Co ty tu, kurwa, robisz?

Strzyknięcie symbolizowało otwarcie. Drzwi bezgłośnie wpuściły go do środka. Bingo. Przecież o to właśnie chodziło. Pewnie gdyby był tutaj Takanori, poklepałby go teraz po głowie z radosnym „Dobry pies!”. Co ja chrzanię... Pewnie by nie zareagował albo - dla odmiany - nie zdzielił go kastetem w linii prostej, łamiąc wszystko na swojej drodze, łącznie z nosem. W sumie to też jakieś pocieszenie. Gilbert miał cienką satysfakcję, że posiada wszystkie zęby i żebra w komplecie. Chwycił więc latarkę w rękę. Musiał tam wejść...
Mus... to mus.
Gilbert rozejrzał się po raz ostatni, a stwierdzając, że nikt nie czai się za jego plecami, żeby w odpowiednim momencie i ku chwale ojczyzny wbić mu nóż w plecy; wreszcie odważył się, aby wejść do środka. Słabe światło latarki powoli zaczynało go irytować, ale wtedy dochodził do wniosku, że lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu. Miał niewielką przewagę nad pomieszczeniem, które ewidentnie zakłócałoby mu przeszukiwanie, gdyby było skryte za mrokiem. Nienawidzę gównianych zadań z gównianymi metalowymi meblami, warknął, podchodząc do pierwszego z regału, szczególnie zwracając uwagę na to, jak stawia kroki. Podstawowa wiedza na temat szpiegostwa choć raz miała okazję przydać mu się w obecnym życiu. Ludzie mieli okropny słuch, dlatego właściwie liczył na idealny przebieg misji. Chwilowo. Cholera jasna wie, co za zwyrole tu siedzą.
Kto niby mógłby usłyszeć niesłyszalnych ludzi?
Gilbert pokręcił przecząco głową. Nikt. Nikt by nie mógł. I niech tak zostanie, bo jeśli Salvatore zawali sprawę, prawdopodobnie zawali sobie również wszystkie pozytywne opinie na własny temat u Nishimury.
„Nie zniósłbyś porażki, co?”
Nie. Nie zniósłbym kompromitacji akurat przed nim. Cała reszta jest warta tyle co nic. Chodziło o to, że - mimo wszystko - miał zadanie wykonać dla niego, nie dla całej reszty zapyziałego świata, którego i tak szczerze nienawidził. Na co komu druga szansa na życie? Gilbert przewrócił oczami, kucając przy pierwszym z regałów. Latarka znów spoczęła między jego zębami, chwilę po tym jak chłopak cichcem przełknął nadmiar śliny, a potem chwycił za karton i stosunkowo wolno wyciągnął go z zamiarem dokładnego przejrzenia.
Zresztą, to samo miał zamiar zrobić ze wszystkimi pozostałymi. Gorzej z tymi na samej górze...

Tak to już jest. Chyba powinien się „odrobinę” przyzwyczaić, że w najdziwniejszych sytuacjach ― szczególnie takich, w których w ogóle się tego nie spodziewa ― ktoś go chwyta za przedramię i zaciągając w ciemną uliczkę mówi głupstwa pokroju: „Zostałeś naznaczony. Masz dwie minuty, aby dostać się na Biegun Północy i ocalić rodzinę Eskimosów. W innym przypadku zabijemy łosia”. A wtedy on, nieważne jak bardzo absurdalne okazały się wskazówki pędzi na łeb, na szyję, aby pomóc zamarzniętym kolegom z innego świata. Sęk w tym, że teraz nie robił nic dla dobra. No, chyba, że to miało w czymś pomóc Takanoriemu. W co szczerze wątpił.
Papiery, papiery, papiery... nie, tu nic nie będzie, westchnął zrezygnowany, odkładając pudło na swoje miejsce. Ludzie w dziwnych miejscach chowają „najważniejsze” rzeczy, których chcą strzec. Najbardziej się chyba zdziwił, gdy okazało się, że cel... huh? Gilbert przesunął wzrokiem po pokoju. Przez chwilę zamarł w jednej pozie, z lekko zgiętymi w kolanach nogami i z pochyloną, wychudzoną sylwetką. Z pewnością nie nadawałby się na włamywacza, który gotów był zabić, gdyby ktoś nakrył go na gorącym uczynku ― był tak wątpliwej figury, że niejedna osoba wyśmiałaby podobny pomysł, mogący wykwitnąć w głowie na pierwszy rzut. Świetnie, warknął chwytając latarkę w rękę. Może nie posiadał tak wyostrzonego słuchu jak w Otchłani, ale i tutaj zmysł mógł się dobrze spisać.
No nie wierzę, stęknął, ostatni raz przesuwając latarką wokół pomieszczenia. Odgłos butów był najmniej pożądaną rzeczą w tym momencie. Co innego, gdyby tym kimś był Nishimura, ale... on oczywiście przedzierał się jak zjawa i nie było szans, aby robił taki hałas. No i głos. Całkowicie inny.
Latarka ostatni raz wąskim światłem zatrzymała się na wyznaczonym punkcie, a potem już tylko słychać było jednorazowy stuk, gdy Gilbert ładował się pod regały. W pierwszej chwili myślał, że się tam nie wgramoli, ale brak mięśni, tłuszczów i innych równie potrzebnych tkanek, choć raz mu się przydał. Było ciasno, a ciemność, która nagle go oblała też niespecjalnie przypadła do gustu. Musiał liczyć się jednak z tym, że jeśli ktoś ― a ten ktoś mógł być cholernie niemiłym kimś ― go jednak dostrzeże, to Wilczy będzie musiał zrobić dosłownie wszystko co w swojej mocy, aby delikwent nie wszczął alarmu. Najlepiej, aby nic nie powiedział. Pewnie dlatego przesunął lewą ręką po boku bluzy i wyjął z niej zamknięty nóż. Kciuk umiejscowił na niewielkim przycisku, wysuwającym ostrze.
Jestem elementem wystroju, burknął w myślach, doskonale wiedząc, jak kiepskim byłoby to wytłumaczeniem dla kogoś, kto mógłby go ujrzeć. „Cześć, jestem cegłą w ścianie”, ewentualnie „Yo, ja tu tylko robię za wazon. Nie zwracaj uwagi”. Gilbert przewrócił oczami.

| Ten absolutny brak weny o poranku. |

Po tym jak światło omiotło pokój Gilbert momentalnie wstrzymał oddech. Wątpliwe, że ten bezmózgi człeczyna mógł usłyszeć coś tak delikatnego, niemniej pozory zawsze myliły, a Wilk robił niemalże wszystko, aby nie narazić się właścicielowi. Nie, gdy miał do stracenia kolejne cenne plusy na jego chwiejnej liście rzeczy, które podobały mu się w Gilbercie. „Nie myśl sobie, że ujdzie ci to płazem! Jeśli cię znajdę, długo nie pożyjesz!” ― i bez tego długo nie pożyje. Nie mógł się zresztą powstrzymać przed przewróceniem oczami. Tak, tak. Gadaj ile wlezie, póki ci ktoś gardła nie poderżnie. Poza tym dobrze jest zgrywać lepszego, gdy ma się możliwość ukazania. Prawdopodobnie, gdyby nie fakt, że musiał się chować i potajemnie romansować ze ścianą, do której się teraz przytulał, to parsknąłby niepohamowanym śmiechem. Wydawało się mu, czy ten człowiek serio nie był zbyt rozgarnięty? Bał się?
Palec drgnął, gdy Salvatore usłyszał kolejny dźwięk kroków. Był gotów wcisnąć przycisk i wysunąć automatyczne ostrze, ale... to chyba nie będzie potrzebne. Co najwyżej do próby otworzenia kolejnego zamka. Pięknie, jęknął, opierając czoło o wyciągnięte przed siebie przedramię. Został zamknięty w jakichś zakichanych czterech ścianach z latarką, która gówno mu dawała, bez jedzenia, wody, miejsca na wygodną pozycję i...
Gdyby miał uszy, to właśnie by drgnęły.
Nie mógł się powstrzymać przed intensywnym nasłuchiwaniem. W życiu by mu jednak do głowy nie przyszło, że wkrótce usłyszy następne kroki ― co z tego, że inne? Kroki to kroki ― a potem szczęk otwieranego zamka. Mimowolnie przylgnął bardziej, kuląc się pod regałem, ale... okazało się, że niepotrzebnie.
„Sam widzisz”.
Chwilowo to ja, kurwa, nic nie widzę.
Wilk wyciągnął wpierw jedną rękę, potem drugą, a na końcu wychylił głowę, aby spojrzeć na Takanoriego. Czym mógł sobie zasłużyć na tę wątpliwą przyjemność?
― Zabiłeś go ― mruknął. Użył do tego tak cichego głosu, że niektórzy podbiegliby do niego i zaczęli omacywać czoło, sprawdzając stan temperatury. Co zabawne... nie miał gorączki. Co najwyżej całe mnóstwo wyrzutów. ― A mnie kazałeś się chować. Też mógłbym mu dyskretnie odciąć łeb ― dodał, gdy już wreszcie wygramolił się spod regału. Musiał niechętnie przyznać, że jednak wolał wyprostowaną postawę ciała. Niby taka chwila, a już kości zaczynają odmawiać posłuszeństwa.
― Tu jest cała masa papierów i innych bezwartościowych rzeczy. Co u ciebie?

Był niemalże pewien, że Takanori tak zareaguje. Zabiłeś go! A on na to „E tam, to tylko ciało”, co brzmiało mniej więcej jak; „E tam, to tylko jabłko”, „E tam, to kawałek papieru”, „E tam, ten kombajn i tak był już zepsuty”. Co z tym człowiekiem było nie tak? Oczywiście, pomijając całkowite wypranie z wszelakich emocji. Gilbert sam nie miał pojęcia, dlaczego się jeszcze nie poddał. Nie rzucił w cholerę próby obudzenia w tym tyranie choć iskierki jakichś głębszych uczuć. Mowy nie było o miłości, przecież tu negatywy też były istotne. Niech na niego nakrzyczy, niech zacznie płakać, niech... do diabła. Wilczy odwrócił głowę na bok jak karcone dziecko.
― Poradziłbym sobie ― warknął pod nosem. I przypuszczalnie zrobił to tylko po to, żeby zapewnić również samego siebie. ― Powiedziałeś, że jeśli mnie nakryją, mam się chować. Nakryli, to się schowałem. Nie znalazłby mnie ― tu kiwnął głową w stronę miejsca, w którym jeszcze chwilę temu był ściśnięty. Kark mu się jeszcze nie rozluźnił. ― Nie siedziałbym tam przecież całą wieczność. Potrafię zachowywać się cicho, gdy trzeba.
A potrafisz nie gadać, gdy trzeba i nie trzeba?
― Można to było przeczekać... ― sarknął, wykrzywiając usta w niesmaku. ― Zawsze moja wina ― dodał z wyrzutem, co niespecjalnie z prawdą się mijało. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale się powstrzymał. Miał złe przeczucie. Nagle zalała go fala czegoś nieokreślonego, ale było to na tyle nieprzyjemne, że grymas na jego twarzy powiększył się, przez co wyglądał na o wiele bardziej zmęczonego. Przesunął wzrokiem gdzieś po ciele Takanoriego i zmrużył gniewnie ślepia w momencie, w którym ten rozdzierał sobie podkoszulek. Pewnie zapytałby po co... pewnie nawet przechyliłby głowę niczym zdziwiony psiak... ale wszystko wyjaśniło się prędzej niż mógłby sobie tego zażyczyć.
„Ręka”.
Kluczowe słowo, nie ma co. W pierwszej chwili Salvatore sam z siebie chciał zapytać po co, u licha, mu jego dłoń, ale... to wcale nie o jego rękę chodziło. Palce drgnęły, a gdy do środka wdreptała dziewczyna, zwinęły się w pięść i pobielały na koniuszkach. Przez krótki czas wpatrywał się w nią z nieokreślonym błyskiem w dwukolorowych oczach. Była śliczna. Pod pewnym względem właśnie jej zazdrościł. Miała wszystko to, czego on nie mógł mieć. I pewnie w ogóle nie zdawała sobie z tego sprawy.
„Chcesz klucze?”
Z jego ust wyrwało się pojedyncze prychnięcie. Chciałbyś, warknął w myślach już przekraczając próg drzwi. Nawet nie zerknął w stronę dziewczyny. Miał ciche wrażenie, że gdyby to zrobił, rozszarpałby ją na miejscu, używając do tego tylko nieszczęsnego przedmiotu, który maniakalnie zgniatał w ręce.
Gdyby miał trafić za coś do więzienia w zakazanym miejscu, o nieciekawej reputacji i bez możliwości obrony... to właśnie za to chciałby siedzieć. Byłby już do końca życia udupiony, bo przed sądem nie próbowałby wskórać krzty litości ze strony najwyższego, a i z pewnością opowiadałby z chęcią i wielkim rozmarzeniem każdą część, gdy rozbierał młodą ślicznotkę na czynniki pierwsze. To dla niego byłoby nagrodą za wszystkie pozostałe lata spędzone za kratkami ― jej tragiczny koniec. I jego spojrzenie. Jakiekolwiek by nie było... po prostu żeby wiedział.
Żeby wiedział co? ― parsknął w myślach, wkładając wytrych do najbliższego zamka. Drugie drzwi. Drugie drzwi... skup się na zadaniu... drugie drzwi... czarna walizka... drugie drzwi... Jak on w ogóle mógł być dla niej taki miły? Z jakiej racji troszczy się o jakąś pindę nieznajomą, a jego olewa mimo tego co robił? Staram się, flaki sobie wypruwam, żeby, na litość boską, choć raz powiedział „nie spieprzyłeś”, to nie... bo po co, hm? Lepiej się dowalać do każdej napotkanej osoby. Jeszcze nie widziałem, żeby ktoś mu się oparł, a on to perfidnie wykorzystuje. Zboczony zboczeniec ze swoimi zboczonymi fantazjami...
Przekręcił wytrych, wolną ręką chwytając za klamkę.

„Zdarza się”.
Zdarza... się? Ona chyba nie miała pojęcia co mówi. O ile w ogóle o czymkolwiek miała jakiekolwiek pojęcie! Gilbertowi wydawało się, że za trzepotanie rzęsami mogłaby zbić fortunę. Pewnie nawet niespecjalnie się mylił, choć wszystkie myśli wywoływane były zastrzykiem gniewu. Nie mógł znieść myśli, że oni...
Kliknęło.
Chciał się podnieść, wejść do środka, zniknąć z oczu wszystkim naokoło. Ale wtedy usłyszał kroki za plecami, wstrzymał oddech i ostatni raz przesunął wytrychem w środku zamka, choć drzwi były już wystarczająco chętne do ukazania wnętrza pomieszczenia. Nie mógł jednak znieść tego, że... Nie. Daj spokój. Po prostu choć raz zachowuj się inaczej. Inaczej... mniej wybuchowo... mniej emocjonalnie... bądź cholerną znieczulicą społeczną, która nie potrafi przejąć się sprawą, nieważne jak ważna by ona nie była. Gilbert drgnął. Nie był nawet pewien, czy słusznie wyczuł to... co wyczuł. Wolał się nad tym nawet nie zastanawiać. „Znów to samo” ― pojawiła się myśl w jego głowie. Znów sobie coś ubzduram, znów za bardzo wczuję, znów... oh, litości. Po prostu wejdź i znajdź tę durną walichę!
Wilk wszedł do środka. Przesunął spojrzeniem wraz z wąskim snopem światła, produkowanym przez latarkę. Zmarszczył przy tym śmiesznie nos. Przywykł do zapachu papierosów. Już dawno nie przeszkadzała mu ta woń, choć zbytnie jej rozprzestrzenienie... nie, zbytnia jej intensywność mogła być odebrana z różnym skutkiem. Teraz jednak nie miał na to czasu. Bo co niby? Pójdzie poszukać gościa i zacznie mu wygłaszać arie na temat raka płuc? I na co miałby liczyć? Że ten mafiozo pokiwa głową, mruknie coś w stylu: „Oh, tak! Masz całkowitą rację! Dziękuję!” i rzuci palenie w tym samym dniu?
― Głupi Takanori ― wymamrotał, przesuwając brzegiem koszulki po twarzy. Jakby dopiero co przebiegł cały maraton i chciał pozbyć się nadmiaru małych kropelek potu z policzków i czoła. Co on kurde? Wieszak na bombki? Jeszcze mu nie odwaliło, żeby świecić jak mu rozkażą. Co prawda podjąłby się praktycznie każdej roboty, raz nawet musiał przebrać się za kobietę i...
Potrząsnął głową. Yoosh! Pokaże Takanoriemu, że jak chce, to potrafi być lepszy od jakiejś zołzy z niebieskimi oczkami. Wystarczyło znaleźć walizkę, tak? O ile w ogóle znajdowała się w tym pokoju, ale załóżmy, że tak właśnie było. Musiał po prostu odnaleźć ją prędzej niż Nishimura i dlatego właśnie w pierwszej chwili podszedł do... biurka. Na początku myślał, aby zajrzeć do szafy, ale z reguły wiedział, że to co otwarte, nie może być bezpieczną skrytką. Ukucnął przed biurkiem, wsadził ponownie latarkę między zęby i jedną ręką włożył wytrych w zamek.
Chwila.
Wątpił w to, szczerze, ale... są palanci, którzy zostawiają błyskotki w nieocenzurowanych miejscach. Na przykład szufladkę wyżej, ewentualnie niżej. A nuż właśnie natrafił na takiego kretyna, który klucze od sejfu chowa nad kominkiem? Na moment oderwał dłoń od zgiętego spinacza. Palce zacisnęły się na klamce szuflady wyżej, po czym pociągnęły w stronę Gilberta, który zaraz oświetlił jej wnętrze wątpliwym blaskiem. Wysunął wolną rękę, aby pogrzebać w cudzych rzeczach...

Tak jakby go obchodziło co wolno a czego nie wolno. Słysząc komentarz, warknął tylko w powietrze, ale cicho. Prawdopodobnie na tyle cicho, aby nawet wyczulone zmysły Takanoriego nie mogły tego wychwycić. Nie, żeby się obawiał. W chwili obecnej było mu właściwie wszystko jedno, co o nim sądzi. Jak dla niego, mogli nawet stanąć naprzeciw siebie i zacząć się obrzucać wyzwiskami z różnych zakątków świata. Niby nie wpłynęłoby to dobrze, na ich misje, ale... Gilbert nigdy nie twierdził, że zadania z nim są łatwe i przyjemne. Miał nawet dość nieciekawą opinię, wyrobioną przez niektóre osoby. Wszystko było winą - czy prawdopodobnie błędem - Nishmury, że w ogóle postanowił się z nim skontaktować i zabrać ze sobą.
Pewnie, burknął w myślach, to wszystko jego cholerna wina. Już teraz nie najlepiej się czuję.
Latarka oświetliła parę monet, banknoty, na pistolet zaś Gilbert przechylił lekko głowę, aby przesunąć jedynym źródłem światła po broni. Cóż. Prawdopodobieństwo, że jeszcze będzie potrzebne temu facetowi było dość wysokie, ale w takiej sytuacji nawet on nie potrafił się powstrzymać, aby wygrzebać broń i zważywszy ją w dłoni, obejrzawszy z większości stron, wsadzić za pasek. Poczuł niewygodę w miejscu, gdzie to żelastwo wbijało się w skórę, ale zignorował to zaraz, bo coś innego przykuło jego wątpliwą uwagę. Zmrużył ślepia, kiedy wysuwał jeszcze parę papierkowych banknotów i upychał je w kieszeni spodni.
Wcale ich nie kradł. Zwyczajnie pożyczał na dłuższy czas. Wydawało mu się zresztą, że pan mafiozo się nie zdenerwuje. Miał tutaj tego bardzo dużo, poradzi sobie w życiu bez paru drobniaków. Najwyżej będzie się musiał zmusić do przejścia do jakiegoś sklepu, by rozmienić te swoje miliony.
Zaraz zatrzasnął szufladę i znów skupił się bardziej na wytrychu. Spinacz wyglądał o wiele gorzej niż w momencie, w którym Salvatore pierwszy raz wziął go do rąk. Teraz zdawał się nieco inaczej wygięty. Zwilżył wyschnięte wargi kącikiem języka i przesunął raz jeszcze wytrych, w celu wdarcia się do środka szafki. Jeśli to nie pomoże, równie dobrze będzie mógł przestrzelić zamek i ulżyć sobie cierpienia.

I to absolutnie nie tak, że on był zły. Nie. Serio. Bycie cholernym kwiatem lotosu do czegoś zobowiązywało. Ale... na litość boską, z jakiej racji on go tak katował? Gilbert by zrozumiał, gdyby przyszedł do domu, a Nishimury by nie było. Pewnie zabrałby się za mało wartościowe prace, w tym może jakieś bardziej (choć pewnie mniej) pożyteczne. Odkurzenie, zmycie naczyń, oglądanie telewizji. Sam w sobie nie miał nawet prawa być wściekły, że Takanori go o niczym nie informuje. To nie komedia romantyczna, żeby miał się wydzierać na chłopaka, z którym łączyły go relacje niewiele okazalsze od „Farmer - kombajn”. Miał nawet pełną świadomość, że Kitsune jest typem, który wyjdzie, wejdzie i trzaśnie drzwiami kiedy mu się żywnie podoba i błagania o tym, aby zostawiał karteczkę ze słodkim „wrócę na obiad, kochanie” spełzłyby na niczym. Chodziło jednak o to, że... rany. Jak on miał niby go bronić, gdy nie wiedział nawet gdzie jest? Rzecz jasna, nie, żeby to Nishimura częściej potrzebował bezpiecznego schronienia... ale jakimś sposobem trzeba spłacić dane słowo. Bo słów nie rzuca się na wiatr. Wiatr bywa zdradzieckim chu...
- O, puściło - wyrwało mu się szeptem.
Szafka uchyliła się, prezentując mu całą swoją zawartość. Pierwsza reakcja była taka, że chłopak miał szczerą ochotę wstać, władować sobie kulkę w łeb, a potem trzasnąć tymi debilnymi drzwiczkami. Niekoniecznie w tej kolejności. Druga myśl była jednak ciut bardziej przemyślana. Salvatore schylił nieco głowę, poruszył latarką, a wolną dłonią przesunął plik rozpisanych kartek.
Była tam.
Połyskiwała. I to tak, jakby przez to dawała mu jasno do zrozumienia, że ma ją wziąć, bo to ONA. A JE się bierze. Tu, teraz. Gilbert wyszarpał walizkę. Papiery, narkotyki i inne pierdoły, które już nie zwróciły jego uwagi, włożył z powrotem na - względnie - swoje poprzednie miejsce, a potem zamknął szafkę i wstał z podłogi. Rozejrzał się jeszcze wokół, chcąc zostawić wszystko w wersji przed wtargnięciem. To mogło pozwolić im, w razie czego, zyskać na czasie. Nie uważał jednak, że będzie to konieczne. Ludzie albo zorientują się długo, długo po tym, jak oni będą przekraczać granice stanu albo całkiem w niedalekiej przyszłości, ale wtedy trudno będzie im wmówić, że się tu zabłądziło, albo jest się tylko niegroźnym listonoszem. Po prostu powinien był się uwijać. Dlatego złapał pewniej walizkę i wyszedł prędko z pokoju, chcąc jak najszybciej przedstawić Takanoriemu raport. Zakradł się do pokoju, przesuwając podejrzliwym wzrokiem wzdłuż pokoju. Nawet nie chciał patrzeć na dziewczynę, gdziekolwiek była i cokolwiek robiła.
- Mam walizkę
Ot. I tyle właściwie wyrwało się z jego ust, gdy stanął ledwie krok od progu pokoju.

Gilbert się skrzywił. To była jego pierwsza reakcja na Takanoriego. Każdy mógł to właściwie inaczej zinterpretować, ale prawda leżała po stronie, w której chłopakowi w niesmak były wątpliwości wysyłane w jego kierunku. Już niemalże czuł jak Nishimura z satysfakcją daje mu znać, że to co znalazł nie było ich celem, a jedynie czymś łudząco do niego podobnym. Wtedy zapewne rzuciłby walizką, warknął i wyszedł, zostawiając go sam na sam z problemem. Nie potrafił odpowiedzieć sobie, dlaczego właściwie irytacja osiągnęła u niego apogeum. Co? Bo Takanori rozmawiał z kimś innym? Nie. To nie to. Bo w niego w ogóle nie wierzył? Gdyby tak rzeczywiście było - nie brałby go na misję. W dodatku żadna z nasuwających się myśli nie pasowała, a brak przyczyn był gorszy, od ich nadmiaru. To było nieprofesjonalne, wręcz dziecinne. Nie mógł znieść obecności dziewczyny, ale nie miał pojęcia dlaczego. Nienawidził, gdy w niego nie wierzył, ale nie potrafił dać mu solidnych argumentów na to, by ten myślał inaczej. Igranie z ogniem, nie ma co.
Wysunął rękę przed siebie, aby podać Takanoriemu walizkę. Właściwie wcale nie był ciekaw co jest w środku, choć cała ta sprawa wydawała mu się cholernie spontaniczna i niezrozumiała. Co ja bredzę? Oczywiście, że był ciekaw, co takiego zawiera skradziony przedmiot. Miał nawet ochotę go otworzyć, choćby miał sobie przy tym wszystkie flaki wypruć, ale stwierdził, że Nishimura nie byłby z tego faktu zadowolony.
Gilbert nagle zamrugał zaskoczony. W ostatnim momencie połknął zaskoczenie, tłumiąc przy tym pojedynczy krzyk. No niby nie chciał, ale jednak... NOSZ TY CHOLERNA GNIDO Z MONOCHROMATYCZNYM SPOJRZENIEM! Szarpnął się. Automatycznie i bezwarunkowo. Chciał unieść nogę, przygwoździć piętą stopę Nishimury, wyrwać się z uścisku i uciec, rzucając z impetem walizką w jego brzuch, twarz, rękę... cokolwiek, byle zabolało i zostawiło pamiątkę. Ostatecznie skończyło się na ponownym szarpnięciu i próbie ugryzienia chłopaka w dłoń.
KAŻDY kto ceni własne życie nieco bardziej niż miskę budyniu, odczuwa nadbiegające zagrożenie. Gilbert wbrew pozorom nie był inny. W pierwszym odruchu już nawet chciał się bronić, wyszarpać, zwyzywać, postrzelić - cokolwiek, aby uniknąć niebytu. Właściwie nie mógł powiedzieć, że boi się „śmierci”. Ktoś, kto nigdy nie żył chyba nie może się jej tak po prostu obawiać. Jednocześnie świadomość własnej niematerialności i braku możliwości zdobycia cennego doświadczenia wprawiała go w dziwne samopoczucie. Między innymi nagłą, niczym nie uzasadnioną chęć walki o przetrwanie.
Spore było jego zdziwienie, gdy wreszcie dotarło do niego, że Nishimura nie chce zrobić z niego schabowego, a jego głowa nie zawiśnie nad kominkiem jakiegoś starego faceta z podejrzanym wąsem. Prawda - odetchnął, jakby mu coś spadło z serca, a potem sam zaczął nasłuchiwać. Kroki. Pewnie gdyby się nie wyrywał, usłyszałby je prędzej. Ale co on mógł zrobić, że przy nim wszystkie zmysły i tak wariowały? Nie potrafił się skupić. A to jeszcze bardziej wprawiało go w chęć usunięcia ciemnowłosego ze swojego życia.
Kiwnął jednak powoli głową na znak zrozumienia. Nie umknęło mu jednak, że nie tylko on otrzymał rozkazy. Jeżeli myślisz, że dam się zastąpić...
Krok.
Gilbert odwrócił głowę w stronę drzwi. Nie znosił ciemności w Świecie Ludzi. Tak niewiele mógł dostrzec, bez zbytniego wysilania się. Szybka lokalizacja okazała się jednak prosta, a w momencie, w którym drzwi zaczęły się uchylać, chłopak poderwał dłoń z pistoletem. Po lufie prześlizgnął się ostry błysk, który wkrótce wskoczył też do krwistoczerwonego oka Gilberta.
- Bang - powiedział Wilk.
- Bang - odpowiedział pistolet.

Mimo zaciśnięcia zębów i tak wkrótce stęknął cicho, pod nosem, samemu sobie marudząc w temacie nieporadności. Oczywiście to nie była jego wina. W Świecie Ludzi każdy Potwór czuł się nieco słabszy. Siłą rzeczy, w końcu nie posiadał nadludzkich umiejętności i mocy, którymi mógł się na co dzień posłużyć w Otchłani. Miał tylko nieodparte wrażenie, że Takanori będzie miał mu to za złe.
„Znów to samo. Znów nie uważałeś. Znów dałeś się postrzelić... Znów jesteś problemem... Znów znów znów znów”.
Gilbert się skrzywił. Primą baleriną nie był, więc nawet jego rzeczywista ostrość wzroku nie obrzydziłaby mu kolacji. Przecież nie takie sceny już widział, tym bardziej, że mężczyzna nie był mu w żadnym aspekcie bliższy niż przeżuty kapeć spod kanapy. Naprawdę. Nie czuł się ani zniesmaczony, ani tym bardziej winny temu co się tutaj wydarzyło. Bardziej skupiał się na rwącym bólu ramienia, który momentami przyprawiał go o zawroty głowy.
Generalnie... lubiłem tę kurtkę.
Kolejne strzały. Gilbert zmrużył dwubarwne ślepia i zacisnął palce mocniej na broni, samemu chowając się w cieniu, wkrótce rozpraszanym przez nową latarkę. Do czasu. Nawet on nie spodziewał się tego, że śliczna panienka, użyje czegoś więcej niż... po prostu się tego nie spodziewał. W momencie jednak, gdy ta użyła walizki jako idealnego przedmiotu do wymierzenia ciosu, miał tylko cichą nadzieję, że gdyby uniósł teraz rękę, wycelował w nią i zastrzelił, reprymenda od Takanoriego nie byłaby taka długa, jakiej się spodziewał po otrzymaniu kulki w ramię.
Już właściwie unosił dłoń, już kładł palec na spuście, już słyszał huk wystrzeliwanego naboju... to nie. W ostatnim niemalże momencie poderwał jednak rękę w bok, wymierzając cios wyższemu z mężczyzn. Nacisnął na spust, celując nieco poniżej brody, doskonale wiedząc, że tak mocny kaliber sprawi, że ręka i tak podejdzie w górę, celując wyżej.
Mam nadzieję, że spotkamy się w piekle, dupku.
Przekrzywił głowę na bok, oddając jeszcze jeden strzał. I jeszcze kolejny, dla pewności, co do trafienia.