Bestiariusz

Bestia — magiczne zwierzątko posiadające swoje własne, nadprzyrodzone umiejętności. Odznaczające się nadnaturalną mocą lub niecodziennym wyglądem, nieporównywalnym do zwierząt z Ziemi. O dziwno, trafiając do Świata Ludzi nie tracą na wartości — nie zmienia się ich wygląd, nie gasną moce. Bestię można otrzymać fabularnie, podczas jednego z eventów lub dzięki zasługom jako użytkownik poprzez wypowiadanie się i czynny udział w wydarzeniach forumowych.




Reikon.
Ilość: 4.
Udomowione: 2 {Takanori; The Black Dahlia; ...}
Jest to istota przypominająca krzyżówkę psa z lwem — posiada dużą, bujną lwią grzywę i wielki psi pysk. Jego cztery odnóża przypominają łapy lwa, jednak są o wiele dłuższe i posiadają ostre jak żyletki pazury. Bestia jest bardzo masywna, dzięki czemu nie łatwo jest z nią walczyć. Dodatkowo, wyposażona jest w bardzo długi i mocny ogon, którym może nie jedną istotę z nóg zwalić. Co do charakteru, to powiem krótko — jest to paskudne i agresywne stworzenie. Reikony rzadko się mnożą, a samica składa jedno jajo na paręset lat.
Moc/e: Smakosz dusz — ów bestia gustuje w duszach ludzi, które po opuszczeniu Świata ludzi, odwiedzają Otchłań. Wtedy właśnie Reikon opuszcza swoja kryjówkę i idzie na polowanie. Po zjedzeniu duszy staje się bardzo silny.
Występowanie: Mroczne Podziemia.


Rabbi.
Ilość: 50.
Udomowione: 1 {Gilbert; ...}
Przeważnie małe i śliczne zwierzątko o puszystym futerku. Bez względu na wiek ma on czerwone oczy. Rabii jest bardzo podobny do królika jednak od zwykłego gryzonia odróżnia go ogon. Jest on długi i ulizany. Z wyjątkiem końcówki, gdzie jest wyjątkowo roztrzepany. Podobnie wyglądają uszy stworka. Jego wymiary to 30 cm wysokości oraz 60cm(z ogonem) długości. Stworek ten żywi się jedynie... galaretką! Uwielbia także słońce (spokojnie, nie do jedzenia). Co za tym idzie? Śmiertelnie boi się ciemności. Stworzonka te rozmnażają się — o zgrozo — poprzez podział. Nikt jednak nie wie gdzie i najważniejsze: co uciąć, żeby nie zabić tej bestyjki. Poz tym aby zostać jego panem należy oświetlić i przytulić go w nocy. Rabbi przywiązują się na całe życie.
Moc/e: Teleportacja — Może przenieść człowieka (jednego~!) i/lub przedmioty.
Występowanie: Kolorowe Góry.


Cerber.
Ilość: 1.
Udomowione: 0.
Kto nie zna tego trójgłowego psa Piekieł? Tej bestii, która tak zawzięcie broniła przejścia do Hadesu? No, więc właśnie. Zapewne każdy go kojarzy. I pojawił się również tu, w Otchłani. Najczęściej można spotkać przedstawicieli z trzema łbami, ale zdarzają się wyjątki, gdzie te wyolbrzymione psy posiadają dwie, a nawet tylko jedną głowę! Z natury to bardzo agresywne, uparte i sadystyczne zwierzęta, łaknące (najlepiej) krwi niewinnych ofiar. Skóra gdzieniegdzie obrywa się, ukazując nieprzyjemny widok kości, czy wszelakich wnętrzności. Tak, bingo! Cerber to umarłe stworzenie, któremu daleko do słodkiego, kominkowego pupilka.
Moc/e: Zwiększona siła; z ich pyska wydobywa się nieprzyjemna woń, która jest wstanie sprawić mocne zawroty głowy u przeciwnika.
Występowanie: Prawdopodobnie pobliże Krzywego Lustra.


Geterfol.
Ilość: 2.
Udomowione: 0.
Geterfole są stworzeniami łagodnymi, oddanymi i stroniącymi od walki. Spowodowane jest to faktem, że natura nie obdarzyła ich niczym, czym mogłyby się bronić: nie mają rogów, kłów, pazurów, pancerzy, czy nawet grubej skóry. Co gorsza ich miękka, perłowa sierść pokryta ciemniejszymi wzorami i dwa ciągnące się po ziemi niczym welony, lekko opalizujące, włochate ogony, zwracają na siebie uwagę w otchłaniach kopalni. Jednakowoż te niezaprzeczalnie piękne i łagodne stworzenia mogą pochwalić się jednym: potrafią znikać i unosić się w powietrzu. Te dwie cechy robią z nich stworzenia, które bardzo ciężko złapać. Jednak gdy już jakimś cudem uda upolować się Geterfola, ten staje się bardzo posłusznymi i oddanymi kompanem, który nie odstępuje właściciela na krok.
Moc/e: Potrafią latać i znikać, zaś jeżeli ktoś złapie je za oba ogony, sam również może stać się niewidzialny. Stworzenia te potrafią też usypiać swoimi pomrukami (dwa posty)
Występowanie: Kopania Muzyki.


Houndoom.
Ilość: 3.
Udomowione: 0.
Bestia niezbyt tajemnicza. Nie lubi się chować, a woli pokazywać swoje piękne, odważne ciało oraz atakować swoje ofiary, wbijając w ich skórę swoje ostre kły oraz rozrywać ciała wielkimi szponami. Chude ciało jest usadowione na wąskich, długim łapach, dzięki którym szybko się porusza i też wysoko skacze. Tak więc nie łatwo jest go złapać czy trafić, ale oczywiście nie mówię, że nie jest to niewykonalne. Jak kto chce, to na takiej bestii (ale oswojonej) może jeździć. Bez problemu. Żółte ślepia lustrują każdego tym chłodnym, dobrze wam znanym spojrzeniem. W podłużnym pysku mieści się długi jęzor, na którym rosną malutkie igiełki. W przegrodzie nosowej jest "krowi" kolczyk. Na pysku ma jeszcze inne dziury, które również pozwalają mu oddychać. Trudno jest je oswoić, ale jak już to nastąpi, to wtedy te duże bestie staja się potulne i pomocne. Zmieniają się w prawdziwych przyjaciół o wiernych swemu panu sercach. Jednak jak mówiłam, na początku jest trudno. Łatwo można stracić ich zaufanie i potem trudno jest je odzyskać. Dodam, iż są to bardzo inteligentne stworzenia. Na końcu długiego ogona mieści się ostry hak. Łatwo jest nim przebić ludzkie ciało.
Moc/e: Paraliż po ugryzieniu na 3 posty; raz na dziesięć postów potrafi oszołomić na 1 post swoim oddechem; zwiększona szybkość.
Występowanie: Czerwona rzeka; Skażone bagna.


Boardhos.
Ilość: 3.
Udomowione: 0.
Bestia przypomina olbrzymiego, zmutowanego ziemskiego dzika. Z pyska wystają jej dwa długie, lekko zawinięte kły, zdolne przebić się przez każdą tkankę, niewiele gorzej radzą sobie ze zbrojami. Posiada pomarańczową grzywę oaz ogon, a na czole widnieje świecący klejnot. Oczy pozbawione źrenic czy białek, widnieje w nich sam blask. Zakończenie czterech masywnych palców u każdej łapy przypomina kopytu. Umaszczenie czarne, na którym widnieją białe znaki i symbole. Młodsze osobniki posiadają żółtą grzywę i ogon oraz brązową skórę bez symboli.
Nikt tak dokładnie nie wie, skąd wzięły się te bestie i jak powstały. Jedno jest pewne — posiadają w sobie odrobinę magii. Krążą plotki, że pewien zdolny mag—alchemik stworzył je oraz inne bestie jako swoich strażników, a dziwne ich zdolności oraz symbole na skórze zwiększają prawdopodobieństwo tych plotek. Poruszają się pojedynczo, co nie znaczy, że są samotnikami. Przez pierwsze kilka lat samiec pomaga samice wychowywać młode, po czym każdy rusza w swoją stronę. Są raczej łagodne, aczkolwiek uparte i stanowcze, gotowe walczyć we własnej obronie aż do śmierci. Żywią się głównie roślinami i grzybami.
Moc/e: Zwiększona siła; oślepiający błysk (2 posty przerwy); 15% mniejsza siła i skuteczność ataków magicznych.
Występowanie: Mroczne Podziemia.


Nicetactus.
Ilość: 3.
Udomowione: 2 {Momoiro; ...}
Kupa futra. Ale za to jakiego! To są tak urocze, słodkie, kochane stworzonka... że najbardziej splamione grzechami serce automatycznie mięknie. Są wręcz nienaturalnie spokojne. Wydawać by się wręcz mogło, że są wyprane z wszelakich uczuć i emocji. Błąd! One są doprawdy uczuciowe, ale niestety... nie potrafią tego okazywać w jakiś konkretny, widoczny sposób. Większość z nich jest dość powolna — jak żółwie — ale gdy ma przyjść co do czego... potrafią dostać takiego speeda, że ho, ho!
Moc/e: Unieruchomienie przeciwnika na 3 posty.
Występowanie: Nawiedzona Rezydencja.


Veneno.
Ilość: 2.
Udomowione: 0.
Niezbyt atrakcyjne bestie, na których widok z pewnością każdy się skrzywi. Ociekają dziwnym, niezidentyfikowanym śluzem więc ani ich głaskać... ani na nich jeździć. No, chyba, że kupimy sobie jakieś specjalne, antypoślizgowe spodenki i rękawiczki. W każdym bądź razie: Można uznać, że Veneno to tylko nieco zmutowany smok. Posiada on bardzo podobną muskulaturę właśnie do tych legendarnych gadów, a niektóre osobniki mają również parę skrzydeł. Ekhem. Czasami nawet dwie pary, jeśli jedna to za mało. Jednak mimo tego, że stwory te obdarzone zostały aż nadzwyczaj sporą ilością oczu... są ślepe jak krety! Zdają się przeważnie na swój czuły węch, bo tak po prawdzie to ze słuchem u nich również nie najlepiej. Kolejną ciekawostką będzie zapewne to, że występują tylko w jednym konkretnym umaszczeniu. Otóż — łuski pokryte są głęboką czernią, gdzieniegdzie jednak znajdują się potwory o niemal oczojebnym kolorze... zielonym!
Moc/e: Trujący jad (mocne osłabienie na 10 postów, potem z kolei na kolejne 5 mniejsze osłabienie).
Występowanie: Skażone Bagna.


Marine.
Ilość: 3.
Udomowione: 1 {Organizacja Akatsuki; ...}
Ogromna, skrzydlata bestia, która dotychczas nie dała się udomowić nikomu. Posiada błoniaste skrzydła, bardzo odporne na wszelaką broń, dzięki czemu Marine stały się prawdziwymi panami przestworzy. Wszak nie sposób ich strącić z nieba bez ich wyraźnej zgody! Niestety, tylko ów wyrostki są u tego gada takie wytrzymałe. Reszta ciała jest wyjątkowo podatna na rany, a krew Marine potrafi być niemal żrąca. Legendy głoszą, że te stworzenia latają nad wszelakimi morzami i z nienawiścią wymalowaną w oczach zatapiają statki. Czy to prawda, czy też nie — nie wiadomo. Rzadko kto tak po prawdzie chce się dowiedzieć o tych latających mutantach czegoś więcej. Są agresywne i źle im z oczu patrzy. Potrafią również pływać i nurkować. Na bardzo długo wstrzymują oddech. Czasami nawet do paru godzin.
Moc/e: latanie (skrzydła); nurkowanie/oddychanie pod wodą.
Występowanie: Podwodne Królestwo.


Nekro.
Ilość: 30.
Udomowione: 2 {Gilbert; Jetstream; ...}
Na ich widok większość piszczy z zachwytu, wszak jak tu nie nadwyrężać strun głosowych kiedy swoim wyglądem potrafią roztopić najchłodniejszy lód wytworzony wokół serca? Ich jakże urocza aparycja współgra z niewinnym, wręcz dziecięcym charakterem. Trzeba jednak przyznać, że bestiom nie brak chęci do zabawy — to rasowe rozrabiaki, które gustują we wszelakich specjalnościach poczynając na liczbie zbitych wazonów w salonie. Zwykle wszystko uchodzi im jednak na sucho, a tekst „to nie plotki — jestem słodki!” nabiera tu nowego znaczenia. Z wyglądu przypominają młode kociaki, które mimo upływu lat nie dorośleją. Jednakże od ludzkich pupilów wyróżnia ich para ptasich skrzydeł umożliwiająca niezdarny lot. Zdarza się zresztą, że miast pyszczka pojawia się u nich dziób, a pojedyncze pióra mieszają się gdzieś z puszystą sierścią.
Moc/e: Telepatia ze swoim właścicielem; latanie (skrzydła).
Występowanie: Nawiedzona Rezydencja; Kryształowe Ziemie; Słodki Las.


Feniks.
Ilość: 4.
Udomowione: 2. {Takanori; The Black Dahlia; ...}
Legendarny ptak o ognistym temperamencie. Jednakże nie tylko, bowiem — jak mawiają — jego pióra płoną żywym ogniem, raniąc każdego kto tylko ośmieli się położyć na nich swoje ręce. Wierzy się jednak, że jedyną osobą odporną na żar jest właściciel tego przepięknego ptaka. Znane ze swojego majestatu swego czasu zostały obwołane najbardziej pożądaną bestią wśród królewskich rodzin, a i po dziś dzień wielu pragnie złapać tego ptaka. Problem rodzi się jednak tam, gdzie fakt, że Feniks jest szybszy niżby się tego chciało, a jego niechęć do ludzkich stworzeń uniemożliwia łatwe schwytanie go. Dzikie bestie nie są agresywne i nie szukają sposobu na rozpoczęcie walki, jednak, gdy poczują się zagrożone nie wahają się użyć wszelakich sposobów na przedłużenie swojej wolności. Proces ich łapania jest trudny i żmudny. Wierzy się, że tylko osoby o czystym sercu są w stanie uwięzić to zwierzę. A gdy tak się stanie Feniks jest najwierniejszym towarzyszem jaki tylko stąpał (latał?) po światach. Mity głoszą, że Feniks żyje tylko 500 lat. Co pół wieku, świadom, że zbliża się jego koniec buduje on gniazdo, które posypuje cynamonem, mirrą i kłosami tuberozy, aby potem przenieść je do sanktuarium Heliopolis. Gniazdo, które służy mu jednocześnie za grób i za kołyskę. Feniks zamienia się bowiem w popiół, by w niedługim czasie odrodzić się ponownie.
Moc/e: latanie (skrzydła); pirokineza; leczenie poprzez łzy; nieśmiertelni.
Występowanie: Mglista Rzeka; Kolorowe Góry; Kryształowe Ziemie.


Nocny Kundel.
Ilość: 20.
Udomowione: 0.
Nastawienie: wrogie. Tyle trzeba wiedzieć o tych stworzeniach i cacy. Niewielu wierzy w legendy o tych przerażających psiskach, ale każdy kto je spotkał prawdopodobnie już nie ma ręki albo nogi. Nie wiadomo co tak naprawdę drażni te bestie, ale zważywszy na fakt, że zawsze działają w grupie, a ich zęby są ostrzejsze od brzytew niewielu też chce się tego dowiedzieć. Smoliste osobniki posiadające duże, błyszczące ślepia. Nie do końca materialne, toteż trudno stwierdzić czym tak naprawdę pokryte są ich ciała, ale wnioskując po samych pozorach będzie to futro. Posturę mają raczej chudą, przyprawiającą na myśl kościste zwłoki z naciągniętą skórą. Posiadają również lepki jęzor badający swoje ofiary z najdokładniejszą starannością. Ich główną zaletą jest łowiectwo. Idealnie sprawdzają się na polowaniach i choć z pozoru na to nie wyglądają to odznaczają się wybitną inteligencją. Działają w zwartych grupach, określanych jako „piekielne watahy”, a osoba która pechowo znajdzie się w środku ich kręgu może się tylko zacząć modlić o szybszą śmierć. Ci, lubujący się szczególnie w „ludzkim” mięsie, mordercy mają jednak istotną wadę. Ot, wychodzą jedynie w nocy (stąd też ich nazwa) ponieważ światło bardzo im szkodzi. Nie potrafią znieść jego blasku, a ciało po nadmiernej ilości promieni słonecznych zaczyna głośno syczeć, unicestwiać się. Po otrzymaniu ciosu słabsze osobniki rozpływają się niczym mgła, a silniejsze potrzebują paru minut na regeneracje, by znów zmaterializować swoje ciało. Dla dodatku — nie przepadają za skrajnymi temperaturami, jak zbytnie gorąco lub zimno.
Moc/e: klonowanie (max. 10); panowanie nad cieniem; zamiana w cień; wyostrzone zmysły; zwiększona siła w nocy (w dzień zaś osłabiona).
Występowanie: Rozsiane po całym Piekle, widziane w niektórych zakamarkach Otchłani. Nie występują na terenach Nicości, szczególnie omijają Kryształowe Ziemie.


Sylf.
Ilość: 50.
Udomowione: 0.
Wielu na myśl od razu przychodzi leśny duszek posiadający moc powietrza. Skądże znowu. Sylfy występujące w Otchłani posiadają długie kończyny, przypominające niemalże niteczki zakończone malutkimi łepkami jak u szpilki. Na końcu długiej szyi pojawia się pysk — żeby nie powiedzieć „pyszczek” — o aparycji... bo ja wiem? Dinozaura? Smoka? Niemniej jednak jakiegoś gada, o wyjątkowo uroczych rysach i twardych, choć nieszkodliwych ząbkach. Bestie te absolutnie nie mogą pełnić funkcji atakującej, ze wzgląd na swój wzrost. Wielkością nie przerastają ludzkiego kciuka, a i te osobniki wydają się olbrzymami wśród swojego gatunku. Sylfy z pewnością już dawno by wyginęły, gdyby nie kolorowe skrzydełka doczepione do grzbietu. Umożliwiają one im bardzo szybkie latanie, porównywalne do Feniksów, Gryfów czy innych asów przestworzy. Tak jak kolibry na Ziemi poruszają skrzydłami kilkaset razy na sekundę i potrafią zawisnąć w powietrzu praktycznie się nie poruszając. W Otchłani pełnią taką funkcję jak w Świecie Ludzi pełnią... pszczoły! Tak, dokładnie! Ich zadaniem jest przelatywanie z kwiatka na kwiatek i zapylanie go. Wytwarzają również bardzo słodką substancję, podobną do miodu, ale o nieco innym smaku. Ponadto dookoła nich rozbłyska delikatna poświata, widoczna jedynie w nocnym czasie. Żyją stadnie, przeważnie, w grupkach do 15 osobników.
Moc/e: Latanie (skrzydła); nadnaturalna prędkość.
Występowanie: Kryształowe Ziemie; Jezioro Łabędzie; Mglista Rzeka; Drzewo Uciech; Skażone Bagna; Drabinowy Plac.


Jednorożec.
Ilość: 2.
Udomowione: 2. {Gilbert; Smoke}
Symbol czystości, dobroci i niewinności. A kij prawda. Choć owszem, osobniki te zdarzały się być uosobieniem wszystkiego co najlepsze, jednakże legendy te zostały zatuszowane przez kolejne pokolenia. Jednorożce, piękne, majestatyczne konie charakteryzujące się długim rogiem znajdującym się na czole. O nieprzeciętnie wytrzymałych kopytach, mogących skruszyć nawet najtwardszy z kamieni — diament. Ich róg jest zresztą tej samej wartości. Wielu polowało na kości jednorożca wierząc, że potrafią one przywrócić życie zmarłym, ale prawda leży po drugiej stronie medalu. To nie kości, lecz krew zwierzęcia jest w stanie uleczyć wszelakie rany kute i szarpane, nie pozostawiając po nich nawet blizny. Bestie te mają za sobą wiele wspaniałych przypowieści, w których głównie są zachwalane. Niestety, przez zachłanność niektórych stworzeń zostały już tylko dwa osobniki tego gatunku. Biały i czarny. Mając za sobą niesłychanie długi żywot przestały prezentować sobą najszlachetniejsze z cech, a ich charakter zmienił się nie do poznania. Są jednak niebywale wierne, lojalne i dobrotliwe, mimo wrednych cech. Jedna z legend opowiada jednak o pewnym służącym, po uszy zakochanym w księżniczce wielkiego królestwa. Niestety królewna zachorowała na śmiertelną chorobę i nic nie wróżyło powrotu do zdrowie. Pewnego dnia sługa zbierał drewno na opał dla króla. Dostrzegł pomiędzy gałęziami róg jednorożca. Koń jednak szybko uciekł i młodzieniec nie zdążył go złapać. Chwilę później ponownie usłyszał zwierzę, lecz znów było ono szybsze. Wyczerpany spojrzał na jednorożca i poprosił, by koń się go nie bał. Wyjaśnił mu, że zaprowadzi go do najpiękniejszej panny w pałacu, aby choć przez chwilę mogła dosiąść jego grzbietu. Zwierze jednak było nieufne, więc chłopak zabrał drewno i odszedł ze spuszczoną głową. Wtem rozległ się stukot końskich kopyt. Okazało się, że podąża za nim jednorożec...
Moc/e: Przechodzenie między światami; leczenie poprzez krew; zmiana w dowolny przedmiot o kolorze sierści.
Występowanie: ??


Gryf.
Ilość: 5.
Udomowione: 0.
Fantastyczny stwór, w połowie lew i w połowie orzeł. O olbrzymich skrzydłach, zdobionych miękkimi, ptasimi piórami, dzięki którym niejeden nazwał go asem przestworzy. Istniała pewna legenda, w której grupka ludzi udała się ku nieznanemu, a pewnego dnia natrafiła na dziwne ślady. Czy sprawcą tego zdarzenia był ptak? Doskonale widać było ślady szponów jego i rany zadane silnym uderzeniem ogromnego dzioba. Dlaczego więc na ziemi były także tropy drugiego zwierzęcia, przypominające odcisk łapy lwa? Nie posiadali się ze zdumienia, bo byli tylko ludźmi. W Otchłani natomiast każdy rozpoznałby, że to sprawka Gryfów. Bestie te tak naprawdę są bardzo agresywne i krwiożercze. Wierzy się, że raz na dwieście lat porywają dziewicę by uczynić sobie ucztę, rozrywając ją na kawałki i delektując się jedynie sercem. Niełatwe do okiełznania. Ze względu na swoją negatywną naturę raczej nikt nie kwapi się aby pojmać je w sidła. Roztrzaskają każde drzewo, zniszczą każdą wioskę. I o ile żyjąc na wolności są nie do zniesienia przez okrucieństwo i przemoc, tak po udomowieniu niewiele im brakuje do potulnego baranka. Ot, można nawet wsiąść na ich lwi grzbiet i zdominować niebo rozkoszując się słodkim zapachem wiatru.
Moc/e: latanie (skrzydła); nadnaturalna siła; nadnaturalna szybkość.
Występowanie: Kolorowe Góry; Kryształowe Ziemie.


Pegaz.
Ilość: 10.
Udomowione: 1. {Mio; ...}
Pegazy — kuzyni jednorożców, choć ich usposobienie jest zdecydowanie bardziej delikatne. Cechuje ich nieprzeciętne piękno, przez co przez wielu uznawane były za bóstwa dobroci. Od swoich krewnych różnią się przede wszystkim wyglądem; brak u nich długiego, ostrego rogu, aczkolwiek nadrabiają tę niewielką szkodę olbrzymimi, opierzonymi skrzydłami, mogącymi unieść wyjątkowo ogromny ciężar. Są to zwierzęta żyjące głównie w stadach, stosunkowo niewielkich. Trudno je jednak złapać i to nie ze względu na niezbyt dużą ilość żyjących stworzeń tego gatunku. Problem leży po innej stronie; nieufne. Tak, to zdecydowanie jedne z najbardziej nieufnych bestii jakie widziało oko Otchłani. Słysząc najdrobniejszy szelest uciekają w popłochu, rozpościerając skrzydła i kryjąc między chmurami. Legendy głoszą, że tylko ludzie o najczystszych duszach mogą dotknąć Pegaza i po wielu staraniach również go oswoić. Konie te posiadają wiele barw, od białych, po brązowe w ciapki, na smoliście czarnych kończąc. Niemniej jednak wszystkie są dobre.
Moc/e: latanie (skrzydła); leczenie poprzez krew; nadnaturalna szybkość.
Występowanie: Kryształowe Ziemie; Kolorowe Góry; Czerwona Rzeka.


Sephrinero.
Ilość: 1.
Udomowione: 0 {...}
Istota o wyglądzie smoka z odrobinę humanoidalną budową kończyn. Nie zmienia to faktu, że wciąż porusza się na czworaka, a pomiędzy jej palcami, które zakończone są ostrymi pazurami, znajdują się błony, dzięki którym bestia jest przystosowana do życia w wodzie, ale nie tylko — na lądzie czuje się równie pewnie. Zdawałoby się, że ogromne rozmiary bestii (bo liczy sobie prawie dziesięć metrów wysokości) nie są w stanie umknąć niczyjej uwadze. Jest w tym trochę prawy i nie, bowiem skóra bestii ma właściwości kamuflujące, dlatego też momentami odnalezienie jej graniczy z cudem. Powłoka ciała w charakteryzuje się zimnem i gładkością, jedynie na końcu ogona, głowie, karku i w górnej części pleców można zaobserwować płetwy o łuskowatej budowie. Łuski co jakiś czas odpadają, by na ich miejscy mogły pojawić się nowe zrogowacenia. Co dziwne — te nawet po odpadnięciu od ciała nigdy nie tracą swojej chłodzącej właściwości, co zapewne niejednemu znalazcy może przydać się w chłodny dzień.
Stworzenie samo w sobie jest pełne dumy i majestatu, przez co tym bardziej trudno je udomowić. Nie odsprzeda duszy bez walki, ani przekonania się, że ktoś jest godzien tego, by być jego panem, ale, gdy to już nastąpi, wykazuje się bezsprzeczną lojalnością. Rzecz jasna, walka ze smokiem jest dość uciążliwa, biorąc pod uwagę to, że jej moc pozwala na zamrożenie dość sporych obszarów, a w tym także zablokować przeciwnika lub uraczyć go niesprzyjającą walce pogodą, w której bestia tak dla odmiany czuje się świetnie. Ponadto budowa ciała sprawia, że jest w stanie poruszać się dość szybko, nie wspominając już o jej możliwości łatwego ukrycia się. Rzecz jasna istota ta ma także swoje słabe punkty — nie posiada zmysłu węchu, a jej słuch zdecydowanie nie jest o tyle wyostrzony, by mogła w pełni na nim polegać. Za to jej mocną stroną jest doskonały wzrok, a dzięki swojej wielkości jest w stanie zaobserwować niemalże każdy niepokojący ruch w promieniu dość dużego obszaru o każdej porze dnia i nocy. Nietrudno jednak wywnioskować, że opieranie się jedynie na widzeniu ma też swoje wady.
Moc/e: Kontrola lodu — jest w stanie zamrozić duży obszar na 4 posty; kontrolowanie pogody — przywołuje jedynie śnieżyce, gradobicia, wichury na okres 3 postów; kamuflaż.
Występowanie: Może pojawić się wszędzie.


Salem.
Ilość: 1.
Udomowione: 0. {...}

W starych wierzeniach czarny kot przynosił pecha, a Salem jest właśnie prowokatorem całego przysłowia. To on przyczynił się do tego mitu, a wszyscy jego przodkowie o równie smolistej sierści stali się potępiani przez jego wrodzony talent do sprowadzania kłopotów na ludzi w koło niego. Pojawiał się losowo, tylko i wyłącznie nocą, za dnia znikając Bóg wie gdzie. Pomimo niewiele różniącej się budowy od innych kotów, ten drapieżnik narodził się stricte z czarnej magii wiele wieków temu i to jego ryciny ozdabiają wszelkie obrazy oraz przypowieści o wiedźmach, sabatach czarownic czy też egzekucjach na płonącym stosie. Wędrował całe życie, obierając na cel wszelkie kobiety chcące być niezależne i obdarowywał je darem magii, zamieniając zwykłe zielarki w prawdziwe czarownice. Trudno określić, czym się w tym doborze kierował - czy to kaprysem czy też jakąś cechą, którą uważał za godną pochwały. Tak czy siak, po śmierci jednej kierował swe łapy w drugą stronę, bez żalu zostawiając spalone truchło za swym ogonem.
Niewiele różni się od swych niemagicznych kuzynów - pierwszą, główną wskazówką są lśniące niczym dwie latarnie oczy o zawsze zwężonych źrenicach. W ciemnościach są niczym drogowskaz wprost w czarnoksięskie łapska kocura. Jest nieco większy od normalnego kota. Pysk Salema z pewnością wyraża emocje na równi z ludzkimi, a ostre zębiska nie raz wykrzywiają się w kocim uśmiechu, który nadaje mu jeszcze upiorniejszy charakter. Przez te wszystkie lata, które przeżył u boku kobiet ani trochę nie dał się udomowić i trudno czasem okiełznać jego charakter. W odróżnieniu od udomowionych kociaków, Salem potrafi się normalnie kontaktować z aktualną towarzyszką poprzez mentalne połączenie umysłów. Od początku jego istnienia nigdy nie spoufalał się z mężczyznami - nie posiadali oni żadnej godnej jego uwagi cechy.
Moc/e: Przerażenie - zaszczepia w umyśle przeciwnika koszmar, który doprowadza ofiarę do utraty zmysłów lub zmusza ją do ucieczki [2 posty]; mentalne połączenie z właścicielem; w nocy wtapia się w ciemność; wyostrzone zmysły; jest nieśmiertelny.
Występowanie: Może pojawić się wszędzie.