczkolwiek... to nie do końca była ona. Właściwie oprócz wyglądu nie było w niej nic, co przypominałoby tamtą Mio. Pewnie w tym momencie powinien poczuć się winny z powodu tego, co zrobił, jednakże sumienie wolał mieć czyste, czyli nieużywane.
„Spierdoliłeś, Szefie.”
No jasne ‒ nie zdążyłem. Co za szkoda.
Zlustrował ją nieprzejętym spojrzeniem od głowy do stóp, właściwie nic nie robiąc sobie z obelg, którymi go raczyła. Bełkot dziecka. To nie wiedziała, że w snach wszystko może być na tyle z modyfikowane, że pozostaje nam jedynie świadomość tego, że mimo tego, że coś jest nie tak, mamy do czynienia ze znajomą nam osobą? Najwidoczniej nie. Z trudem to przyznawał, ale odmieniona Mara była o wiele bardziej irytująca od pierwotnej wersji. Zapewne dlatego, że pozwalała sobie na za wiele. Nishimura nie odezwał się, a gdy zbliżyła rękę, cofnął głowę, a jego górna warga drgnęła ledwo zauważalnie, jakby zaraz miała unieść się do góry i odsłonić przydługie kły, które już za chwilę mogła boleśnie poczuć na swojej niesfornej kończynie. Niemniej jednak Kitsune miał w sobie więcej z człowieka, niż z kota, więc zdołał pohamować instynktowy odruch obronny dzikiego zwierzęcia, które nie chciało być dotykane, bo... Bo nie.
― Nawet ona zauważyłaby już, że ma przejebane. ― Ale ty nie jesteś nią, dodał w myślach. Wraz ze słowami, które opuściły jego usta, wysunął nogę do przodu, chcąc przynajmniej na moment zakleszczyć ją w ‒ pewnie niezbyt silnym na jej super-możliwości ‒ uścisku, jednakże to zawsze mogło dać mu trochę czasu, bowiem próba wyrwania się mogła zakończyć się dla niebieskowłosej upadkiem. Już automatycznie, jakby był to po prostu odruch bezwarunkowy, błyskawicznym ruchem sięgnął za siebie i zacisnął palce na rękojeści rewolweru, który sprawnie wysunął z kabury, odbezpieczając go. Gdy lufa skierowana była ku odpowiedniemu celowi, padły trzy strzały, jakby nawet Takanori sądził, że jeden to mimo wszystko za mało. Pierwszy z nich mierzył w głowę dziewczęcia, drugi w klatkę piersiową, mniej więcej w okolicę, gdzie znajdowało się serce, zaś trzeci wycelowany został w brzuch. Pytaniem było to, czy to w ogóle coś da. Miał szczerą nadzieję, że Mio, która w gruncie rzeczy i tak nią nie była, zdechnie na jego oczach. A skoro była kluczem... Czemu miał rezygnować z próby zrobienia wszystkiego, by ją wykończyć?